Nicola is gescheiden en heeft twee jongvolwassen kinderen. Dochter Lina woont bij haar vader en Nicola heeft haar al jaren niet gezien. Via (niet verstuurde) brieven aan Lina deelt Nicola wat haar bezighoudt rondom het contactverlies met haar dochter.
Lieve Lina,
Het gaat niet goed. Het gaat helemaal niet goed. Maar niemand heeft het door, ik kan het uitstekend verbergen. Toneelspelen is een koud kunstje. Niets is wat het lijkt. Keeping up appearances, ik kan zo door voor de Oscars. Dus lach ik als er gelachen moet worden, laat ik af en toe een traan als dat in het plaatje past en straal ik rust uit alsof er niets aan de hand is en mijn leven, ook zonder jou, tevreden voortkabbelt.
Krampachtig probeer ik te achterhalen of er een aanleiding is. Ik graaf en graaf in mijn gedachten en opeens komt het als een schok binnen. Ik weet het. Ik weet wat de aanleiding is waardoor ik me de laatste tijd zo ontzettend ellendig voel. Waarom dat steentje in mijn maag, wat er al jaren zit, de laatste weken uitgegroeid is tot een loodzware kei die ik – dag in, dag uit – met mij meezeul.
Je hebt het laatste lijntje doorgeknipt. Je hebt me, na mijn laatste bericht, geblokkeerd op Whatsapp. Dat laatste lijntje, die zwakke breekbare uiterst dunne strohalm is geknakt. Waarom heb je dat gedaan? Wat is de reden? Ik kan er alleen maar naar gissen. Iedere maand stuurde ik je een berichtje. Meestal las je het niet. Bleef het vinkje wekenlang wit. Dan wachtte ik geduldig totdat het vinkje op een dag blauw kleurde en mijn hart een sprongetje maakte van geluk.
Is het omdat ik een trucje had gevonden om jouw aandacht te trekken? Toen ik op een bewuste dag een berichtje combineerde met een aantal leuke foto’s. Foto’s van jou. Mooie herinneringen. Toen gebeurde er iets hoopgevends. Je opende het bericht binnen luttele seconden en bekeek de foto’s die ik je stuurde. Een hele reeks blauwe vinkjes! Ik zag ze een voor een van wit, plop, plop, plop, zo naar blauw veranderen. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven.
Die blauwe vinkjes gaven hoop. De hoop die ik zo keihard nodig heb om te blijven geloven in het wonder van jouw terugkeer. De dag dat je voor me staat en je armen om mij heen slaat. Mijn tranen afveegt en zegt dat het je spijt dat je mij zo lang uit jouw leven geweerd hebt. En dat ik jou dan in mijn armen neem om je nooit meer los te laten en zeg dat het goed is. Dat we de verloren tijd ruimschoots zullen gaan inhalen. Dat ik je niets kwalijk neem, dat ik het begrijp dat je niet anders kon.
Werd ik overmoedig? Die maand daarna stuurde ik nog meer foto’s en ook een grappig filmpje. En ja hoor, weer raak! Ik was zo blij, het voelde bijna als écht contact. Dus brandde ik van verlangen om nog meer te sturen en kon ik het niet meer opbrengen om een paar weken te wachten. Daar ging het mis. Geen mooie blauwe vinkjes, maar slechts één wit vinkje bleef me venijnig aanstaren. Je profielfoto werd blanco. Geen vrolijk gezichtje meer, geen selfie met getuite lippen of een verlegen lach.
Nu is die hoop – hopelijk tijdelijk – vervlogen. Dat maakt dat ik weer rond hink als een gewond dier. . Weliswaar met onzichtbare wonden waardoor niemand ziet hoe ik mij voel. Zelfs degenen niet die heel goed kijken. Huilen doe ik niet. Huilen zorgt voor wallen en wallen zorgen voor vragen. Vragen die ik niet meer wil beantwoorden. Het heeft geen zin. Het sussen, troosten, kalmeren, het verdween toch al enige tijd langzaam naar de achtergrond. Mensen krijgen daar genoeg van. Het leven gaat door.
Ik zal mezelf moeten herpakken anders gaat het fout en dat gun ik de dader niet. Daarom zal ik voor de zoveelste keer terugvechten en die zware kei denkbeeldig in mootjes hakken en stukje voor stukje vergruizen. Omdat het moet. Omdat ik geen andere keus heb. Omdat ik er wil zijn als je straks voor de deur staat. Want die dag gaat zeker komen!
Liefs,
mama
X
Mama
Lieve kids,
Eerste kerstdag is het 18 jaar geleden dat ik aangifte deed van ontrekking. In 2007 heb ik jullie voor het laatst bij mij gehad.
Alles heb ik doorlopen,Jeugdzorg, AMK, gelijk in de rechtbank richting jullie vader en jeugdzorg. Maar door geen handhaving van de wet sta ik nog steeds en vooral jullie met lege handen.
De hoop begint te vervagen.
Weet dat ik elke dag aan jullie denk en dat jullie het liefste van mijn leven zijn.
Wrok tegen jullie vader heb ik niet meer, wel medelijden. Ik zou met zo een geweten niet kunnen leven. Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, sorry hiervoor.
Maar geen enkele fout was zodanig dat jullie en ik dit verdienen. Maar jullie missen een leuke en liefdevolle moeder die met open armen door leeft.
Mijn laatste straal hoop zit in dit bericht, you be in my heart
Sandra
Het lijkt mijn verhaal wel, de appjesen foto’s en tenslotte het verdwijnen van de profielfoto….Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk, mijn meiden van 22, inmiddels bijna 5 jaarukt mijn leven…
Dorothée
Mijn ex leeft niet meer, maar zijn gedachtengoed is bij mijn kinderen nog springlevend.Hij heeft een afgrijselijke erfenis nagelaten. Veel geld met daarnaast een nog groter aandeel van haat.
Dorothée
Wat ik hierboven lees over stiekemheid is wat ik zelf ook ervaar. Je voelt het gewoon. B.v. toen ik voor de eerste keer op mocht passen en zij vlak daarvoor de vaste telefoon wegdeden. Mijn schoonzoon zit in de camerabusiness.
Mijn kleinkind heb ik gezien tot ze 8 maanden werd. Haar knuistjes balde ze van vreugde als ze me als zag. Toch kon ik niet doorgaan met die psychische mishandeling en dat is een onnoemelijk zwaar besluit.
Later begreep ik pas dat ze dat gedaan hadden (vaste telefoon weg) omdat mijn ex nog wel eens naar hun belde en op die manier mij misschien aan de lijn zouden kunnen krijgen. Dat mocht hij dan toch niet weten. Ook zo raar dat zeiden dat ze naar Antwerpen gingen om te winkelen. Teruggekomen hadden ze niks gekocht. Ik vroeg er niet naar, maar zag het wel.
Want vragen staat niet vrij dat had ik al gemerkt. Mijn schoonzoon zei op een manier waarbij ik een heel naar gevoel kreeg dat er goed opgepast is. Ik kan het hier niet uitleggen de manier waarop. Ik heb nog steeds het idee dat hij camera´s geplaatst had om te kijken of ze mij op een foutje konden betrappen. Mijn dochter zei een keer ook op zoń enge toon: Peter houdt heeeel erg van gadgets. Naar gevoel kreeg en en weet niet waarom. Ze zijn zo vergiftigd dat ik dit een reeele mogelijkheid vind. Of het zo is weet iknatuurlijk niet, maar het zou me absoluut niet verbazen met alles wat ik gezien en gemerkt heb. Mijn ex nam mijn schoonzonen altijd mee naar de garage (om te roken) en later besefte ik dat ze daar al gehersenspoelt zijn door hem.
Dorothée
Herkenbaar het verhaal van Nicole. Maar na jarenlange psychische mishandeling eerst door de vader van mijn kinderen en daarna allebeide dochters heb ik lang getwijfeld aan mezelf. Een dochter kan nog, maar twee?
Paar weken geleden een mail gestuurd na jaren stilte. Over de pijn wat het doet door niet uitgenodigd te zijn bruiloften bij beide kinderen b.v. Of niet te horen krijgen dat ze zwanger is en dan na meer dan 6 maanden zwanger een telefoontje dat het een ongelukje is en we laten het maar komen. En zo kan ik nog wel vele bladzijden vol mailen Geblokkeert idd zag ik. Ik wil blijven leven. De kleinkinderen zien. Maar die hunkering wil ik niet meer. Het is teveel ik merk dat liefs mama mij niet meer gaat lukken. Het is teveel wat een mens verdragen kan. Ik heb de hoop opgegeven. Ze zijn nu 45 en 43 jaar. Doe nu gezellige dingen met vriendelijke mensen door te wandelen en daar put ik de kracht uit. Bij mij strijd verdriet en enorme boosheid om en om. Hopelijk gaat mijn hart het niet begeven, maar doe er alles aan om zo gezond mogelijk te leven. Mijn hoop is de kleinkinderen ooit te zien. Of anders 1 van de kleinkinderen.MIjn ex had heel erge narcistische trekken of hij het is mag kennelijk alleen een psychiater beoordelen. Alleen mensen met narcistische trekken komen daar nooit. Hun mankeert niks vinden ze zelf. Ik wil niet dat als ze nieuwsgierig worden en mij opzoeken dat ze een verzuurde oma aantreffen.
Valcke
In vele verhalen hoor ik het woordje hoop……. Het is voor mij 13 jaar geleden. Na een achttal jaar kon ik opnieuw contact krijgen. Er werd beloofd dat ik niets van hun moeder zou vertellen. Ik hoopte ook dat men mij die kans ging geven zonder oordelen. Ik werd opnieuw afgekraakt door ex en na een 15-tal maanden werd ik opnieuw uitgespuwd. Hoop……… daar geloof ik niet meer in. Dat maakt je ongelukkig na een zoveelste Nieuwjaar, vaderdag, verjaardag hen niet te horen. Ik geloof er niet meer in. Het leven gaat gewoon verder en ik probeer er nog iets van te maken zonder hen. Als ik ooit sterf, wil ik stilletjes deze wereld verlaten en hen in het ongewisse laten. Dan is het te laat om hun vader te leren kennen. Dan wil ik ook niet dat zij vasthouden aan herinneringen, een grafsteen of zelfs foto’s. Dan wil ik dat ze stilletjes hun vader vergeten en achterblijven met vraagtekens. En ja, ooit heb ik een mooie uitgebreide brief geschreven maar zonder reactie. Ik probeerde hen te vertellen dat ze in wezen te jong waren om hun vader echt te kennen. Bij mijn sterven vertrek ik dan en hoop dat ze achterblijven met veel vraagtekens en met een schuldgevoel. Nu zijn beide 29 en 33 jaar. Toen ze jong waren, waren ze onschuldig jong. Nu zijn ze rijp en wijs genoeg om keuzes te maken. Ik ben Opa geworden maar mag niets weten. Ik ken mijn kleindochtertje via whatsapp omdat de oudste dat openstelt voor iedereen. Doet hij dat om mij pijn te doen? Het hoeft niet meer voor mij. Het gapende gat van 13 jaar is niet meer te overbruggen. Dan verdwijn ik heel stilletjes van deze wereld en hoop dat ze ermee zullen kunnen leven……….
ron
Beste Nicola,
Hartverscheurend je brief en ook hoe je het toneel spelen naar de buitenwereld beschrijft.
Ik doe dat inmiddels ook al meer dan 9 jaar.
Verstoten door leugens, valse aangiftes en andere lage streken.
Falende jeugdzorg en raad voor de kinderbescherming en tuinduizenden euro’s kwijt aan advocaatkosten.
Voor de valse aangiftes heb ik weliswaar schadevergoedingen gekregen maar daar heb ik mijn kind niet mee terug.
Ik heb het inmiddels opgegeven, niet dat er geen dag voorbij gaat dat ik er niet aan denk.
Mijn dochtertje destijds 3 jaar oud was mijn alles.
Heb nog wel 2 (inmiddels al verbleekte) foto’s in mijn portemonnee en dat is eigenlijk al het tastbare wat er nog aan herinnert.
Hoop heb ik allang niet meer en de strijd en de woede ben ik ook al lang voorbij.
Wat resteert is een leegte en dromen (soms ook nachtmerries en herbelevingen) waar ik dan uit ontwaak en zo goed en kwaad als het maar kan de dag probeer te starten.
Ruzies en veel pijn in de familie, onderwerp is onbespreekbaar en zo loop je maar rond met je ellende.
Ik lees hier veel soortgelijke verhalen en vrees dat hier ook niet snel verandering in zal komen.
Wil wel iedereen die hier mee te maken heeft heel veel sterkte wensen.
Robin
Lieve Nicola,
Ik lees juist de brief aan jouw dochter en ik herken zo erg die hoop van het witje vinkje, naar het blauwe; de teleurstelling en het ontroostbare verdriet als die profiel foto blanco kleurt en het inwendig huilen zodat je er vooral niet over praten moet. Wat is er te zeggen…? Je hebt geen antwoorden, je hebt enkel vragen en de wetenschap dat die vragen er eigenlijk niet toe doen. Sterven, maar je gaat niet dood. Vasthouden aan die gedachte, dat op een dag de deurbel gaat en dat je dan terug ‘heel’ kunt voelen. Uitgerangeerd als moeder, zo voel ik mij ook inmiddels ruim 2,5 jaar. En toch, je hebt gelijk, die dag… die komt. Heel veel moed en sterkte!
Nicola
Hi Robin, wat leg jij de vinger op de zere plek: het hart. Het is inderdaad sterven, maar je gaat niet dood.
Heel treffend verwoord. Ik wens jou ook veel sterkte, laten we alsjeblieft de moed erin houden. Voor ons kind.
Cindy
Ik ben zo ontzettend op, leeg. Heel mijn leven is als een kaartenhuis ingestort de laatste 2 jaar. Mag ik vragen waar jullie de kracht uit halen om door te gaan? Sorry voor mijn negatieve lading. Ik was altijd zo vol energie, mijn glas altijd helemaal vol maar nu?
Nicola
Beste Cindy,
Ik haal kracht uit mijn werk en de fijne medewerkers die ik heb. Daar put ik veel energie uit en als ik eerlijk ben dan denk ik dat ik niet zo succesvol zou zijn als ondernemer als ik minder tijd had gehad. Het spreekt voor zich dat ik het liever andersom zou hebben: minder succesvol maar wel een innige band met mijn dochter. Daarnaast heb ik veel lieve vrienden die altijd voor mij klaar staan. En natuurlijk de band met mijn andere dochter die meer dan goed is. Ik haal energie uit positieve mensen, negatieve mensen heb ik zoveel mogelijk uit mijn leven geweerd.
De leegte herken ik zeker, die voel ik iedere dag. Maar ik vul het met de positieve dingen die er gelukkig ook zijn! Omring je met mensen die van je houden. Dat helpt echt!
Angelica
Lieve Cindy,
Hou vol en hou hoop!
Als ervaringsdeskundige ben ik 2 jaar door een ware hel gegaan. Het is niet te omschrijven, ik weet helaas hoe machteloos het voelt en hoe onrechtvaardig het is.
Blijf goed voor jezelf zorgen, door over je situatie te praten met iemand die je vertrouwt. Vraag evt om hulp aan naasten/CJG/POH en verdiep je in de materie.
Wees extra lief voor jezelf.
Ouderverstoting is kindermishandeling.
Er zijn middelen/trajecten die ingezet kunnen worden bv via Veilig Thuis/Jeugdbeschermingstafel, denk aan VSV trajecten of psychologen voor de kinderen. Dat kost wel veel geduld, tijd en energie.
Uiteindelijk is het aan de kinderen om van iemand te horen dat ze een vader en moeder nodig hebben.
Dat ze weer mogen of durven voelen, zodat ze kunnen gaan helen en durven toegeven aan de diepste/verborgen wens om ook met de verstoten ouder contact te hebben.
Ik ken je niet maar wens je veel sterkte en kracht toe. Dat je dit bericht stuurt getuigt al van veel moed en veerkracht. 🍀
Margje
Ook helaas bij mij herkenbaar. Het contact met mijn beide meiden verloren tijdens de vechtscheiding met mijn narcistische ex.
Na 22 jaar huwelijk op aanraden van mijn dochters vertrokken; ze vertelden me dat ze bang waren dat ze mij na een volgende woedeuitbarsting van mijn man uit het ziekenhuis zouden moeten halen.
Na mijn vertrek ging hij van zeer dominante vader in de slachtofferrol. En zo ging hij en zijn ouders het verantwoordelijksgevoel van mijn dochters misbruiken.
“Mem redt zich wel, maar we moeten nu eerst er voor heit zijn” zeiden ze.
Daarna hebben ze steeds meer afstand van mij genomen en mij steeds meer uit hun levens geweerd. Het is nu 9 jaar geleden.
Bijna 9 jaren niets meer van mijn jongste gehoord of gezien. Zij heeft mij met echt alles geblokkeerd.
De oudste heeft het nog een keer geprobeerd, een paar maanden contact gehouden.
Bleek stiekem geweest te zijn. Ze had het “thuis” niet durven te vertellen. Nadat het “thuis” bekend was geworden, vertelde ze me dat haar vader en zusje erg kwaad op haar geworden waren. Daarna kwam mijn oudste dochter weer met allerlei verwijten, de een nog onredelijker dan de ander.
Voor mijn gevoel om haar gedrag naar mij te rechtvaardigen. Dus ook geblokkeerd met alles. Ondertussen heb ik via via vernomen dat ik oma geworden was, opnieuw verdriet.
Want ja, ook dat werd/is mij ook ontnomen.
Ik kan gelukkig nu wel weer van mijn nieuwe leven genieten, maar het gemis, het verdriet en de hoop dat het misschien ooit weer goed komt, zal voor altijd bij mij blijven.
Nicola
Dat stiekeme gedrag herken ik. Heel kenmerkend. Hoeveel moeders en vaders zijn er eigenlijk die zoveel leed met zich meedragen? Ik schrik er iedere keer weer van.
Carola
Heel herkenbaar, ik heb zelf een moeizame scheiding gehad en mede door instanties vervreemd van mijn kinderen. Echt verstoten ben ik gelukkig niet maar mijn partner is wel een verstoten ouder. Ik zie de pijn en het verdriet maar ook de woede. In mijn partner zijn geval speelt zijn ex partner mooi weer naar de buitenwereld. Zij heeft een handicap en onlangs een boekje over kinderen met een handicap die mee willen doen in het normale leven, uitgebracht. Ze houdt lezingen dat er meer aandacht voor kinderen met een handicap moet komen en heeft een eigen website. Ondertussen hitst ze de kinderen tegen hun vader op en stelt zichzelf als slachtoffer op. Ik mag geen namen noemen vanwege smaad en laster maar mijn handen jeuken. Hoe kan iemand zich zo ontzettend mooi voordoen als lieve zorgzame moeder die meer aandacht voor gehandicapte kinderen vraagt ondertussen haar eigen kinderen mishandelt. Ouderverstoting is kindermishandeling!!!!!!!!!!! Lieve M en S ik hoop toch ooit dat jullie de kant van jullie vader te horen kunnen krijgen want weet dat hij jullie ontzettend mist en heel, heel veel van jullie houdt!
Nicola
Dank je wel voor je reactie, Carola. Ouderverstoting is inderdaad kindermishandeling. Het is een misdaad. Ik hoop dat we krachten kunnen bundelen en dit gemene fenomeen meer onder de aandacht kunnen brengen.
Evert Bergshoeff
Dat liefde zoveel pijn kan doen,
dat de warmte zo koud voelt,
dat je aanwezigheid veel groter is door het gemis.
Dat de waardeloze stroom van selfies, nu zo ongekend kostbaar voor mij is.
Dat de rijke herinnering zo af steekt bij een lege toekomst.
Ik mis je ook al ben je altijd in mijn hoofd, en zover de warmte van kilte is, zo geloof ik onze afstand niet. Dit is niet de echte jij. Zo heb ik jou nooit gekend. En dit past zo niet, bij wie jij wil zijn. Dat weet ik zeker.
Monique
Wat mooi geschreven Evert!
Nicola
Prachtig, hoe intens, ontzettend knap beschreven, dank je wel!
Maya
Als ik het zo goed had kunnen verwoorden, dan had ik deze tekst ook kunnen schrijven. Zo treffend!
Ingrid Joosten
Helaas zo herkenbaar……. en in mijn geval zijn het 3 kinderen die ik sinds mijn scheiding al niet meer heb gezien…… jarenlang kaarten en brieven gestuurd met vragen waarom ik niets meer van ze hoorde waarop geen reactie kwam tot er uiteindelijk na 10 jaar een reactie van één van mijn dochters kwam per mail die me schreef: pappa heeft ons verteld dat je vertrokken bent omdat je ons zat was!
Ik was 25 jaar met een narcist getrouwd en dat was de reden waarom ik tenslotte ben vertrokken en een scheiding heb aangevraagd. Ik kon het niet langer meer volhouden om dagelijks vernederd, gekleineerd en fysiek mishandeld te worden. Na mijn vertrek is mijn ex-man in de slachtofferrol gaan zitten en werd alle schuld naar mij toe geschoven wat uiteindelijk geresulteerd heeft in ouderverstoting door alle drie mijn kinderen. Inmiddels heb ik de hoop opgegeven dat er nog contact zal komen….. ik heb allerlei pogingen ondernomen zelfs een mediator ingeschakeld die gespecialiseerd is in ouderverstoting na scheiding, maar helaas op alles is afwijzend gereageerd.
Nicola
Wat vreselijk Ingrid. Hoe is het toch mogelijk dat iemand zo’n verderfelijke invloed kan uitoefenen. Het is een misdaad, dat is het! Blijf toch hoop houden, al is het maar een klein stipje op de horizon.
Christian
Au…zo herkenbaar.. Bijna letterlijk meegemaakt… Eigenlijk hetzelfde
Nicola
Bizar dat er zoveel mensen rondlopen waarvan we niet weten dat ze zoveel pijn lijden. Ik hoop toch zo dat hier meer aandacht voor komt. Houd vol svp, net als ik.