OUDERVERSTOTING: Waarom wijst het kind een ouder zo rigoureus af?

Kinderen die na een scheiding steeds meer afstand nemen van een van hun ouders en – in het ergste geval – het contact met die ouder verbreken, staan onder enorme psychische druk.

Die wordt gecreëerd door iemand in het familiesysteem, meestal een ouder of grootouder, die niet in staat is zich op een normale, gezonde manier tot het kind te verhouden. Het kind ontkomt er niet aan om de ongezonde, giftige gedragingen van deze (groot)ouder over te nemen, puur om te kunnen overleven.

Het kind zit emotioneel volledig gevangen. Het wil niets liever dan van beide ouders houden, maar voelt instinctief dat de dominante ouder niet wil dat het een band heeft met de andere ouder. Het kind ervaart immers continue dat die ouder daar boos, verdrietig, afwijzend of bestraffend op reageert.

Hoop

Omdat het kind vreest ook de liefde van deze ouder te verliezen, kiest het er onbewust voor de dominante ouder te ‘pleasen’ door het contact met de andere ouder volledig te verbreken. Dit in de hoop dat die ouder in staat is met de afwijzing te dealen! Met andere woorden: dat deze ouder begrijpt dat het kind niet anders kan.

De afgewezen ouder is zich er zelden van bewust dat hun (vervreemde) kind hen nu harder nodig heeft dan ooit. Hoewel het haatdragende, boze arrogante en minachtende gedrag van het kind iets heel anders doet vermoeden, heeft het deze ouder nodig om hem te bevrijden uit de giftige omgeving bij de dominante ouder.

Overlevingsstrategie

De afgewezen ouder zoekt de schuld bij zichzelf en vraagt zich vertwijfeld af wat hij of zij verkeerd heeft gedaan. De band was toch altijd goed? Wat ging er mis dat hun kind hen plotseling zo stellig afwijst en daar geen zinnige reden voor kan geven?

De werkelijkheid is dat het niets te maken heeft met wat de verstoten ouder gezegd of gedaan zou hebben. Deze overlevingsstrategie (psychologische splitting) wordt – onbewust – ingezet, omdat het kind niet geconfronteerd wil worden met het verdriet, de angst, pijn, schaamte en eenzaamheid die het afwijzen van de ouder met zich meebrengt.

Psychologische splitting, ook wel zwart-witdenken genoemd, maakt dat een vervreemd kind zijn wereld verdeeld in al goed en al slecht. De dominante ‘favoriete’ ouder kan niets fout doen en wordt opgehemeld, de afgewezen ouder kan niets goed doen en is verworden tot een monster.

Anders (leren) omgaan met ouderverstoting

Over de psychische rollercoaster waarin de meeste afgewezen ouders terecht komen, schreef ik eerder dit blog. Ieder heeft zijn of haar eigen manier van omgaan met moeilijke omstandigheden en problemen. Om echt iets te kunnen veranderen, moeten we leren anders naar de situatie te kijken en op een nieuwe manier te reageren. Als dat lukt zul je ervaren dat de omgeving ook anders op jou reageert!

Hoe je dat als afgewezen ouder kunt doen, leer je tijdens de WORKSHOP ‘Positief omgaan met contactverlies na scheiding’.

>>> Kijk hier voor meer informatie, aanmelden en wat andere deelnemers zeggen.