Als een ouder en kind na een scheiding het contact met elkaar verliezen door ouderverstoting, ligt de focus van de hulpverlening meestal op het kind. Dit vanuit de terechte gedachte dat kinderen zo min mogelijk schade zouden mogen ondervinden van de scheiding van hun ouders.
Veel minder aandacht is er voor de vader of moeder die wordt afgewezen en buitengesloten uit het leven van hun kind. Plotseling wil het kind die ouder niet meer zien, terwijl ze tot dan toe altijd een prima band hadden.
Nachtmerrie
De nachtmerrie waarin deze ouders terechtkomen is voor een buitenstaander nauwelijks te bevatten. Het kind is ineens bang van zijn eens geliefde ouder of gedraagt zich juist minachtend, onredelijk of vijandig.
Deze ouders weten er geen raad mee dat hun kinderen ineens niets meer van ze willen weten. Zij gaan zwaar gebukt onder de stress en het verdriet dat dit met zich meebrengt. Daarbovenop komt de impact van een (familierecht)systeem waar verstoten ouders dikwijls niet worden geloofd en daardoor niet de hulp krijgen die nodig is. In veel gevallen doet de hulpverlening zelfs meer kwaad dan goed.
Intens gevoel van eenzaamheid
De rouw van ouders die hun kind soms al jaren niet zien, is hetzelfde als wanneer een kind is overleden. De Canadese onderzoeker Jennifer Buckle ontdekte dat deze ouders soms een deel van hun identiteit verliezen. Dat komt omdat het beschermen en opvoeden van een kind wezenlijk onderdeel uitmaakt van de persoonlijkheid van vaders en moeders.
Verstoten ouders ervaren langdurig gevoelens van totale onmacht en verlies van eigenwaarde tot leegte en onveiligheid. Ook raken zij dikwijls hun vertrouwen in de mensheid kwijt en wordt hun rechtvaardigheidsgevoel aangetast.
Veel gehoord is het intense gevoel van eenzaamheid in de soms jaren durende strijd om hun kind(eren). Dit ondanks een sociaal netwerk met warme en meelevende mensen. Verstoten ouders lijden in stilte, net als de kinderen van wie ze ongewild zijn vervreemd.
Complexe PTSS
Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel verstoten ouders tekenen vertonen van of lijden aan een complexe posttraumatische stressstoornis (complexe PTSS). Deze ernstige aandoening is het gevolg van langdurige blootstelling aan emotionele trauma’s.
Ouderverstotingsexpert Karen Woodall bevestigt in Understanding Parental Alienation dat een kind verliezen door de dood, ontvoering of vervreemding vergelijkbare psychische klachten veroorzaakt.
Verwoestend
Het tragische met verstoten ouders is dat het kind waarover wordt gerouwd gewoon in leven is en bij wijze van spreken iedere dag weer kan binnenwandelen. De psychische rollercoaster van de afwisselend oplaaiende hoop op contactherstel en het diepe dal van teleurstelling, boosheid, verdriet en frustratie over een volgende falende hulpverlener of rechter, is alles verwoestend.
Wat het betekent om tussen die hoop en vrees te leven, beschrijft verstoten moeder Nicola pijnlijk treffend in haar laatste column. Lees de column >>>
kurt
Kinderen worden op een slinkse manier uitgespeeld en innerlijk kapot gemaakt zonder hetzelf te weten,door de eene of de andere ouder. Steeds door de ouder die alles voor zichzelf opeist. Het is zo cliche,zo herkenbaar en de andere ouder wordt zelf in
de opvoeding ,door zichzelf buiten schot geplaatst .Natuurlijk door toedoen van die andere ouder. Bvb. Je komt thuis van je werk en mama zegt tegen je,ik kon vandaag met de kinderen geen kant op ,je mag er eens iets tegen zeggen. Aan de eettafel zeg je dan om je vrouw te beschermen ( uit liefde voor haar) , kinderen als je ma hier is moet je luisteren zorg dat dit niet meer voor valt en dat ik niet moet opgebeld worden op mijn werk door mama. Je hebt jezelf al slecht voorgesteld op dat ogenblik in de ogen van de kinderen. Dan nog iets ,je maakt afspraken met je vrouw ivm de opvoeding van de kids,bvb in de week geen chips of cola en achter je rug om staat je vrouw dit toe met de woorden,van mij mag dit wel maar het is jullie pa die het verbied. Op deze manier wordt je eenvoudig weg buiten spel gezet en door de kids bekeken als vijand en je weet het zelfs niet. Het volgende is dat mama je het bloed psychisch van onder de nagels haalt tot wanneer het voor jezelf niet meer kan en jij het uitschreeuwd op de eene of de andere manier dat het moet stoppen waar op dat moment de kinderen bij zijn . Ook al heb je honderd procent gelijk de kinderen bekijken je terug als slechte papa die roept . Op deze manieren zet je jezelf onder het toedoen van je ( misschien narcistische) partner buiten schut. Iets later gaat ze dan van je weg voor een andere en de trigger om niet meer contact te hebben met de papa is op voorhand gemaakt. Andersom kan ook. Er is er maar een grote verliezer en dat zijn de kids,want die maken de keuze voor de mama en worden eenzijdig opgevoed,zonder de invloed van de papa en zonder dikwijls waarden of normen . Want de mama kan die niet afdwingen of ze maken de overstap naar de papa en vice versa en wat
blijft er over van degelijke opvoeding met twee ,NIKS!!!
Daarbij komt dan nog dat je ze vaak voor jaren kwijt ben als ze nog niet oud genoeg zijn om te beseffen wat hun papa hun eigelijk wou meegeven van normen en waarden. Ook het omgekeerde bestaat. Dit is iets wat ik recentelijk zelf meemaak en dit laat je niet koud
als papa en je staat er machteloos en zo goed als alleen voor om dit te verwerken. Je zou voor minder de moed verliezen. Maar vrienden zoals ik hier lees staan we er niet alleen voor en daar moeten we energie uit putten . Ik wil afsluiten met de woorden van mijn papa zaliger “Alles komt GOED”. Die man, ik keek er naar op ,ik heb er lang mogen mee samen werken ,maar ben hem vorig jaar verloren na imunotherapie tegen kanker,samenloop van omstandigheden . En dit terwijl de vechtscheiding bezig was voor onze enige zoon . Je kan het niet geloven hoe dom sommige mensen zijn ook al hebben ze hoge studies achter de rug. Ik wens jullie allen een liefdevol en vooral gezond 2024 .Groetjes Kurt.
Martin
Ik weet pas een week over het bestaan van ouderverstotingssyndroom nadat ik weer een halve nacht wakker had gelegen en ‘s morgens nog voordat de wekker afliep om 5.00uur eens aan Copilot met Chatgpt-4 had gevraagd of er iets bekend was over het gedrag van mijn dochter. Sinds deze week is het bij mij ook een emotionele achtbaan die me van links naar rechts en onder naar boven brengt over wat ik verder moet doen met mijn leven. Bijv. per direct stoppen met werken en alles loslaten of blijven werken en mezelf doodvechten om het contact met mijn dochter te normaliseren. Alles wat hierboven wordt beschreven door andere vaders en moeders maak ik ook mee en kwam (achteraf) eigenlijk pas zichtbaar naar boven vlak voor kerstmis 2022. Toen kwam ze even langs met d’r vriend en mijn andere dochter haar zusje dus. Ze vertelde me dat ze ging trouwen over een halfjaar en dat ik alleen mag komen als ik hier nu per direct moet beloven dat ik de hele dag/avond niet zal drinken en mijn vader en haar neef rijdt. Want ik “werd toch alleen maar dronken” en “ze had helemaal geen band met mij”. Het leek wel of ik mijn ex, haar moeder, 1 op 1 hoorde!
Als ik haar vraag wanneer zij mij voor het laatst dronken had gezien heeft ze geen antwoord want ‘geen idee’. Maanden later via de telefoon nog eens gevraagd waarom ze zich zo ongelooflijk afwijzend naar mij toe gedraagt, weet ze geen antwoordt. Of ik haar ooit geslagen, mishandeld of misbruikt had was haar antwoordt nee op. Maar haar nieuwe man zit ertussen en je ziet ook dat hij zich vreselijk opgelaten voelt.
Net als iedereen op hun bruiloft naar mij toe als ik in de buurt kom. Alsof ik aangeschoten wild was en had eigenlijk niet moeten gaan of ik had gewoon wel ‘s middags gaan toen de dag begon voor de overige genodigden. De enige die mij die dag vrolijk en blij kwam feliciteren waren mijn ex, haar moeder, en, bleek later, haar nieuwe vriend. Echt wat een theaterstuk werd daar opgevoerd door mijn ex. Ik krijg niets meer van die dochter te horen of zien. Geen trouwfoto’s, geen foto’s van de huwelijksreis (die ik ook eigenlijk niet mocht weten). Achteraf, wetende wat ik nu weet, had ik dit allemaal aan kunnen zien komen. De laatste jaren werd ik al steeds pas geïnformeerd als de zaken al waren gebeurd of als laatste in de familie en/of vriendenkring.
De dinsdag 2 januari toen ik het bestaan dus ontdekte heb ik vele teksten en links naar mijn dochter gestuurd via WhatsApp. Ook heb ik sommige van deze app’s naar haar man gestuurd en naar mijn andere 2 kinderen. Allemaal wel in aparte persoonlijke appjes. Mijn middelste dochter reageerde als enige enkele keren, met haar heb nog wel normaal contact. Met haar heb ik zelfs nog enkele andere voorbeelden aangehaald wat ik misschien beter niet had kunnen doen. Mijn zoon, de jongste, is de 3e kerstdag bij mij langs geweest, want dit hadden we ook besproken, om e.e.a. te verhuizen in mijn huis. Hij en de middelste dochter zijn ook op mijn verjaardag geweest in augustus waar ik 60 werd, van de oudste heb ik helaas niets, helemaal niets gehoord. Mijn middelste dochter adviseerde mij in één van haar laatste appjes van afgelopen dinsdag niets meer te sturen naar mijn oudste dochter en jongste zoon want ‘dan drijf je hun alleen maar verder van je af’, ik schrok me rot toen ik dat las. Ik heb hun ook niets meer gestuurd en heb ook niets van hen vernomen. Geen beste wensen/gelukkig nieuwjaar. Zoiets lees ik ook in de reacties hier, dat contact zoeken of aandringen geen enkel effect heeft alleen maar meer afwijzing veroorzaakt.
Ik moet geloof ik maar accepteren dat ik mijn oudste dochter niet meer zal zien of spreken!
Daarom had ik gisteren met mezelf al afgesproken voor mijzelf, als verstoten ouder, hulp te zoeken. Hoe hier verder mee om te gaan? Wat zijn de do’s or don’ts? Ik heb wel een adres gelezen ergens in de buurt van Enschede, maar ik woon in de buurt van Rotterdam. Ook een link naar websites zijn welkom. Net als adviezen van andere ervaringsdeskundige zoals hierboven ook beschreven zijn. Ik had ook nog ergens gevonden over een volwassen kind dat zo afwijkend tegenover een ouder komt te staan, mijn dochter is 27jaar geworden in 2023. Deze site moet ik nog lezen het weekend. Net als het boek van Monique. Maar ik wil dus ook daadwerkelijk handvatten krijgen/vinden middels hulp.
Alvast bedankt en heel veel sterkte allemaal, het gaat jullie goed.
Peter
Niet getrouwd geweest, maar toch een vechtscheiding. De 2 kinderen zitten al jaren klem. Heb te maken gehad met Raad van de Kinderbescherming, gezinsvoogden, systeemtherapeuten en ook de Beschermingstafel. En wat heeft het opgeleverd? Niets. Al die instanties hebben weinig tijd en de moeder van mijn kinderen weet heel goed te verwoorden wat de instanties willen horen. De instanties zien echter niet wat moeder achter hun rug om doet. Wel zien de instanties dat de kinderen gigantisch klem zitten. In januari dit jaar vertrok mijn dochter (toen 13 jaar) na de week Kerstvakantie bij mij en diezelfde dag lag er een brief van een advocaat waarin mijn dochter aangaf dat ik haar geestelijk mishandelde en niet lichamelijk. Na 3 maanden heb ik haar weer gezien en is ze 4 uur gebleven. Bij weggaan keek ze nog 3 keer om. De keren erna was ze er korter en vertelde ze dat de afspraak was dat ze 2 uur zou komen. Eenzijdige afspraak. Dat was 27 mei en daarna heb ik mijn dochter niet meer gezien.
Twee weken geleden (9 november) zou mijn zoon (net 12 jaar) komen. Hij kwam niet uit school naar mij toe. Moeder had hem iets opgespeld en hij lunchte daar en zat zijn huiswerk te maken. Toen ik belde waar hij bleef is hij in paniek geraakt. Nu beweert hij dat ik een boze vader ben. Dat heeft moeder met haar vrouw er goed ingeramd. Moeder hoeft niets meer te zeggen en mijn zoon voort uit omdat hij voelt wat hij van zijn moeder moet doen. Hij had al contact met een sociaal werker. Die weet hier geen raad mee, maar is begonnen met gesprekken en had ook een goed gesprek met moeder.
Nu maak ik voor de 2e keer mee dat er machtsongelijkheid is. Ook mijn zoon moet ik nu loslaten. Mijn omgeving wil dit soort verhalen niet horen. Ik sta alleen en machteloos. Ik heb geen rechten. Het ene moment wil ik knokken voor mijn kinderen en het andere moment laat ik mijn hoofd hangen en denk ik aan het verder beschadigen van mijn kinderen. De website verdwenenzelf.org en het werkboek over narcisme hebben mij een beetje geholpen omdat ik snap hoe iemand met narcistische trekken (geen diagnose gesteld en een narcist, daar is niks mis mee) in elkaar steekt.
Iedereen is verbaasd dat een ouder op deze manier de eigen kinderen beschadigd. Met mijn dochter heb ik haar de ruimte gegeven, nu praat ik met mijn advocaat wat nu haalbaar is.
Voor iedereen in dezelfde situatie sterkte en veel succes. Ik weet hoe klote je je voelt!
Debbie de Klerk
Ik wil heel graag mijn verhaal een keer vertellen hier. Voor het eerst dat ik iets vind waarin ik echt alles herken van mijn verdriet, twijfels, machteloosheid en intens gemis. En wat ook nog een naam heeft “ouderverstoting”. Ik ben ontzettend blij dezes site gevonden te hebben. ik ga nog even verder lezen en wens iedereen die zo dapper is geweest zijn of haar verhaal te vertellen heel veel sterkte. Lotgenoten klinkt altijd zo naar maar zijn we wel. Ook ik heb twee volwassen kinderen die ik al jaren niet meer zie. Ik ga eerst nog even verder lezen. Maar door het warme gevoel, en eindelijk mensen die het zullen begrijpen te hebben gevonden moest ik dit alvast kwijt.
Catharina Snelders
Beste Debbie,
Ook ik heb eindeloos veel boeken gelezen over dit onderwerp en geprobeerd op internet erover te lezen. Ik hoop mensen te vinden met wie ik kan praten. Mijn enige dochter ( nu 36) heeft 2 jaar geleden ‘ als een donderslag bij heldere hemel’ het contact vrijwel geheel verbroken en is zij geëmigreerd.
Zonder afscheid genomen te hebben, laat ze nu niets meer van zichzelf horen. Ik ben naar hulpverleners geweest omdat ik mij met mijn verdriet geen raad wist. Ik zou graag in contact willen komen met lotgenoten.
verdrietig
Beste Debbie,
Ik heb een vechtscheiding gehad en inmiddels is het al 21 jaar geleden dat ik mijn middelste dochter en mijn zoon al niet heb gezien. Instanties kinderbescherming, maatschappelijk werk, psychologen hebben mij allemaal in de steek gelaten en niet de goede hulp geboden voor mij en de kinderen. Ze konden geen kant op met mijn ex en kozen dus voor de makkelijkste weg en aan het eind van de recht zitting durven ze na de uitspraak nog te zeggen sorry Mvr we hadden het anders aan moeten pakken, en daar sta je dan kinderen aan ex toegewezen. Nu 21 jaar later en door alles maar weg te stoppen en maar door te gaan geen emoties tonen ben ik op en heb complexe ptss en merk ik dat dit niet meer langer kan lichamelijk en geestelijk hield ik het niet meer vol. Ik ben nu bij Dimence en moet nog een weg vinden om hier toch uit te komen. Maar dat vind ik dus zo moeilijk want het feit is er dat je al 21 jaar je kinderen niet hebt gezien.
Mimi
Beste verdrietig,
Ik sta nog maar aan het begin en jouw verhaal van 21 jaar… Ik had de hoop dat je er ooit wel een keer een plek voor vind.. ik zie ze na een opvoeding van 15 jaar nu 6 maanden niet meer, ze zijn aan hun vader toegewezen. Maar ik heb ze groot gebracht. En opeens… Ontplofte de oorlog.
Hoewel de kinderen bij mij woonden, wist mijn ex op geraffineerde wijze het ontwikkelen van een gezin relatie tussen mij en de kinderen te saboteren, torpederen en ondermijnen. Mijn huis lag vol met zijn tentakels van interveniërende invloed. Het was niet veilig in mijn huis. Ik was super gestresst en dat deed de kinderen geen goed. En de hulpverlening wist hij door het doen van een toneelstukje om zijn vinger te winden.. echt klassiek, zoals ik hier lees.
Nu wil de hulpverlening wel dat ik gesprekken aan ga om het contact te herstellen, maar ik heb niet de indruk dat de kinderen dat zelf zo graag willen. Bovendien is het voor mij ook niet veilig, want ze leven in de invloedssfeer van de vader.
Dus ik blijf weg, doe niet mee, alles is munitie. Alles. Floor is lava.
Ik moet mezelf nu in bescherming nemen door dit soort dingen niet meer aan deel te nemen om hem het podium te geven om mij nog verder weg van de kinderen te bewerken door alles wat ik doe/zeg/of niet doe/niet zeg in te zetten om de kinderen daarmee een negatief narratief over mij te geven.
Het is heel gemeen. Onrechtvaardig, maar ik kan het niet. Ik heb geen invloed meer en ben daardoor niet meer betrokken.
Ik zou dat boek van jou, @Monique wel willen kopen en naar die hulpverleners willen sturen. Maar nee, ik moet mezelf elke dag opnieuw zeggen; mijn energie is nu alleen voor mij.
Ondertussen volg ik therapie voor ptss, maar de slowmotion treincrash is wel nog bezig. Damage control dan maar. Uiteindelijk komt het met mij wel goed. Of dat voor de kinderen ook geldt, dat weet ik niet, maar ik ben er niet meer verantwoordelijk voor. Hard? Zeker, maar ik heb geen andere opties. Ik heb met veel emoties al jullie verhalen gelezen en wens iedereen veel sterkte. <3
Paul Hoogervorst
Ik zit nu al 2,5 in dit proces.
4 instanties, waaronder Jeugdzorg, Veilig thuis en nu laatst Cardea, hebben uiteindelijk de bemiddeling moeten staken, omdat er geen stappen gemaakt worden en moeder alleen maar tegenwerkt. Ze vertelt de kinderen verschrikkelijke verhalen over me. Dat ik ze op straat ga gooien, en dat ik, én mijn ouders (waar ik al die tijd inwoon) pedofielen zijn. Ze heeft het zelfs zo kunnen doen voorkomen naar de kinderen alsof ze door mijn vader (74) in elkaar geslagen is. Op deze manier heeft ze de kinderen doodsbang voor ons gemaakt en is de kans dat ze hier kunnen komen totaal verwoest.
Ze ziet totaal niet hoe ze de kinderen sloopt en kapot maakt. Het gaat haar alleen maar om wraak.
Het doet zo’n pijn. Maar ik probeer nu te accepteren dat ik voorlopig niks van ze zal horen, totdat Veilig thuis er over 7 maanden weer over gaat buigen….
Het enige wat ik kan is stomme kaartjes sturen, hopend dat ze die überhaupt lezen…
Het is hel op aarde en ik probeer wanhopig te blijven staan en niet te breken. Hopend mijn kinderen ooit weer in de armen te kunnen sluiten als ze volwassen zijn.
Lies
Hoi Paul,
ik las jouw bericht, omdat ik op zoek was naar info over de gevolgen van ouderverstoting voor de ouder, omdat de man waar ik van houd dat ook heeft meegemaakt en ik wil weten hoe ik hem hierin beter kan ondersteunen. Hij had zijn dochter 5 jaar niet gezien en toen heeft ze zelf, via een maatschappelijk werker van haar school, contact met hem gezocht. Nu zijn ze heel voorzichtig, onder begeleiding, stap voor stap het contact aan het opbouwen. De gevolgen voor hem zijn nog steeds aanwezig in allerlei facetten van zijn leven, maar hij knokt zich er doorheen. Geef de moed niet op en geloof erin dat alle liefde en aandacht die je in je kinderen hebt gestopt er op een dag voor zorgt dat ze weer in je leven terug komen. En zorg goed voor jezelf en trek aan de bel als je hulp nodig hebt. Heel veel sterkte!
Inge Cuppers
Is er een goede coach /hulpverleningstraject in Enschede eo die hierin verstoten ouders kan ondersteunen?
Monique
Inge, misschien kan Erna Jans https://www.ontmoetingopdegrens.nl/ iets voor je betekenen.
Christian
Patrick Damhuis loopt eind september voor de vijfde keer van Enschede naar het hoofdkantoor van Jeugdzorg in Den Haag om aandacht te vragen voor ouderverstoting. Hij vertrekt op 21 september en komt aan op 29 september. Je kan hem volgen via Facebook. Ik wil hier geen link delen maar als je interesse hebt, kun je met deze informatie en Google alles vinden wat je nodig hebt.
Monique
Dank voor het delen van de wandeltocht tegen ouderverstoting van Patrick Damhuis. Ik ben ermee bekend, maar anderen hier misschien nog niet.
Annoniem
Het is een schande wat er hier in nederland gebeurd en dat instanties met sommige moeders /vaders mee gasn in een leugen.
En dan worden opa’s en oma’s ook nog eens buiten gesloten omdat moeder of vader dat niet willen. En wie is er de dupe van het KIND of KINDEREN.er moet eens iemand op gaan staan die daar een eind aan maakt. Vader en moeder hebben even veel rechten en plichten.
Een papa…
Op het moment van schrijven heb ik mijn dochter 895 dagen nog steeds niet gezien, gesproken laat staan een knuffel gegeven. Beschuldigd van misbruik bij dochter van 5 jaar door ex partner en door haar ‘politievriend’ jeugdzorg. Ondanks dat de zaak is geseponeerd in dec 2019 blijven GGzE en de RvdK blindstaren. Tot heden toe geen omgang dan wel begeleid omgang. veel steun en hulp gekregen van Monique 🙏 als ik vragen had over allerlei rapporten van de instanties. Het boek Emotioneel gevangen over ouderverstoting, moet alle hulpverleners, instanties, de raad, jeugdzorgwerkers, advocaten, rechters enz verplicht om dit te lezen en lessen uit trekken en opvolgen.
GGzE is zover doorgedraaid om mij te positioneren met tbs patiënten en dat ik – letterlijk gerapporteerd aan de RvdK en de rechtbank – dat het beste is dat ik moest toegeven dat ‘misbruik’ had plaats gevonden zodat begeleid omgang eventueel mogelijk is!
Toen mijn moeder dit hoorde vertelde ze tegen mij: zoonlief, mama en je ooms en tantes hebben in het Jappenkamp gezeten, als ik dit lees in het rapport van het GGzE en de rapporten van de RvdK dan voelt dit voor mij, voor jou, je dochter, mijn kleinkind of de geschiedenis zich herhaalt door deze instanties.
RvdK conclusie en advies aan de rechter: omgang tussen vader en dochter definitief af te wijzen voor onbepaalde tijd!
23 sept as beslist de rechter, in 95% of meer volgt een rechter altijd het advies van de raad op. Ik en mijn advocaat blijven doorzetten tegen alle onrecht wat mij en mijn dochter worden aangedaan.
Wordt vervolgd. Ik bid voor iedereen die allemaal in dit soort “hel” situaties zijn terecht gekomen.
Diane
Als moeders sexueel misbruik beweren zouden zij aan een serieus politieverhoor onderworpen moeten worden.
Ik bedoel een serieus politieverhoor zoals je dat bijvoorbeeld wel krijgt als je handschoenen of lippenstift bij de Hema hebt gestolen.
Het mogelijk proberen te verwijderen van de vader uit het leven van je kind middels valse aangifte, smaad danwel mogelijk sexueel misbruik is toch in beide gevallen veel ernstiger dan het stelen van handschoenen?
Het zou wonderen kunnen doen. U beweert iets zeer ernstigs? Dan moeten we nagaan of dit klopt of niet klopt. Beide zijn zeer kwalijke feiten. Beiden moeten bij de wortel, direkt worden aangepakt.
Keihard onderzoeken deze bewering. Doet wonderen. Werkt tevens preventief in beide gevallen. Minder verstoting. Minder sexueel misbruik. Hier mag je stellen: alle beetjes helpen. Het gaat om groot leed, grote schade.
Niet onderzoeken betekend gedogen. Onacceptabel.
Ik ga proberen me hiervoor hard te maken.
Erwin
Ik heb het boek Emotioneel gevangen over ouderverstoting van Monique gelezen en zou willen dat het ook in het Engels beschikbaar kwam maar helaas. Na als ervaringsdeskundige veel tijd en energie in de Ouderverstotingsproblematiek in NL gestoken te hebben, heb ik via Twitter de sprong naar andere landen gewaagd en met succes. Het is waar dat wij als verstoten ouders voor als nog als Don Quichotten tegen overheidsorganen en tal van commerciële instanties opknokken allemaal gezeten op de Money train, maar ik zie stap voor stap veranderingen.
Ik heb het boek van Monique aan de mensen (Kinderpsycholoog, kinderpsychiater en traumatherapeute) van Dimence gegeven omdat hun verwonderende blikken over mijn praktijkkennis en hun gebrek daaraan boekdelen spraken. Mijn drie kinderen volgen daar een traumatherapie (die uiteraard niet geschreven is voor kinderen in dergelijke situaties want zulke therapieën bestaan nog niet), nadat begin dit jaar na een klinisch psychologisch onderzoek zwaar trauma was vastgesteld. Dit na 7 jaar niet willen luisteren, niet naar mij en niet naar de kinderen maar wél naar de manipulerende ouderverstoter.
Heel belangrijk is dat wij als ouders ons niet moeten laten intimideren door de ex, instanties als de RvdK, Jeugdzorg of zelfs de rechtbank, maar door het vergaren van kennis boven degenen uitkomen die het enkel moeten doen met theoretische kennis en zonder zelf te ervaren wat Ouderverstoting inhoudt en ons te blijven focussen op het kind en ons niet te laten afleiden door de strijd tussen ouders. Ik wens jullie allemaal heel veel kracht, moed en heling toe.
Liefs,
Erwin
Monique
Dank Erwin voor je waardevolle aanvulling en hart onder de riem voor andere verstoten ouders. Mijn boek zal inderdaad niet in het Engels verschijnen, maar er zijn wel andere Engelstalig boeken die diepgaand inzicht geven in ‘Parental Alienation’. Divorce Poison van Richard Warshak en verschillende boeken van Amy Baker e.a. zijn wat mij betreft toppers. Maar er zijn er meer uiteraard!
Hartelijke groet, Monique
Lon
Herkenbare verhalen. Mijn man ziet zijn zoon en dochter ook al enkele jaren niet meer (14 en 11 jaar). Ex-vrouw met borderline persoonlijkheidsstoornis. Te ziek zelfs om zelf voor de kinderen te zorgen, waardoor de kinderen bij oma woonden. Mijn man heeft alle rechtszaken gewonnen, maar ex hield zich nergens aan. Een jaar OTS van ex ivm zorgen over de ontwikkeling van de kinderen leverde werkelijk niets op, omdat zij aan niets mee wilde werken. Er was geen enkele verplichting! Ze gooide letterlijk de deur dicht. Dat er sprake was van ouderverstoting werd later erkend door de RvdK, maar was de betere optie in vergelijking met de stress die de kinderen moesten ondergaan door moeder in het geval zij vader zouden bezoeken. Mijn man moest een stap terug doen. Zelfs werd gesteld door jeugdzorg dat de kinderen wellicht beter af zouden zijn als ze uit huis geplaatst zouden worden, maar omdat zij schone kleding droegen naar school gaan, zou een rechter daar waarschijnlijk niet in mee kunnen gaan.
Mijn man zal zijn kinderen misschien nooit meer zien. De verjaardagen zijn rouwdagen. Het is echt zo verdrietig.
Wanneer wordt ouderverstoting eens strafbaar?? We hebben alle bewijs klaar liggen….
Helaas krijgen we de kinderen er niet mee terug….
Monique
Pijnlijk om te lezen Lon wat je man en jij moeten meemaken. Helaas gaat het vaak zo, het is overduidelijk wat er speelt en toch wordt er niet ingegrepen. Psychische en emotionele mishandeling is in Nederland – in tegenstelling tot verschillende landen om ons heen – inderdaad niet strafbaar…
Anoniem (sorry maar kans bestaat dat het tegen mij wordt gebruikt)
Herkenbaar dat de jeugdzorg zo zwaar tilt aan de stress die kinderen hebben bij het weer in contact komen met een liefdevolle buitengesloten ouder, zo zwaar dat ze het gewoon niet doen, maar in plaats daarvan eindeloos aan vergadertafels blijven praten óver de situatie en niet concreet inzetten op het oplossen ervan, dit wordt dan gemotiveerd als het “belang van het kind”, “luisteren naar het kind”.
Dit ondanks dat het Expertteam complexe omgangsproblematiek na scheiding / contactverlies ouder-kind op meerdere plekken in het eindrapport helder aangeeft dat deze stress weer weg ebt zodra het kind weer herenigd is met de ouder. En dan blij is dat de band is hersteld. Een zure appel dus. En soms misschien heel zuur. Begrijp mij goed, ik geloof ook dat kinderen die stress echt ervaren. Maar het is noodzakelijk om er doorheen te bijten en dit met hulp van jeugdzorg zorgvuldig te doen in het indirecte maar o zo grote belang van het kind bij omgang met beide ouders.
Indien de omgang niet weer wordt hervonden zal het kind op korte en lange termijn psychische en emotionele schade oplopen, hechtingsproblematiek, vergrote kans op depressie etc. Ook daarover is het Expertteam helder. Nog los van gederfde levensvreugde bij kind, ouder, grootouders en partners. Zelfs de jeugdzorg zelf noteert dat kinderen zwartwit denken, in loyaliteitsconflict zitten etc. Maar tóch kiest jeugdzorg om niet door de zure appel te bijten, en het kind aan zijn lot over te laten in het verstoten van een liefdevolle ouder. Ik ben daar oprecht verbluft over. Hoe kan dit zo maar blijven doorgaan? OTS had ook in onze situatie geen enkele helpende aanwezigheid. Oók vanuit oogpunt jeugdzorg zelf snap ik het niet, je wilt toch kinderen helpen, resultaat boeken, je werk als zinvol ervaren?
Het lijkt erop dat er, zeker in deze situaties, een grote cultuuromslag nodig is in jeugdzorg. Dat jeugdzorg zichzelf niet meer, verheven, complimenteert dat het hoegenaamd naar “kinderen heeft geluisterd” maar dat het gesteld staat dat in deze situaties juist nóg beter te doen, de gezinsgeschiedenis te betrekken, brede context bekijken en concreet kinderen uit deze knel helpen.
Het Expertteam doet concrete aanbevelingen. Maar het rapport ontvangt vooralsnog weinig bijval in de dagelijkse praktijk.
Hou toch vol voor je kinderen!
Monique
Je slaat de spijker op zijn kop; er gebeurt inderdaad niets terwijl de problematiek (én de oplossingen) bekend is bij alle instanties en rechtspraak. Het expertteam doet zeker goede aanbevelingen, maar nu inderdaad de uitvoering nog. Ik heb er eerlijk gezegd een hard hoofd in…
Over de stress die vervreemde kinderen inderdaad ervaren schrijf ik uitgebreid in mijn boek Emotioneel gevangen en ik schreef er dit blog over.
Lon
Helemaal mee eens, Anoniem.
Ik wil er dan nog aan toe voegen dat Jeugdzorg in het hele OTS jaar de kinderen maar liefst eenmaal gesproken heeft. Ook in letterlijke zin wordt er niet naar de kinderen geluisterd! Daarnaast ben ik van mening dat menig zorgverlener van jeugdzorg niet opgewassen is tegen de problematiek (of eigenlijk ouders) waar zij mee te maken krijgen. Sterker nog, zij zijn zo makkelijk te manipuleren, waardoor zelfs een OTS traject de problemen alleen maar meer kunnen laten escaleren. Ik heb mij werkelijk verbaasd over het gemak waarmee Jeugdzorg af te schepen is, terwijl OTS toch bekend staat als een zware maatregel. Ik heb daar helemaal niets van gezien. De verstoten ouder en de gedupeerde kinderen (en familie) hebben werkelijk geen enkele kans, zolang er geen enkele consequentie is voor de verstotende ouder.
Dankjewel Monique Meulemans, voor je blogs en verhalen. Ze bieden troost van herkenning en erkenning.
Monique
Wat lief en fijn om te horen Lon, dankjewel!
Christian
Fijn als de stress van de kinderen ook wordt benoemd én dat je daar dus doorheen zou moeten. Maar dat dat dus OK is en dat je daarna juist blijft bent. Echt een hele verademing als iemand dat hardop zegt wat je innerlijke stemt al jaren roept.
“Hou vol voor je kinderen”. Ik zou wel willen. Het lezen van deze blog geeft mij troost. Maar ik ben er ook dagen van overstuur.
Christian
Het is juist dat volhouden dat je kinderen vastberadener maakt om juist niet naar je toe te komen. Ze draaien de bewijzen om net als mensen die in complottheorieen geloven. Er is geen uitweg waar je wat aan kant doen. Er is veel te verliezen als ze de waarheid onder ogen gaan zien: ze hebben in een leugen geleefd. Het is een weg die ze alleen zelf kunnen vinden als ze hem aan durven.
Maria
Beste Christian, Wat je schrijft is precies zoals het werkelijk is. Ik leef enorm met je mee. De wanhoop en verdriet en het intense gemis. Als moeder voel ik me vernederd, niet meer dan een broedkip. Ik heb mijn eigen dochter bij me gedragen, een zware bevalling, 19 maanden gevoed. Altijd een vanzelfsprekende moeder en dochterband.
Mijn ex is zeer geraffineerd en doortrapt te werk gegaan. Eerst het kleine getreiter en machtsspelletjes, etentjes plannen opeens terwijl het het weekend is wanneer mijn dochter bij mij was, of juist dat ze gaan uit eten terwijl het zondagavond is en ik al een uur wacht waar ze blijft op de fiets… En dan heeft hij z’n telefoon uit en zegt dan doodleuk: “Wij zijn even aan het eten” terwijl hij weet dat het donker is en ik me al een uur ongerust maak.
Inmiddels heb ik in een jaar mijn 16 jarige dochter niet een dag samen doorgebracht. Als ik vraag wat het toch is, waarom? Dan zie ik dezelfde minachting en geen enkele reden kunnen geven, want ze mocht alles en ik was altijd trots op haar. 400 dagen in martelende pijn en angst, je kind niet meer mogen beschermen, steunen, verzorgen, zien opgroeien. Ik ben progressief ziek en het is onmenselijk wreed, de wetenschap dat de verloren dagen, maanden en inmiddels jaren niet meer zijn in te halen en mijn kind hiervan later de schadelijke gevolgen krijgt. Maar dan speelt hij de vermoorde onschuld en was ze zogenaamd vrij om te gaan.
Ik word overal buitengesloten, en het ergste is dat mijn dochter me dat ook minachtend toebijt als ik vraag waarom ik niet mag weten dat ze positief getest was op corona (vorig jaar) en of ik het moet doorgeven aan school: “Je was er niet eens bij!” Haar vader lachende op de achtergrond, die geniet van mijn wanhoop. En maar joviaal doen tegen mij dochter, haar sluw aan zich heeft gebonden en mijn dochter en mij vervreemd en onthecht heeft van elkaar. Ik zie haar een paar uur hoogstens in de maand en weet nooit wanneer. Alleen maar valse hoop en vage beloftes waarmee je als zorgzame ouder het bos in gestuurd word.
En er is geen weg terug te vinden, alleen leven in een hel en de rouw voor een kind dat leeft, maar je gedwongen moet toekijken hoe je kind je ontnomen wordt en mijn moederschap uit handen geslagen. IJskoud en berekenend. En m’n dochter is al helemaal vergroeid met hem, en drukt me gewoon weg als ik de moed heb om weer even proberen te bellen. Hij lacht in z’n vuistje en zwijgt me gewoon dood, mijn wanhoop en doodsangsten een lachertje, en maar joviaal naar de buitenwereld toe.
Mijn dochter heeft ie wijsgemaakt dat ik een arme stakker ben, zelfs de gebaren, met gekromde vingers haar hand op haar voorhoofd zetten: Jij bent zoo chaotisch! Is wat ze nooit eerder deed, maar precies wat hij snauwde na de scheiding.
Mijn huis is gezellig en verzorgd, en ik weet dat m’n dochter dat ook weet. Maar er moet iets verzonnen worden, een alibi. En gewoon geruisloos overboord gooien als liefhebbende ouder, is ook succesvol gebleken. Geen vuiltje aan de lucht voor hem. Gewetenloos en geraffineerd getreiter order de schijn van fatsoenlijkheid.
Ik kan ook niet meer tegen mensen die zeggen dat je sterk moet zijn voor je dochter, dat je eerst voor jezelf moet zorgen. Ja vertel ze maar eens dat je zwaar depressief bent naarmate het verlies ondraaglijker wordt en de angst om je kind. Nooit meer weten waar het is, of ze voorzichtig is in het verkeer, met wie ze leuke dingen doet, ook medisch krijg ik geen enkele informatie of over vakkenpakket veranderingen.
Afgelopen zomer is mijn dochter een avond hier geweest en dan is het gewoon gezellig, zoals het was. Maar dan belt hij haar dan ze niet te lang moet blijven want ze gaan morgen met vakantie naar het buitenland. Ook daar wordt niet overlegd over, terwijl ik hem met zijn toenmalige vriendin die al die schema’s maakte waar ik me aan moest houden, ze nooit een haarbreed in de weg lag. Dat werd me ook nog eens verweten dat ik me niet aan het schema zou houden, ik vergat dat ze dat allemaal bepaald hadden voor een heel jaar de vakanties.
En ik toen een dagje met m’n dochter weg zou gaan. Nu na ruim 400 dagen in een uitzichtloze hel heeft hij bepaald dat mijn inmiddels 16 jarige dochter geen moeder meer nodig heeft. Zo’n vader als hij wel natuurlijk. Ik ben gebroken en moedeloos, ook de hulpverlening stelt zo weinig tot niks voor. Niemand doorziet de geraffineerde en doortrapte tactieken. Maar er wordt gezocht naar een reden waarom mijn dochter bij hem is. Ik kan maar niet tot ze doordringen (het is ook zo belabberd laag niveau die hele hulpverlening ” Ja zo zijn pubermeisjes he.. die gaan een beetje hun eigen gang en vertellen niet meer alles”… Te triest voor woorden. Kromme tenen is nog veel te zacht uitgedrukt.
Het is zo verdrietig om jou verhaal Christian en dat van vele wanhopige ouders, het is een geestelijke en lichamelijke marteling, de slapeloze nachten, de lege plek aan tafel de lege kamer, geen klasgenoten en vrienden meer over de vloer, nooit meer samen lachen en dingen vertellen. Dat is alleen voor hem waardoor ze het respect voor mij ook verloren is, dat heeft hij moedwillig en uitgekookt voor gezorgd, dat ze geen herinneringen meer heeft met mij. Alleen uit een ver en vaag verleden.
Ik denk vaak als er een god is, laat me alsjeblieft gaan, weg uit dit lijden. Maar dan heb ik een levenslang trauma bij m’n dochter veroorzaakt als ik zelf een einde aan mijn leven zou maken. Het is een Catch 22, dit trauma te moeten doorstaan. Mijn hart gaat uit naar iedere ouder die dit moet meemaken en zien te overleven.
Christian
Treffend gezegd “verjaardagen zijn rouwdagen..”. En ook fijn om het realisme te lezen, dat het voor de kinderen en de ouder misschien nooit meer goed komt.. Hoe vaak ik wel niet hoor “later komt het vast goed!”. Maar waarom dan? De kinderen geloven nu in de leugen. Ze hebben pijn en dat wordt veroorzaakt door de verstoten ouder.. Als dat realisme nou eens het uitgangspunt zou zijn. Mijn dochters zijn inmiddels 14, 16 en bijna 18. Al 4 jaar zie ik ze nauwelijks. De oudste is nu “het huis uit”. Ze stuurde me daarover een bericht. Ik wist me geen raad wat ik ermee moest. En dat zeg ik niet omdat ik niet kan bedenken wat ik zou kunnen doen…
Linda
Hetzelfde hier
Hulpverlening zegt wij doen niet aan ouderverstoting . We pogen kind en ouder samen te brengen …
Flagrante leugens en een bende zielige verleners die de naam zelfs niet waard zijn .
Ook jeugdrechter en het ‘pleeggezin’ waar ze vertoeven .
Blabla / Ja,ja geld ontvangen doen ze het liefst . Ze moeten niks kopen voor onze kinders, wij moeten het allemaal zelf doen .. al jaren bezig maar geen poot doen ze .
Ik ben moe gestreden. Het pleeggastgezin doet niks dan vijandige leugens verspreiden en zoon slikt het voor zoete koek.
Gebrainwasht….
Selina
Veel minder aandacht? Geen aandacht. Eerst wordt nog gedacht dat jij de ellendeling bent, daar wordt op ingezet. Pas als de omgeving (en de ‘professionals’) doorhebben dat er iets niet klopt is je kind kapot. Je lijdt in stilte. Je omgeving steunt je echt zoveel ze kunnen maar er zit een gat, een kloof, een ravijn tussen jou en de rest. Helen? Niet te doen. Coping, dat is alles wat je rest. En je hoop.
Bob
Dit gaat net zo lang door tot de zaak escaleert, net zoals bij de hulpverlening is het zelfde verhaal. Die genieten daar allemaal van want ze zijn uit het zelfde hout gesneden en geven elkaar onvoorwaardelijke steun en loyaliteit. Ze zijn allemaal zo zielig als het onderwerp over hun gaat want dat is allemaal zwartmakerij.
Als de realiteit zwartmakerij is wordt het misschien eens tijd naar de dokter te gaan?
Christian
Wow, dit is echt goed beschreven voor wat ik meemaak. Een emotionele rollercoaster die niet begrepen wordt waarbij de omgeving het vaak erger maakt…