Nicola is gescheiden en heeft twee jongvolwassen kinderen. Dochter Lina woont bij haar vader en Nicola heeft haar al jaren niet gezien. Via (niet verstuurde) brieven aan Lina deelt Nicola wat haar bezighoudt rondom het contactverlies met haar dochter.
Lieve Lina,
Vandaag is het Vaderdag.
Zou je een cadeautje voor je vader gekocht hebben? Voor een knutselwerkje ben je ‘iets’ te oud, maar een mooi cadeautje, dat zou kunnen toch? Heb je dat gedaan? Iets handigs voor in de keuken of misschien wel een mooi kookboek, want je vader houdt erg van koken. Of alvast iets voor de zomervakantie, zijn favoriete luchtje of een lekkere fles wijn?
Ik denk een tikkeltje weemoedig terug aan al die keren dat we samen jouw zelfgemaakte kunststuk zorgvuldig inpakten of op pad gingen om iets leuks te kopen om jouw papa blij te maken. Zelfs ook nog in het jaar van onze scheiding. Ik herinner mij een bontgekleurd geverfd fotolijstje met een grappige foto erin: papa, twee kinderen, in Ajax-tenue, de hond (met pet) er opgewonden tussenin. Die foto moest je een paar weken van tevoren al stiekem meenemen naar school. En dan de dag zelf, al die jaren dat we op zo’n bewuste zondagochtend al vroeg door het huis slopen om het Vaderdagverrassingsontbijt klaar te zetten, uiteraard voorzien van het lekkerste van het lekkerste.
En nu? Hoe is dat nu? Zit je nu ook aan een mooi gedekte ontbijttafel met je cadeautje te wachten totdat hij de kamer binnenkomt? Ik vraag mij af of je hem dan gaat zeggen dat hij zo’n fijne vader is, zo gul ook. Slechts één kik en je krijgt het, toch? Hij koopt alles voor je. Al is het alleen maar om de buitenwereld op het verkeerde been te zetten. Om te laten zien hoe genereus hij is en dat hij jou alles maar dan ook alles gunt. Alles. Behalve je moeder.
Hoe moet dat zijn om een vader te hebben die je moeder heeft verbannen? Die jou dusdanig gehersenspoeld heeft dat je mij al jarenlang niet hebt gezien. Die alle prachtige herinneringen heeft laten vervagen. Eerst zachtjes, een voor een, heel geraffineerd. En vervolgens, – om zijn ‘waarheid’ windkracht 10 bij te zetten – meedogenloos alle mooie, grappige en memorabele gebeurtenissen heeft laten vervliegen. Nu beweert hij dat het vroeger nooit leuk was, nooit leuk geweest is, zelfs geen dag. Geen mens die hem gelooft. Althans, niet diegenen die mij kennen of niet aan geheugenverlies lijden.
Uit verveling scrol ik wat door Facebook. Ik zie alleen maar verdrietige items voorbijkomen. Vrienden die hun vader missen omdat hij er niet meer is. Dood, uit hun leven verdwenen. Herinneringen die gedeeld worden. Vaders, die ernstig gemist worden. Ik voel tranen opkomen en ze beginnen langzaam te stromen. Uit de la pak ik een zakdoek. Zo’n lekkere ouderwetse zijdezachte zakdoek met een paar gaten erin.
De zakdoeken waren van mijn vader. Ik heb ze hem, alweer lang geleden, voor Vaderdag gegeven. Ze zijn verwassen en bijna vergaan. Ze hebben heel wat snotneuzen geveegd en tranen gedroogd. Wat ben ik blij dat mijn verdriet van de afgelopen jaren, die emmers vol tranen, hem bespaard is gebleven. Hij heeft je nooit gekend. Hij ging dood op het moment dat jij begon te leven.
Vandaag hoop ik dat jouw vader tot bezinning komt.
Liefs,
mama
X
BJ
Ik lees jullie verhaal en weet hoe vreselijk dit is. Alleen mijn verhaal gaat over ouderverstoting van beide ouders. In de meeste gevallen heeft het kind in ieder geval nog een ouder denk ik dan… Maar ja hoe goed is dat dan een ouder hebben, die de andere opzettelijk buitenspel zet? Waarom? Om zijn eigen emoties te controleren, zijn eigen onzekerheden te stillen of omdat ze zichzelf superieur vinden? De betere ouder… Mijn kind heeft ons allebei verstoten en leeft zijn eigen leven, zijn hele jeugd heeft hij vervaagd, geen contact met niemand, geen familie, geen vrienden uit zijn “home town”, omdat zij het verhaal ontkrachten? Wat zal het zijn? Het contact met zijn tante geeft mij hoop, maar ook weer niet omdat het altijd een teleurstelling is. En nu gaat zijn vader dood; het enige wat hij wil weten of de ziekte erfelijk is… Hoe kan ik dit nu verdragen? Hij is nog maar 21, zal hij ooit terugkomen? De verhalen die ik erover lees, stemmen mij niet erg hoopvol. Als hulpverlener weet ik dat ouderverstoting zo funest is voor je eigen ontwikkeling, tenzij je narcistische trekjes hebt en je zo door het leven manipuleert. Dan komt de vraag is mijn zoon misschien… Ik moet er niet aan denken. Hoe dan? Waar is het scheef gegaan? Misschien ooit krijg ik antwoord op mijn vragen. Voor nu kan ik alleen meeleven met mijn lotgenoten en de lotgenoten met mij. Een schrale troost.
Ans Pieters
Ja ik ken het alleen mijn ex heeft mijn zoon niet beïnvloed. Hij heeft het contact met mij verbroken. Hij is narcistisch evenals z’n vader. De leugens en de manipulatie vd afgelopen jaren waren vreselijk. Zelfs zo dat ik daardoor m’n kleinkinderen ook niet meer mag zien. Inmiddels heb ik vernomen dat hij aan een derde relatie is begonnen. Ik weet niet waar hij is en wat hij doet. Ik kan een boek schrijven wat er de afgelopen jaren is gebeurd. En de ene dag kan ik het aan, maar feestdagen of Moederdag dan denk ik misschien laat hij wat horen. En dan is het in de avond 22 uur en dat was het dan geen kaartje, geen telefoontje niks. Vreselijk is het en er zijn mensen die zeggen geef het een plekje. Maar iemand die het niet meemaakt weet niet hoe het voelt.