Ouderverstoting wordt zwaar onderschat. Bij ruziënde ouders die elkaar – jaren na de feitelijke scheiding – nog steeds het leven zuur maken en van het ene conflict in de volgende gerechtelijke procedure rollen, denken instanties al te weten wat er speelt. Dat geldt ook wanneer de ene ouder de andere (vals) beschuldigt van mishandeling of zelfs kindermisbruik en het kind als (psychologisch) wapen inzet om de ex-partner buiten te sluiten. ‘Gevalletje vechtscheiding,’ roepen de kinderbeschermers en (jeugd)hulpverleners direct. Zonder gedegen onderzoek te doen, daarop is al langer kritiek. Op basis van hun onderbuik- en niet-pluis-gevoel en vooral onwetend over deze complexe problematiek, gaan ze aan de slag met mediation, ouderschapstrajecten, raadsonderzoeken, kinderverhoren, gezinsvoogden en in het ergste geval een uithuisplaatsing.
Kindermishandeling en ex-partner geweld
Zonder resultaat, want deze interventies zijn bij ouderverstoting niet succesvol en werken eerder contraproductief. Het conflict escaleert, de verstoten ouder raakt nog verder van zijn of haar kind(eren) vervreemd en de manipulatieve, agressieve en destructieve ouder die de ellende veroorzaakt wordt niet gestopt. De hulpverlening kijkt weg van deze ernstige vorm van psychologisch geweld tegen kinderen en ex-partners. Handelingsverlegen omdat de kennis en expertise ontbreekt en ze geen idee hebben welke hulptrajecten er zijn, laat staan of die effectief zijn. Toch verwijzen rechters geregeld door naar dit soort twijfelachtige (jeugd)zorgaanbieders en hulpverleningstrajecten die kennelijk niet hoeven aantonen dat zij de juiste expertise in huis hebben en ook niet of ze succesvol zijn in de aanpak van complexe scheidingen en het herstellen van het contact tussen verstoten ouders en hun kinderen.
Family violence
Experts en wetenschappers wereldwijd zien ouderverstoting als kindermishandeling en als ex-partnergeweld. Deze vorm van ‘family violence’, die de (psychische) gezondheid en het welzijn van kinderen én volwassenen ernstig schaadt, vraagt om specifiek op dit gebied opgeleide en getrainde specialisten. Volgens dr. Jennifer Harman, psycholoog, onderzoeker en co-auteur van een boek over ouderverstoting, worden situaties waar sprake is van ouderverstoting nog te vaak beschouwd als een ‘eenvoudig’ geschil over zorg- en omgang en wordt de ouders verweten dat ze niet in staat zijn met elkaar te communiceren. ‘We moeten stoppen met het ontkennen dat ouderverstoting bestaat,’ zegt Harman.
Ouderverstoting is geen vechtscheiding
Door situaties waar (mogelijk) ouderverstoting speelt te bestempelen als een vechtscheiding, bestaat het risico dat relatie- en (psychische)geweldspatronen verborgen blijven in plaats van dat die zichtbaar worden, zegt psycholoog en expert op het gebied van geweld in relaties, dr. Sietske Dijkstra. Zelf gebruikt zij liever de term complexe scheiding omdat die uitnodigt om de verschillende aspecten in hun onderlinge samenhang te bezien. Pas daarna kan een oplossingsrichting bepaald worden. Voor ingewikkelde zaken als complexe scheidingen en complex ouderschap, bestaan volgens Dijkstra geen pasklare oplossingen. Iedere zaak is anders en vraagt om maatwerk.
Van professionals vraagt dat naast expertise en gedegen training, maar ook moed en een zekere onbevreesdheid om kritische vragen te durven stellen, zegt Dijkstra. Er is meer aandacht nodig voor relatie-, machts- en geweldspatronen na scheiding. Uit onderzoek blijkt dat geweld en mishandeling bij complexe scheidingen door veel professionals nog wordt onderschat.
Verstoten ouders vragen hier al jaren aandacht voor en dringen aan op ingrijpende wijzigingen van ‘het systeem’. Het is een regelrechte schande dat in dit land jaarlijks 16.000 kinderen na een scheiding het contact met een van hun ouders verliezen.
Bronnen
- EC van der Waal, Pathologisch (mishandelend) gedrag richting (ex-)partner en kinderen kan ernstige vormen aannemen…
- Sietske Dijkstra, Beweging brengen in complexe scheiding en complex ouderschap. In: Frerks, Jongbloed en Uitslag, Vechten, straffen of helen in mediation: dilemma, paradox of contradictie (2016).
Fred
Hier een scheiding uit het niets na 21 jaar en na een zeer goed huwelijk! Partner (vrouw) komt in een dip (depressie) terecht na het overlijden van haar vader (en een slechte jeugd met alcoholistische moeder) en maanden later ontploft ze om niets en vlucht weg. Daarna wel inzicht dat ze een probleem heeft, maar uiteindelijk hier vanaf stappen en met veel verbaal geweld willen scheiden en de schuld bij de man leggen met vele bizarre verwijten en beschuldigingen. De man probeert van alles maar er zijn amper (geen) instanties die dit herkennen of iets kunnen/willen doen. Uiteindelijk wordt ter zelfbescherming alle contact verbroken. Het kind pendelt zelf heen en weer tussen vader en moeder. De vader zou dit graag anders willen, maar kan en wil de aanval en beschadiging uit het niets en zonder reden niet accepteren en is dusdanig beschadigd dat contact met de vrouw te emotioneel is.
Mas
Herkenbaar, ex-partner veranderde ook toen duidelijk werd dat haar moeder met neuro-degradieve aandoening binnen afzienbare tijd zou overleden.
Gelukkig heb ik intussen geconstateerd dat veel gemeentelijke jeugdhulp en jeugdzorg zich niet houden aan eigen beleid, wet- en regelgeving.
Zodoende kan ik mij tot dus ver staande houden, door op grond van de verschillen in hun handelswijze vs beleid/wet/jurisprudentie verschillende klachtenprocedures te starten.
Moraal: Alleen omdat iemand iets zegt wil het nog niet zeggen dat hetgeen gezegd word ook klopt.
Feiten prevaleren boven meningen en overtuigingen.
Fred
Hier nog steeds alle contact verbroken, heb meerdere keren om gesprekken gevraagd maar deze worden categorisch geweigerd vanaf het moment dat ze onverwacht vertrok. Ik zie het ook als een soort van geestelijke mishandeling… maar tot op heden geen instantie gevonden die daar iets mee wil of kan doen.
Sara
Beste dames, Jullie zijn allemaal slachtoffer van vrouwen discriminatie door de Nederlandse overheid. Zie artikel 31 van het verdrag van Istanbul en VN rapportage inzake omgang en gezag bij ‘intimate partner violence’.
#NLRULEOFLAW
Carola Timmer
Ik herken het van A tot Z. Ik zie mijn kinderen dankzij mijn ex man en jeugdzorg nauwelijks meer.
Jeugdzorg maakt gezinnen kapot, kinderen zijn slechts een verdienmodel en de “expertise” die jeugdzorg zegt te hebben is niet meer dan lagere school niveau. Procederen heeft geen zin, als jeugdzorg betrokken is kun je het helemaal vergeten. Je kind wordt zonder pardon uit huis geplaatst en onder toezicht gesteld. In die jaren dat ik er mee te maken heb gehad is er nooit aan waarheidsvinding gedaan. Zelfs met bewijsmateriaal (dreig mails, aangiften van ontrekking van het ouderlijk gezag, etc) trek je nog aan het kortste eind. Bakken met geld heeft het mij gekost, leeggezogen zowel financieel als emotioneel. Je staat met lege handen terwijl ik mijn kinderen nooit mishandeld heb en ze altijd contact met hun vader liet hebben. Voor jeugdzorg was er een ouderschapsplan met een goede omgangsregeling voor de vader. Nu is er slechts een gebroken gezin, geen normale omgangsregeling noch ouderschapsplan en groeien mijn kinderen op in een vergiftigde woonsituatie bij de mishandelaar en jeugdzorg heeft nooit iets gedaan behalve een puinhoop er van gemaakt. Voor mij zijn het incompetente laaggeschoolde idioten bij elkaar. Laat er echte professionals komen die kinderen weer kunnen verbinden met ouders en de schade kunnen beperken door kinderen bij de welwillende niet mishandelende ouder terug te plaatsen.
Een kind heeft recht op beide ouders, is 1 van die ouders niet in staat om goed op te voeden moet daar een gedegen onderzoek aan vooraf gaan en niet op basis van een onderbuik of niet pluis gevoel kinderen uit hun vertrouwde omgeving brut weg trekken. Jeugdzorg en veilig thuis zijn enge instanties waar je ver bij vandaan moet blijven. Ook de meldcodes die hulpverleners en scholen hebben zijn verkapte verdienmodellen om kinderen legaal te ontvoeren en zo ernstige schade aan ouders en kinderen berokkenen. Schande dat Den Haag dit toestaat, schande dat er een GIRFEC model gevolgd wordt wat in andere Europese landen al afgeschaft is. Nederland is koploper in UHP en OTS maatregelen en dat bevestigd maar weer dat het kind een verdienmodel van een corrupte rechtsstaat is die het EVRM en IVRK aan zijn laars lapt!
Monique
Dank voor het delen van jouw verhaal Carola. Ik ben het volledig met je eens, het is een pertinente schande dat ‘Den Haag’ het toestaat dat liefhebbende, (geestelijk) gezonde en betrokken ouders – na een scheiding – zonder pardon en zonder reden, uit het leven van hun kinderen worden geschrapt.
Mimi
Zooo herkenbaar!! Ik heb nu zelf de deur helemaal dicht gegooid, omdat het emotioneel niet meer veilig voor me is om contact te hebben met de kinderen. Na ook ongeveer alles wat jij, Carola, hebt meegemaakt. De GI dringt wel aan op contact, maar omdat alles een wapen is, en ik het moeilijk vind om te merken dat het beeld van mij wat de kinderen hebben door hun vader totaal herschreven wordt.
Ik ga nu eerst voor mezelf zorgen na 16 jaar terreur. Er is niet zo veel meer van mij over.
Diana
Heb nu al 3,5 jaar mijn beiden kinderen niet gezien. Vanwege, inderdaad, onduidelijke redenen! Als ik terugdenk aan de jaren daarvoor waren er al symptomen en redenen dat ik als moeder al het onderbuikgevoel had dat de kinderen mij ontglipten. De 1 zocht steeds minder contact totdat er geen enkel reactie/contact meer kwam en de ander werd opstandig en agressief naar mij terwijl het over hele kleine niet echt belangrijke dingen ging. Ik “kijk uit” naar het boek.
Ik ben het met Sharon eens! In Nederland hetzelfde systeem als in België en Frankrijk.
Sharon Van Gool
Helaas zo herkenbaar. In mijn omgeving is een normale huiselijke onenigheid in de stukken van hulpverlening en rechters tot ernstig huiselijk geweld bestempeld. De rechters geven zelfs aan dat ze geen strafrechter zijn maar dat moeder het nu eenmaal als onveilig ervaren heeft en dat vader dit maar moet accepteren. Gevolg; al 1,5 jr geen contact met zoon.
Ik zou een boek kunnen schrijven over het onprofessionele en het tevens oudervervreemding/ ouderverstoting faciliterende gedrag van de jeugdhulpverlening. Letterlijk ‘als ik zeg spring, vraag jij hoe hoog’ tegen vader zeggen! Moeder wil geen contact met vader ( is er na 1,5 nog niet aan toe) en hoeft ook niet van de rechter. Vader moet aan zichzelf werken? En dus mag deze mishandeling van het kind doorgaan.
Een systeem als in belgie en frankrijk zou een grote uitkomst zijn!