Kinderen die na een scheiding een ouder verstoten zijn gaan geloven dat alle narigheid, stress en ellende in hun leven door die ouder wordt veroorzaakt. Dat heeft de ‘controlerende’ ouder er subtiel ingeprent door alles wat met de andere ouder te maken heeft negatief uit te leggen en hem of haar consequent zwart te maken. De controlerende ouder bedient zich van geraffineerde strategieën waardoor het kind steeds meer afstand neemt van de andere ouder. Tegelijkertijd pretendeert de controlerende ouder zelf de meest liefdevolle, zorgzame en beschermende ouder te zijn die er bestaat. Vervreemde kinderen denken dat ze het zonder – de liefde van – deze ouder niet redden in het leven en doen daarom angstvallig wat die van ze verlangt.
Een effectieve methode om een wig te drijven tussen het kind en de andere ouder, is door die ouder richting het kind consequent in een kwaad daglicht te stellen. Alles wat die ouder doet, vindt of zegt wordt door de controlerende ouder negatief uitgelegd of verdraaid. Als dat niet het gewenste effect heeft wordt er zwaarder geschut ingezet, zoals leugens of valse beschuldigingen (van mishandeling of misbruik). Heel subtiel, zowel met als zonder woorden, wordt het kind besmet met de gedachte dat die andere ouder niet deugt, niets om het kind geeft, niet beschikbaar en zelfs gevaarlijk is.
Authentieke herinneringen worden gewist
Herinneringen van kinderen aan leuke gebeurtenissen met de andere ouder worden vervormd of overschreven door ‘nieuwe’ herinneringen. Stuk voor stuk buigt de controlerende ouder die om naar onplezierige, pijnlijke of teleurstellende belevenissen die nooit hebben plaatsgevonden. Vooral jonge kinderen (tussen 7 en 12 jaar) zijn gevoelig voor suggestieve informatie en ontwikkelen gemakkelijk valse herinneringen aan nooit-gebeurde voorvallen. Onderzoek door de Universiteit Maastricht toont dat aan. Daar komt bij dat jonge kinderen de bron vergeten van hun herinneringen. Als een gebeurtenis hen is aangepraat, weten ze dat niet meer en denken dat het hun eigen, authentieke herinnering is. Ze zijn ervan overtuigd dat het echt gebeurd is, zelfs als het zeer onwaarschijnlijke gebeurtenissen zijn.
Bang gemaakt voor papa
Een beproefde methode bij ouderverstoting is om de kinderen te betrekken bij persoonlijke zaken en volwassene problemen waar ze niets mee te maken hebben of (nog) niet begrijpen. De controlerende ouder zet zichzelf neer als slachtoffer (van de andere ouder) waardoor kinderen medelijden krijgen en zich verantwoordelijk voelen om die ouder te helpen en te beschermen.
Ter illustratie enkele uitspraken van de kinderen van vader Fabian uit het raadsonderzoek. De kinderen zijn dan 15 en 13 jaar oud en hebben al zes jaar geen contact met hun vader. Ze woonden na de scheiding bij hem, maar zijn ex deed valse aangiften en wist zich zo de kinderen toe te eigen. Sindsdien wonen ze bij haar en beweert zij dat ze is gevlucht, omdat Fabian haar jarenlang zou hebben mishandeld en misbruikt. In werkelijkheid beëindigde hij de relatie omdat zij vreemdging.
‘Papa blijft ons lastig vallen’
Onafhankelijk van elkaar vertellen de kinderen dat hun ouders uit elkaar zijn omdat ‘papa mama heel veel pijn deed‘. De dochter (15) weet allerlei bizarre details te vertellen over de zogenaamde mishandelingen van haar moeder door haar vader. ‘Mama werd met een honkbalknuppel geslagen en moest regelmatig op een matje in de kelder slapen.‘ Ook zou haar vader gedreigd hebben hun moeder dood te maken met een kapmes. Zelf heeft de dochter geen nare dingen met haar vader meegemaakt ,zegt ze. ‘Maar door wat ze weet wat mama heeft meegemaakt, is ze bang van hem.‘
De zoon (13) vertelt dat ze na de scheiding een tijdje bij hun vader woonden, maar ineens was hij weg en liet hij niets meer van zich horen. Dat klopt, Fabian werd gearresteerd tijdens een schooluitje waar zijn zoon (toen 7 jaar) bij was. Dit als gevolg van de valse aangiften door de ex. De zoon voelt zich in de steek gelaten en is boos op zijn vader. ‘Nu hoeft contact voor hem niet meer.’
Over de kaarten die Fabian regelmatig aan zijn kinderen stuurt zeggen ze allebei dat ze niet snappen wat hij daarmee wil bereiken. ‘Hij kan wel mooi doen met zijn kaarten’, maar ze vinden het omkoping. Ook ‘geloven ze hun vaders verdriet niet, want vroeger lachte hij bij verdriet, als hij hun moeder pijn deed’. De zoon mist ‘passie’ bij wat zijn vader schrijft en zegt dat alleen geld belangrijk is voor zijn vader. Het zijn exact de uitspraken en woorden die de ex ook gebruikt…
Beide kinderen vertellen de raadsonderzoeker uitgebreid over de rechtszaken die hun vader steeds weer zou aanspannen tegen hun moeder en ‘hoe verdrietig mama dat maakt’. Na alles wat hun vader hen heeft aangedaan blijft hij mama maar dwarszitten, zeggen ze. Nu wil hij hun spullen in huis afpakken en wil hij geld van mama, maar dat is er niet. Allebei de kinderen vinden het allemaal heel eng.
‘Ik wilde het vertellen om mama te helpen’
Het kinderverhoor bij de rechter vond de zoon moeilijk om te doen (hij was toen 11 jaar). Door te vertellen wat hij had meegemaakt wilde hij mama helpen. Hij wil rust voor zijn moeder en dat zijn vader stopt met hen lastig te vallen. De advocaat van Fabian die zat te wachten voor de zitting ziet de zoon na het gesprek naar buiten komen. Hij had nerveus naar zijn moeder gekeken, die hem toebeet: ‘Ik hoop dat je daarbinnen duidelijk genoeg bent geweest!’ Toen de dochter even later ook naar buitenkwam was ze razend. De rechter was bazig riep ze en het gesprek was volgens haar ‘niet goed gegaan’.
Stress, pijn en verwarring
Kinderen die slachtoffer zijn van ouderverstoting hebben geen idee dat hun geest is vergiftigd. Ze weten niet dat al die afschuwelijke gedachten en gevoelens over de andere ouder niet van henzelf zijn, maar de negatieve emoties van de controlerende ouder over de ex-partner die op hen worden geprojecteerd. Dat veroorzaakt zoveel onrust, angst, pijn en verwarring dat kinderen niet meer goed functioneren en problemen krijgen. Het gaat niet best op school of het gaat juist voorbeeldig goed, ze worden gepest of pesten zelf, het loopt niet lekker met vriendjes en vriendinnetjes en vaak zijn er ook vage lichamelijke klachten. Zo ook bij de kinderen van Fabian. De controlerende ouder grijpt deze problemen dankbaar aan als ‘bewijs’ voor hoe de andere ouder het leven van de kinderen letterlijk verziekt.
De stress en het loyaliteitsconflict wat oudervervreemding bij kinderen veroorzaakt is extreem. Ze weten zich geen raad met de heftige gevoelens en zien uiteindelijk maar één uitweg; ze verstoten hun ouder. Uit pure zelfbescherming en om te kunnen overleven mijden ze voortaan ieder contact, want als dat stopt, stop ook het (innerlijke) conflict, de pijn en het verdriet…
Voor een vervreemd kind is ouderverstoting het antwoord, niet het probleem!
Elk kind wil na een scheiding gewoon contact hebben met beide ouders, van ze houden en bij ze zijn. Ook vervreemde kinderen willen – diep in hun hart – (graag) bij de verstoten ouder zijn. Maar die gedachte mogen ze simpelweg niet hebben. Deze kinderen zijn beroofd van hun vermogen zelfstandig na te denken en geprogrammeerd om kritiekloos te vinden wat de controlerende ouder vindt. Ze zijn – zonder het te beseffen – volledig afhankelijk gemaakt van deze ouder. Dit in tegenstelling tot ‘gezonde’ ouders die hun kinderen juist zullen stimuleren om onafhankelijk, zelfstandig en kritisch te zijn en aanmoedigen om zelf na te denken en een eigen mening te vormen. Vervreemde kinderen hebben geen idee hoe ze gemanipuleerd worden en denken werkelijk dat ze alle beslissingen – over contact met de andere ouder – zelfstandig nemen en de controlerende ouder hen daarin volledig vrijlaat.
Macht en controle, overal en altijd
De controlerende ouder wil niet alleen de macht en zeggenschap over de relatie van het kind met de andere ouder, maar over hun hele leven. Voor de buitenwereld onzichtbare en niet-uitgesproken ‘regels en afspraken’ houden vervreemde kinderen volledig in de greep van de controlerende ouder. Altijd en overal! Ook als die ouder fysiek niet aanwezig is, zullen deze kinderen zich keurig aan de – ongeschreven – regels houden. Ze denken echt dat ze zonder de controlerende ouder – en diens naaste familie, het zogenaamde ‘regime’ – compleet verloren zijn en doen alles om verzekerd te blijven van hun liefde en goedkeuring.
Ouderverstoting is als een sekte
Ouderverstoting is vergelijkbaar met een sekte. Vervreemde kinderen zijn volledig in de ban van hun leider (de controlerende ouder) en verheerlijken slaafs alles wat die vindt, zegt en doet. De controlerende ouder maakt, net als een sekteleider, gebruik van brainwashtechnieken om het kind aan zich te binden en exclusieve liefde, toewijding en gehoorzaamheid af te dwingen. Iedere vorm van contact met de verstoten ouder is verraad van het allerergste soort en wordt direct afgestraft door de psychische druk op te voeren.
Vervreemde kinderen kunnen geen kant uit en zitten gevangen in het ziekmakende ouderschap van de controlerende ouder. En dit onder het mom van ‘bescherming, liefde en houden van’. Niet voor niets wordt ouderverstoting ook wel geestelijke mishandeling met een knuffel en een lach genoemd…
Wil je verder lezen over ouderverstoting, bestel dan mijn boek Emotioneel gevangen – over ouderverstoting
Bronnen:
Website en video’s Ryan Thomas
Boek ‘Adult Children of Parental Alienation Syndrome – Breaking the Ties that Bind’ – Amy J.L. Baker
Blog ‘Chinese Whispers and Chinese Walls: The Language and Landscape of Parental Alienation‘ – Karen Woodall
Nieuwsbericht ‘Geheugen van kinderen makkelijk te manipuleren‘ – nu.nl en het onderzoek door de Universiteit Maastricht waarnaar wordt verwezen.
Patrick
Mijn advies voor velen hier is om met professionele hulp uit te zoeken wat er is gebeurd. Ga daarbij terug naar je jeugd, ontdek de patronen waar jij en je ex in vastliepen, en durf uiteindelijk echt in de spiegel te kijken. En geloof mij; dat is niet altijd even makkelijk. Het is namelijk veel makkelijker om in een slachtofferrol te gaan zitten en de kapotte relatie met je kinderen te wijten aan het manipulerende gedrag van je narcistische ex. En in sommige gevallen zal dit echt helaas waarheid zijn. Maar veel vaker is er een hele andere oorzaak die dichter bij jezelf ligt; vreemdgaan, leugens, verbroken beloftes, het gezin verlaten, de andere ouder pijn doen, voor jezelf kiezen boven het geluk van de kinderen omdat het nu jouw beurt is, en ga zo maar door. Er zijn talloze manieren om het voor je kinderen heel moeilijk te maken om de band als vanouds voort te zetten, daar is geen narcistische ex voor nodig. Zeker de oudere kinderen zullen niet alles zomaar vergeven, daar is heel wat voor nodig. Blijven wijzen naar je ex als boosdoener is dan ook vaak niet de oplossing. En is dat overigens niet ook een beetje de pot verwijt de ketel? Sterker nog, het herstellen van de relatie met je ex, kan vaak een enorme goede stap zijn richting het herstellen van je relatie met de kinderen. Maar om dat te kunnen moet je dus eerst in het reine komen met jezelf. Wees eerlijk naar jezelf, stel je kwetsbaar op, trek waar nodig is het boetekleed aan, en laat zien dat je alles wilt doen om de relatie met je kinderen te herstellen. Niemand is perfect, ook jij niet. Maar elke dag heb je weer een keuze. En vandaag kan beter worden dan gisteren. Stap voor stap. Dag voor dag.
Helen
Ik help veel mensen die er mee te maken hebben. Je hebt duidelijk geen verstand van narcisme en wat het aanricht. Jammer.
Stalking, bedreiging, leugens, verdraaien van de waarheid, psychisch en fysiek seksueel geweld/ ouderverstoting femicide, het hoort allemaal bij deze persoonlijkheidsstoornis. Net als buitenstaanders op het verkeerde been zetten door hun verzonnen verhalen. In mindere of meerdere mate is het gedrag altijd hetzelfde. Door welke narcist is jouw versie aan jou wijsgemaakt? Dit zijn nl precies de dingen die een narcist aan anderen uitlegt, ter verontschuldiging van eigen gedrag mede door het ontbreken van zelfreflectie. Het ligt nooit aan hen, het is altijd de schuld van een ander. Hoort bij de stoornis. Geen verantwoordelijkheid nemen voor eigen gedrag. En ter informatie, ze doen allemaal hetzelfde, zeggen hetzelfde en denken hetzelfde en leggen de schuld van eigen gedrag bij de ander en projecteren hun eigen spiegel op de ander. Het hoort bij hun stoornis. Er valt niet mee te leven en zowel de ex-partner alsmede kinderen worden altijd beschadigd en zeker niet door de ex-partner, die de kinderen juist beschermd, maar door het allesoverheersende manipulerende dwingende en controlerende gedrag van de narcist, die geen enkele middel schuwt om zijn/haar macht en controle uit te oefenen en zijn/ haar denkwijze als enige waarheid ziet en er alles aan doet om anderen te overtuigen dat zij niets verkeerds doen. Het was immers haar of zijn eigen schuld, dat de narcist zich zo gedroeg. Vraag ook even aan alle psychisch en fysiek mishandelde ex partners, maar ook aan volwassen kinderen van een narcist en zeg even dat ze eerst beter naar zichzelf kunnen kijken wat er loos is met ze en ze daarom ook vermoord zijn. Zal ze goed doen. Het is niet voor niets een stoornis en onomkeerbaar. Zou zeggen lees je in.
A
Bedankt voor deze reactie Patrick, in heel veel gevallen de spijker op zijn kop denk ik!
Benjamin
Heel erg misplaatste reactie. Je hebt duidelijk nog nooit narcistisch misbruik ondergaan.
Yolanda
Hallo, ook ik ben een verstoten moeder. Mijn ex heeft hier zeker een aandeel in en ben daar erg boos en teleurgesteld over. Ik ben er ziek van geworden en het is voor mij dus een groot trauma.
Ik heb net na de scheiding een nieuwe partner gekregen en ook hij heeft altijd in mijn gezin geleefd. Mijn kinderen hebben 11 jaar geleden het contact verbroken, zomaar en nu blijkt achteraf om helemaal niets. Allemaal aannames. Mijn kinderen zijn nu weer in mijn leven wat ik erg moeilijk vind want ze willen hun stiefvader niet zien maar mij wel. Mijn vraag is eigenlijk of iemand mij hiermee kan helpen? Moet ik het rustig aan doen of mijn man, hij is al 30 jaar in mijn leven weer te introduceren? Is er iemand die dit ook meegemaakt heeft mij zijn of haar verhaal wil vertellen met een advies?
mama40
Hoi
Helaas hier ook mee te maken:(
Ik zie mijn dochter nu ruim 4 jaar niet…
Ze heeft me zelfs overal op geblokkeerd dus kan op geen enkele manier contact met haar op nemen, behalve via mijn ex maar die werkt natuurlijk niet mee.
Mijn dochter had op het moment een vriendje en ik weet nog dat ik tegen mijn huidige man zei, het zal me niks verbazen dat ze straks met helemaal niemand van onze kant en haar vriendje nog heeft.
En helaas had ik gelijk, ze heeft zelfs het contact verbroken met mijn ouders haar opa en oma!
Ik vind het heel erg want het doet niet alleen mij pijn maar ook haar jongste broertje, mijn ouders, mijn huidige man.
Ik hoop eigenlijk in contact te komen met andere mama’s die ook geen contact meer hebben met zoon of dochter door ouderverstoting, want je voelt je vaak niet begrepen.
Gerda Vrieswijk
Beste mama40,
Je geeft in je verhaal aan dat je graag contact wil met lotgenoten. Ik heb ruim 5 lange jaren geen contact gehad met mijn dochter. Inmiddels woont zij nu zo’n 1,5 jaar bij mij.
Je mag contact met mij opnemen.
E
Hoi graag kom ik met je in contact.
Heb last van ouderverstoting en narcisme
Lot
Beste Gerda ik heb sinds enkele jaren een compleet verstoorde relatie met mijn dochter voor wie ik praktisch alleen heb gezorgd..haar vader een onvolwassen en emotioneel labiele man voor wie ik lang de liefde van zijn leven ben gebleven. Ondanks relaties van hem. Onze dochter echter heeft wat vriendinnen gehad op school die overhoop lagen met hun moeder een daarvan in de extreme..mijn dochter is erg beïnvloedbaar en die ene meid was ook behoorlijk dominant. Op de een of andere manier is elke onenigheid in haar puberteit met mij door haar verheven naar ruzie en naar een oordeel. Ik hield enorm veel van haar maar dat wordt moeilijker en moeilijker met de jaren dat we geen normale dochter moederrelatie hebben. Voorstellen van mij om in therapie te gaan of met een mediator te praten krijgen nee op het request en haar gedrag wordt er met de jaren niet beter op. Ze weigert te praten, aan zelfonderzoek te doen en heeft me recent zelfs geblokt op social media. Ik weet niet in hoeverre jouw situatie overeenkomt maar zou graag meer willen weten. Want eerlijk gezegd buiten hetgeen wat ik noem snap ik er helemaal niets van van wat er gaande is. Waar komt deze haat en ongevoeligheid vandaan buiten dat anderen zoals mijn ex en zijn ziekelijke moeder daar een hand in kunnen hebben? En hoe kan het dat een intelligente meid van 21 niet voor zichzelf kan denken en haar verleden waarin ze gelukkig enthousiast lief stoer en vrolijk was tot aan haar puberteit zo vergeten. Ikzelf kom ook uit een gebroken gezin en hoezeer mijn moeder ook haar best deed mij te vervreemden van mijn vader en de schuld enkel bij hem neer te leggen, ik ben er nooit ingetrapt..ik was gebouwd op liefde en medeleven, niet op haat. Maar deze situatie heeft al jarenlang geleid tot diepe bedroevend en oh wat gaat deze meid enorm spijt krijgen van al deze verloren jaren want ze heeft onherroepelijk enorm veel kapot gemaakt. Heel veel. Mijn trots mijn onvoorwaardelijke liefde , het heeft een dreun gekregen doordat elke toenadering en het mijzelf kwetsbaar opstellen heeft geleid tot nog een keer de deksel op mijn neus. Dus laat ik steeds meer los alsof ze nooit heeft bestaan alsof ik geen moeder ben. Een rol die ik met veel verve heb vervuld maar waarin ik ongetwijfeld ook niet perfect zal zijn geweest ondanks dat zij mijn prioriteit was en ik haar heb behandeld en grootgebracht heb zoals ik zelf ook als kind behandeld had willen worden.
M.
Hoi Mama40,
Hier een mama van 36, moeder van 3 kindjes waarvan de oudste mij ook niet meer wilt zien. Ik zou ook graag contact hebben met lotgenoten, dus je mag me benaderen.
Groetjes
Ellen
Ik heb een moeilijke scheiding achter de rug. En ware vechtscheiding. We hebben 2 dochters. De oudste vertoonde problemen sinds vorig jaar, de jongste sinds dit jaar. We zijn half 2023 en m’n dochters zijn ontzettend kwaad op me en willen me niet meer zien. Ik woon op 200 km van mijn familie. Dus was altijd m’n ex en zijn familie die meer in beeld waren. En zij praten me slecht. Dit artikel bracht verheldering voor me, mijn kinderen hebben een loyaliteitsconflict. Maar ondertussen breekt m’n hart in 1000 stukken en weet ik niet hoe ik dit verdriet aankan.
Merlijn
Mooi geschreven, pijnlijk herkenbaar.
Is er meer bekend over het scenario; alleenstaande moeder, dochter, ouderverstoting proces gestart door oma en tante, die ook nog de hulp van opa inschakelde. (Mijn bloedeigen familie, mijn moeder, zus en vader, die mijn levenlang werd vergruisd door mijn familie, maar nu wel goed van pas kwam) Mijn leven hadden ze al verpest en nu wilde ze het dunnetjes overdoen met mijn kind. We waren dol op elkaar, tuurlijk ben ik niet perfect en het door foute partnerkeuze stress veroorzaakt in ons leven, maar niets geks. Nu 12 jaar (!) later nog steeds geen contact, de summiere informatie die ik alleen mag krijgen via mijn moeder is dat ze wel verdrietig wordt wanneer ze mijn kaarten leest en de kadootje opent die ik alleen maar via mijn moeder mag sturen (totale controle, “dat is beter” voor mijn dochter. Ik had hen ook niet meer gezien omdat ik boos ben over hun schadelijke keuzen, maar vorig jaar de stoute schoenen aangetrokken en samen met een mediator gepoogd het gesprek, op een volwassen en gezonde manier open te breken, ik heb antwoorden nodig, ik mocht nooit weten waarom ze deze keuze voor/met mijn dochter hebben gemaakt (“dat had mijn dochter liever niet”) het enige dat hieruit kwam was, nog steeds erg veel weerstand van oma (zij vind, nu 12 jaar later, dat ze niets fout heeft gedaan en verwijt mij vooral dat “ik de deur het dichtgegooid”) en de enige reden die ze opgaf was dat ik mijn dochter en haar vriendin, tijdens een toetsweek, heb gevraagd om een paar uur op onze pups te passen zodat ik met de moederhond naar de dierenarts kon omdat ze met spoed geopereerd moest worden….Ik zei tegen mijn moeder dat dit onmogelijk de enige reden kon zijn, wat heeft ze verteld waardoor jullie als een blok tussen mij en mijn dochter zijn gaan liggen, ik haar smeekte om eerlijk en open te zijn, in de eerste plaats voor mijn dochter, omdat ik weet dat ook zij hier ongelofelijk beschadigd door zal raken. Niets oorverdovende stilte. Mijn vader is kort ziek geweest en heeft contact met mij gezocht, we hebben een paar redelijk fijne maanden gedaan, hij is recent overleden (hij was de enige die heeft gezegd “wat als ze ons allemaal bij de neus heeft gehad” wat was ik blij met deze “doorbraak” maar nu kom ik weer terecht in de situatie dat mijn zusje (die een hart grondelijke hekel aan mijn vader had na de scheiding toen ik 8 en zij 5 was) een aantal keer tegen het lijf liep, ik heb onze problemen aan de kant geschoven omdat dit niet het moment was en dacht dat we best oke waren deze laatste weken met mijn vader. Enfin ze is aangewezen als executeur en ik ben onterft, ik mocht nog wat spulletjes uitzoeken en zie uit het raam dat mijn zwager een paar van mijn tasjes in zijn eigen auto zet, ‘laat maar ze weten niet beter, blijf dicht bij jezelf, het zijn maar spullen’ tot ik toch mijn mond niet kon houden en tegen mijn zwager zij dat ‘ik zag wat hij gedaan had en mijn vader wel trots op hem zou zijn’ een vreselijke app van mijn zusje was het gevolg en ineens voel en lees ik tussen de regels door dat niet alleen mijn moeder maar vooral mijn zusje de meest kwalijke rol heeft gespeeld deze afgelopen jaren en waar ik dacht dat wanneer mijn ouders niet meer zouden leven het loyaliteitsconflict van mijn dochter aan hen zou stoppen en ze zich vrij zal voelen om weer toenadering tot mij te zoeken, stort opnieuw mijn wereld weer een beetje in, mijn dochter is nog niet bevrijd van dit juk en daarmee ik ook niet. Ik ben door de jaren heen aan mijzelf blijven werken, diverse (groep) therapieën gevolgd, rouwverwerking etc. maar ik kan het niet meer, het brengt me niets ik blijf gewond en verdrietig en daardoor schakelt mijn lijf ook steeds verder uit. Een hopeloos neerwaartse spiraal die aan mij blijft trekken terwijl ik echt mijn best blijf doen om het leven een beetje leefbaar te maken. Veel donkere gedachten, maar ik kan ook mijn dochter niet achterlaten met een schuldgevoel als ik de stekker eruit trek. Waar kan ik een therapeut vinden die gespecialiseerd is op dit vlak?
Sharon
Hier ook iedere dag 13.5 jaar voor dochter gezorgd gescheiden van een psychopaat. Hij zei altijd als je gaat pak ik je kinderen af. Je gaat alleen betalen. De eerste keer stelde hij zijn vriendin voor dit is jullie nieuwe moeder. Jullie hoeven nooit meer naar huis naar mama. Kinderem gingen er niet in mee. Nu lijkt dochter opeens toch na een jaar negeren van haar vader opeens over te lopen. Ze wil niks met mij te maken hebben
Esther Geuze
Hoi mama40,
Hier hetzelfde verhaal, mijn dochter van 26 nu al ruim 3 jaar niet gezien en dochter van 20 bijna 1 jaar niet. Ze wonen alletwee bij hun vader.
Zou graag contact willen met moeders in dezelfde situatie.
Je mag met mjj contact opnemen.
Groetjes Esther
Natasja Blommers
Hoi mama van 40,
Hier een mama van (bijna)51, mijn huidige vriend en ik zitten met het zelfde. Zou het heel fijn vinden om in contact te komen, ik loop tegen zoveel onbegrip aan of goed bedoeld advies omdat mensen geen idee hebben hoe het echt is.
Gr een mama van 3 kids en een papa van 2 kids
Rob van der Zande
Zomaar een vraag, zelf zie ik mijn dochter ook al bijna 5 jaar niet..de reden is zoals zo velen onder ons manipulatie door moeder en zeker ook de grootouders van moeders kant. Zelf stuur ik iedere maand een kaart met een verhaaltje, iedere maand maak ik geld over…..soms borrelt het boven om mijn boosheid de overhand te geven en een harde brief over haar moeder te schrijven…maar nee.. ik doe dat niet..want het zal allemaal tegen me werken.. en mijn dochter is er al helemaal niet bijgebaat.
Maar.. nu de vraag.. het boek emotioneel gevangen…Als gift aan mijn dochter toe sturen.
of zal dit ook een averechtse werking hebben.
Mijn dochter wordt in februari 20 jaar
Monique
Beste Rob, Ik begrijp jouw behoefte om ‘iets’ te doen richting jouw dochter, maar een boek toesturen over ouderverstoting is geen goed idee. Kinderen (ook jong volwassenen) staan niet open voor deze informatie. Het zal inderdaad eerder een averechtse werking hebben. Ga vooral door met regelmatig een kaart of berichtje sturen. Ook al hoor je nooit iets terug. Het is belangrijk het lijntje open te houden.
De boosheid richting jouw ex is heel begrijpelijk: schrijf die brief en alles wat er bij je opkomt, maar verstuur hem niet! Veel sterkte en hartelijke groet, Monique
Lola
Hi Monique,
Ik maak dit al jaren mee. Ik heb al 5 jaar geen contact meer met mijn dochter van 21 jaar. Deze maand te horen gekregen van haar broer dat ze zwanger is en ondanks dat wil ze geen contact met mij.
Graag kom ik in contact met ouders die te maken hebben met ouderverstoting.
Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar ervaringen. En hoe te varen in deze ingewikkelde en ontzettend pijnlijke situatie. Ik wil graag weten hoe jullie hiermee omgaan. Ik sta er alleen voor en weet me geen raad meer.
Alvast bedankt.
Barry
hi Lola,
ik ben Barry en zit vrijwel in het zelfde schuitje. Het is in mijn ervaring ontzettend moeilijk om de desbetreffende instanties in beweging te krijgen om dit verschrikkelijke fenomeen ouderverstoting te erkennen en wat mee te doen.
ik sta open om eventuele ervaringen uit te wisselen.
met vr gr Barry
Johan
Hallo Barry,
Na mijn scheiding in 1994 heeft mijn ex alles in het werk gesteld opdat ik mijn dochters van toen 11 en 13 jaar niet meer kon zien, ze zijn zelfs 130km verder gaan wonen. Tijdens onze vechtscheiding heb ik steeds kaartjes met kerst,nieuwjaar alsook telkens ik voor het werk op missie was in het buitenland schreef ik kaartjes. Mijn ouders waren ook erg down van het feit dat ze ook hun kleinkinderen nooit meer zagen, net zoals niemand van mijn familie. Na 10 jaar stond plots mijn oudste dochter van toen 23 jaar bij mij aan de deur. Mijn ex had haar ook buiten gegooid net zoals ze met mij heeft gedaan. Het is dan goed gegaan tussen mijn dochter en mij. Ze was zelfs gehuisvest in het huis van mijn grootouders die net overleden waren. Tot plots mijn ex schoonmoeder kwam te overlijden. Ik gaf mijn dochter zelfs de raad om naar de begrafenis te gaan. Die dag zijn de problemen weeral begonnen. Ik was weerom een slechte vader die geld had gestolen enz…afijn ik kreeg dagelijks weeral alle verwijten te horen daar nu mijn dochter weeral moeders zijde koos. Na de 4 goede jaren brak weeral de hel los door moeder haar leugens omtrent mij. Ik heb dan mijn dochter de raad gegeven om me nog eens te bellen indien ze terug menselijk wou zijn tegen mij. Nu 3 jaar geleden is mijn ex overleden en hebben beide dochters nog een lelijke brief aan moeder in haar kist gestopt. De relatie met de moeder was het laatste jaar ook verdorven door haar hebzucht en liegen. Het contact met mijn beide dochters in nog steeds niet hersteld. Mijn oudste dochter heeft nu zelf een dochter die ik nog nooit heb gezien , geen geboortebericht…niks. ik heb zelfs haar man nog nooit ontmoet. Nu hoor ik vertellen dat ze gaan trouwen. Hopelijk vragen ze me niet want zo hypocriet wil ik ook niet zijn. Ik leef daar nu al 28 jaar mee. Fijn is het niet
Esther Geuze
Hoi Lola,
Je bericht is al van lang geleden, misschien is alles bij jou nu al helemaal anders.
Ik zit in hetzelfde schuitje, heb mijn dochter van 26 al ruim 3 jaar niet gezien en mijn dochter van 20 bijna een jaar.
Graag zou ik contact hebben met meer moeders die hetzelfde meemaken.
Mensen die het niet zelf ervaren kunnen het nooit helemaal begrijpen.
Je mag conract met me opnemen.
Groetjes Esther
Tea
Hoi Esther,
Als je wilt mag je me altijd een berichtje sturen; sinds 2019 zie ik 3 van mijn 4 kinderen niet meer en herken ik me voor het eerst enorm in de verhalen die er op deze website geplaatst zijn. Mijn therapeute wees me op deze site en ik zit nu alles te lezen. Ik heb dus 1 vonkje van hoop….. mijn oudste zoon heeft contact opgenomen in 2021 en met hem heb ik weer contact. Als ik mezelf het verhaal aan andere mensen hoor vertellen dan denk ik vaak aan wat die mensen dan wel niet moeten denken, het is een verhaal dat te bizar voor woorden is, al 5 jaar lang want het begon allemaal in 2018…. Groetjes Tea
Frieda
Ik ben verstoten kort na de dood van mijn man, hun vader. Ik heb geen kracht om mijn verhaal te typen, maar wilde aanvankelijk niet meer leven. Totdat een man mij letterlijk redde door te zeggen dat ik het waard was om te leven. Ik heb nu 1 jaar een top relatie, hij haalt letterlijk het beste in mij naar boven. Gr Frieda
Mamavan2
Jeetje Frieda, wat een bijzonder verhaal, en wat goed dat je man er was op de juiste tijd en de juiste plaats.. ikzelf zie het leven ook vaak niet meer zitten. Vandaag is mijn dochter jarig, dus extra verdrietig vandaag
Ruth
Beste allemaal,
Ook ik ben 65 jaar en heb te maken gehad met dit probleem: mijn ex-man zette alles in beweging om voor elkaar te krijgen dat ons kind mij verstootte (ik was de vertrekkende partij, wij hadden de rollen omgedraaid – ik was kostwinner en mijn man huisman). Bij veel familie en kennissen lukte het – maar uiteindelijk niet bij ons kind. Toen dat nog niet duidelijk was ging ik door dezelfde “hel” als waar ieder van jullie het over heeft. De situatie kantelde pas toen ik me emotioneel anders ging opstellen. Ik liet me niet meer raken.
Ik lees veel over de persoonlijke pijn van de verstoten vaders en moeders, maar weinig over de pijn van hun kinderen. En dáár gaat het toch eigenlijk over? Kinderen die zó geïndoctrineerd, gehersenspoeld zijn dat ze geen eigen beeld (meer) van de geschiedenis hebben? En emotioneel “verminkt” hun eigen leven verder leven? Pas als je je eigen pijn over het verstoten-zijn verwerkt, kun je er zijn voor die kinderen. Alleen als zij dat willen, soms jaren later, soms niet.
Eérst je eigen pijn laten gaan, dus. Kinderen voelen dat. En naar mijn overtuiging is het zo dat hoe sneller je daartoe in staat bent, hoe groter de kans dat je kinderen “terugkomen”. Beschadigd en al. Het is dus in mijn beleving niet zo dat je “hard moet vechten voor je gelijk”. Maar aangeven: tot hier en niet verder. De kinderen (hoe jong of oud ze ook zijn) blijven stimuleren zelf na te denken en niet tegenspreken. Niet “jouw gelijk” willen halen. De mijne ging toen zelf vragen stellen en is er, kennelijk, voor zichzelf uitgekomen.
Heel veel sterkte iedereen.
Monique
Beste Ruth, Je slaat de spijker op zijn kop! Eerst de eigen pijn verwerken, om er te kunnen zijn voor je (vervreemde) kinderen. Dat is de focus van de workshops die wij organiseren voor ouders die hun kinderen niet zien en waarbij ik ouders begeleid tijdens een-op-een coachingssessies. Dank voor het delen van jouw ervaringen!
Dorien
Kan je meer info geven over die workshops? Waar en wanneer?
Monique
Beste Dorien, Ik heb jou toegevoegd aan de mailinglijst voor mijn nieuwsbrief. Je wordt vanaf nu automatisch geïnformeerd over nieuwe workshops en andere activiteiten.
Andere ouders die mijn nieuwsbrief willen ontvangen kunnen zich hier inschrijven:
Hartelijke groet, Monique
Kees
¨kinderen voelen dat¨
mwah, lijkt me wat ongenuanceerd. Als er totaal geen contact is, kunnen ze het ook niet voelen. Inmiddels al weer jaren contact met mijn zoon, maar mijn dochter van bijna 23 al 11 jaar geen contact. Ik ben al jaren zover dat ik haar moeder niets meer verwijt (los van mijn eigen aandeel). Wat gebeurd is is gebeurd, verander je toch niets meer aan, de blik moet op de toekomst zijn gericht. Zo zijn mijn zoon en ik weer in contact gekomen.
En ja pijn blijft het doen, ook na 11 jaar; chronisch verdriet.
Ik weet dat ze mijn kaartjes leest (waarop overigens alleen maar staat dat ik aan haar denken vraag hoe het met haar is) maar desondanks schrijf ik er steeds minder (buiten de verjaardagskaart 1 in de afgelopen 12 maanden). Maar het leven gaat verder. Als ze geen contact wil dan is het maar zo, maar pijn doet het. Ik heb werkelijk geen idee van haar bezwaren (mijn zoon en ik hebben het er vrijwel (bewust) nooit over), zou het graag willen weten hoe zij het ziet, want dat is het enige wat telt.
Vergeven is echter een lastig concept voor haar, dat heeft ze van haar moeder. Is overigens geen waardeoordeel.
Verdriet leer je overigens mee leven. Het is een open wond waar af en toe op de meest willekeurige momenten iets er voor zorgt dat er wat zout in valt
Maar we blijven hopen, Ik geef contactherstel eerlijk gezegd meer kans als ze niet meer thuis woont.
Johanna
Het doet te veel pijn om de reacties te lezen, maar ook om mijn eigen verhaal en dat van mijn huidige partner hier op te schrijven. Jullie verhalen lijken exact op die van mijn partner. Bij mij ging het iets anders. Eerst zag ik mijn jongste dochter niet meer, vier jaar lang. Zij vertelde me dat haar vader niet negatief over mij was, maar in de rechtszaal werd ik als een monster afgeschilderd. Mijn angst voor sexueel misbruik van mijn jongste die bij hem woonde, was eerlijk en gegrond, maar de rechter zag mij als één van die vreselijke vrouwen die leugens verzinnen om hun ex man te raken. Mijn vertrek naar Duitsland werd uitgelegd als “hem met de schulden achterlaten”. Ik deed er alles aan om ons uit de schulden te houden. Vond tot twee keer toe een goede huurder, zodat we het huis dat ver onder water stond, niet hoefden te verkopen. Zodra hij er echter achter kwam wie die huurders waren, saboteerde hij de boel. Hij liet beslag op mijn kantoor leggen met goedkope meubels. Belediging van de rechtbank noemde de deurwaarder het. Hij schakelde zijn familie in, over wie hij altijd slecht gesproken heeft, om mij nog meer te raken. Een SVB ambtenaar liet zich gebruiken, en belde mij op om te zeggen dat ik geen kinderbijslag meer kreeg “omdat mijn dochter toch nooit meer bij mij zou komen wonen”. Na vier jaar toen ik het liefst er een eind aan wilde maken greep mijn oudste dochter, met veel tegenzin in, en kwam er een weerzien. Ik heb veel druk uitgeoefend, het gemis was groter dan mijn eigenwaarde. Dat was 2016. In 2018 zag ik mijn oudste dochter voor het laatst. Op een dagje uit naar Amsterdam voor mijn 59e verjaardag. Ja, er viel even een stilte tijdens een gesprek, en ik dacht, we groeien toch niet uit elkaar? Maar ze bezocht me in die tijd vaker, maar er waren ook ruzies. Er was iets gaande, maar wat? Tot op de dag van vandaag heb ik haar niet gezien. Ik schrijf ongeveer 4 keer per jaar een email. Opgewekte emails. Wat zou het leuk zijn als… Enkele keren gevraagd waarom ze me niet meer wil zien. Maar nooit een antwoord gekregen. Ik wordt dit jaar 65 en weet nog steeds niet wat ik verkeerd zou hebben gedaan. Natuurlijk heb ik fouten gemaakt in het scheidingsproces. Ik weet dat ze mijn huidige partner niet ziet zitten. Hij is zwaar getraumatiseerd door ouderverstoting. Daar hebben we over gepraat. Oplossingen voorgesteld. Maar niets helpt. Tijdens mijn huwelijk was onze band erg goed. Ze was al enkele jaren het huis uit, toen de scheiding plaatsvond. Ze gaf toen aan dat ze het goed kon hanteren. Ze wordt dit jaar 36, je zou toch denken dat ze na zes jaar kan vergeten en vergeven? Dit gemis is pure mishandeling. Het verziekt je leven en geregeld zijn er momenten dat ik er uit wil stappen. De jongste zie ik niet vaak, door afstand en geldgebrek (ik leef nu van een uitkering) en ze is erg gesteld op haar vrijheid, en heeft het door alles wat er gebeurd is, niet meer echt op familie. Dat begrijp ik, maar ze is er wel voor me, en de enkele keren dat we samen zijn? Daar kan ik maanden op teren. Zij houdt mij gaande, en daar ben ik dankbaar voor.
Henriëtte
Beste Allemaal;
Dank voor jullie openhartigheid. Ondanks dat ik het vreselijk vind dat mensen elkaar dit aandoen put ik er ook een beetje troost uit.
Heel dom en naïef heb ik lange tijd gedacht dat ik de enige was die dit overkomt.
Mensen die het bestaan van dit niet kennen begrijpen het niet en ik zie ze letterlijk denken dat er vast wel een reden zal zijn waarom oudere kinderen geen contact meer met hun moeder willen hebben.
Of mensen hebben medelijden en zeggen dat ze wel weer komen als ze ouder en wijzer zijn.
Dus voor de buitenwereld zet ik tegenwoordig mijn masker op; maar diep van binnen ben ik eigenlijk al dood en leef ik op de automatische piloot.
Het enige wat mij op de been houdt is de zorg voor mijn hondenmaatjes Rox en Toby;(Zwitserse witte herdershond en een teckel). Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik nog op deze aardbol zou rondlopen als ik hen niet had.
Net als Brigitte heb ik sinds 3 jaren helemaal geen contact meer met onze 2 jongvolwassen zonen; (24 en net 22 jaar). De oudste heeft mij zelfs volledig geblokkeerd op WhatsApp en kan ik hem ook niet meer volgen op facebook. De laatste keer dat ik de moed had verzameld na een periode van rust contact te maken ontving ik na eerst dagen niets te horen een afwijzing en werd ik zelfs beticht van “stalking”.
Naast de shock; enorme pijn en verdriet door zijn reactie wilde ik op dat moment eigenlijk niet meer leven. Je bevind je gevoelsmatig zo in een zwart gat.
Is dit mijn kind die ik 20 jaren liefdevol heb opgevoed en waar ik tot de scheiding nog nooit een probleem mee heb gehad?
Bij het lezen van zijn reactie herkende ik zelfs de verwijten, spreektaal en uitingen van mijn ex en besef ik nu pas ik dat het allemaal geen zin heeft zolang onze zonen onder de macht en invloed staat van hun manipulerende vader.
Hoe kan ik hen iets kwalijk nemen als ik zelf ook heb toegestaan me jarenlang te laten manipuleren? Bovendien zijn jongens emotioneel iets trager dan meisjes en ontwikkelen hersens zich door tot hun 25 ste jaar volgens professor Scherder.
Na een relatie van 33 jaren heb ik er nog 19 jaren over gedaan de moed te verzamelen om 5 jaren geleden de scheiding aan te vragen en ook door te zetten.
Mijn ogen gingen pas open toen ik fysieke problemen kreeg en in een periode van 3 jaren tijd 11 operaties heb moeten ondergaan. Door de langere periodes in het ziekenhuis en heel veel nadenken wist ik dat ik mezelf alleen kon redden door weg te gaan en een nieuwe start te maken. Ik wilde niet meer terug naar een partner die mij manipuleert, vernederd, en minacht en mij zelfs wekenlang kon negeren als ik weer eens het lef had gehad kritiek te geven.
Dit alles tezamen met veelvuldig vreemdgaan en de wekelijkse machtsspelletjes waren voor mij de druppel. Communicatie was gewoonweg niet mogelijk en mijn verzoeken voor huwelijk therapieën werden belachelijk gemaakt. Volgens mijn ex zijn psychiaters er alleen om hun portemonnee te spekken over de ellende van anderen. Je bent per slot van rekening zelf verantwoordelijk voor brood op de plank en dat gaan zij ook niet voor je doen zie hij altijd.
Omdat ik wist waar hij toe in staat was en om de lieve vrede te bewaren heb ik voor onze zonen er zelfs aan meegewerkt de gezamenlijke koopwoning Gratis/ zonder uitkoop aan hem over te dragen; ( deze had destijds anders verkocht moeten worden).
Bovendien had onze oudste zoon eerst aangegeven daar te willen blijven wonen gedurende zijn studie op de UVA en onze jongste wilde met mij mee verhuizen. Ik was dan ook zeer verbaasd maar ook teleurgesteld dat 3 maanden na de scheiding en verhuizing onze oudste zoon toch ineens besloot in Amsterdam te gaan wonen.
Het contact met mijn oudste werd toen al minder en als ik hem zag kreeg ik verwijten over hoe zwaar zijn vader het wel niet had en werd ik als boeman neergezet omdat ik diegene was geweest die de scheiding heeft doorgezet.
Onze jongste zoon heeft ADD met kenmerken PDD-NOS en had gedurende zijn jeugdjaren 1 op 1 begeleiding nodig. Mijn ex kon daar niet mee omgaan en was er een kampioen in geworden zichzelf te onttrekken als het hem te “moeilijk “werd. Ik ben daardoor uiteindelijk noodgedwongen zelfs van een 4 daagse werkweek terug moeten gaan naar 2 dagen omdat zijn spijbelgedrag de spuigaten uitliep en de lijntjes met de scholen heel kort moesten worden gehouden. Ik haalde en bracht hem letterlijk dagelijks naar school en heeft hij uiteindelijk met veel pijn en moeite zijn VMBO-TL behaald op een speciaal onderwijsschool.
Het ging allemaal pas echt mis toen ik 2 jaren na scheiding een rechtszaak won die ik noodgedwongen heb moeten aanspannen omdat mijn ex zich niet meer aan alimentatieafspraken hield en pensioenpapieren niet wilde terugsturen voor verevening. Naast de mentale druk heb ik 2 jaren lang moeten rondkomen van 63,= per week samen met onze jongste zoon.
Achteraf bleek dat ik gedurende het scheidingsproces zo ernstig benadeeld was door de gezamenlijke advocate die wij hadden ingeschakeld dat zij zelfs een berisping heeft gekregen bij de orde van Advocaten.
Mijn ex moest met terugwerkende kracht de te weinig betaalde partneralimentatie aan mij betalen en werd verplicht de pensioenpapieren ondertekend te retourneren voor verevening zoals in convenant was vastgelegd.
Desondanks heb ik er niet veel profijt van gehad en moest ik het grootste gedeelte afdragen aan de belastingdienst en alle ontvangen huurtoeslag terugbetalen.
De jongste had mentaal veel problemen na de scheiding en zat op een gegeven moment 20 uur per dag te gamen. Na onenigheid hierover vertrok hij boos naar zijn vader die hem binnen 2 dagen zonder overleg had overgeschreven op zijn adres.
Dat was het begin van het einde!
Doordat de controle bij zijn vader minimaal was ging hij weer spijbelen en heeft hij intussen meerdere werkgevers versleten. In de eerste periode na verhuizing naar zijn vader had ik nog stiekem contact en liet hij me zelfs meermaals doorschemeren dat hij soms angst voor hem had. Ik mocht absoluut niet vertellen dat wij contact hadden. Uit angst hem te verliezen heb ik daaraan meegewerkt.
Het kwam allemaal uit toen hij plotseling in het ziekenhuis belandde en ik erachter kwam dat mijn ex niet eens het fatsoen had mij als moeder te informeren. Mijn jongste stuurde me doodleuk een filmpje via WhatsApp vanuit een ziekenhuisbed aangesloten aan een infuus.
Vreselijk boos heb ik geprobeerd met mijn ex een gesprek aan te gaan; maar elke poging werd gesaboteerd en geweigerd. Ten einde raad had ik de moed verzameld om naar mijn oude huis te rijden en aan te bellen met het idee dat hij het gesprek dan wel moest aangaan. Als zijn nieuwe partner er niet bij had gestaan had hij me neergeslagen; zo boos was hij.
Hij was inmiddels na veel daten alweer een nieuwe relatie aangegaan die al na een paar maanden bij hem is ingetrokken. Dit blijkt ook een dame te zijn die 20 jaren plus in Griekenland heeft gewoond en zonder bezittingen is moeten “vluchten” voor haar Griekse ex.
In eerste instantie was ik daar blij mee en hoopte dat zijn aandacht voor mij en onze zonen dan zou afnemen. Maar daar heb ik me in vergist.
Dit heeft hem alleen maar versterkt onze zonen nog meer tegen me op te zetten.
Herhaaldelijke verzoeken om samen in gesprek te gaan met een onafhankelijke derde erbij weigert hij pertinent; zelfs nadat onze jongste hem dat gevraagd had.
Intussen krijg ik via via te horen dat hij tegenover haar en onze zonen doet alsof ik “ziek en gestoord” ben en speelt hij tegenover haar en onze zonen de onschuld en zet hij zichzelf neer als het zielige slachtoffer. Hij verdraait letterlijk allerlei zaken waaraan hij zichzelf gedurende onze 33 jarig durende relatie zelf schuldig aan heeft gemaakt.
Ook gebruikt hij zijn betere financiële positie en hebben beide zonen geld van hem geleend en is onze jongste bang weer te moeten verhuizen; (waar zijn vader meermaals mee heeft gedreigd). Hij koopt als het ware zijn gelijk en liefde.
En hoe harder ik probeer in gesprek te komen; Of bewijzen probeer aan te voeren; hoe vaker ik de deksel op mijn neus krijg.
Ik wordt letterlijk genegeerd en besef dat dit alleen maar schade aan mezelf toebrengt en mijn ex eigenlijk nog steeds controle heeft over mij door zijn machtsspelletjes te blijven continueren over de ruggen van zijn eigen zonen.
Hier ben ik zo ziek van geworden dat ik uiteindelijk hulp heb gezocht en is er intussen naast een zware depressie PTSS vastgesteld.
Na 3 jaren dwalen bij de GGZ heb ik sinds kort eindelijk een therapeute gekregen die mij begrijpt en soortgelijke ervaringen heeft meegemaakt in haar eigen familie.
Dit maakt echt het verschil!!!
Zoals Monique ook beschrijft is er zelfs onder hulpverleners te weinig bekend over dit fenomeen en daarom zijn ze ook niet altijd in staat de juiste hulp te bieden; laat staan begrip tonen.
Dat er hier een mogelijkheid is dit met andere lotgenoten te delen doet me goed.
Maar als moeder blijf ik me ook druk maken over de gevolgen en schade die dat onze kinderen toebrengt.
Samen staan we sterk en blijf hoop houden!!!
Chris
Verdrietig genoeg zie ik mijn dochters al 10 jaar niet meer, waarvan de eerste 3 jaar sporadisch. Waar twee vechten hebben twee schuld. In mijn geval werd alle schuld mijn kant uit geschoven.
Ouderverstoting gevoedt door mijn ex-vrouw, een meesteres in manipulatie, haar familie en vrienden.
De meiden weten niet beter meer dan dat alles aan mij lag. Kan en mag alleen hopen dat ze ooit de geestelijke vrijheid krijgen om open te staan voor mijn kant.
Ook haar familie en ooit gezamenlijke vrienden weten niet beter. Want geen wederhoor.
Stuur elke verjaardag een kaart naar het enige adres toe wat bij mij bekend is, met kerst een berichtje in de krant bij familieberichten. Opdat men weet dat er nog steeds een vader is.
Financieel bijna tot de afgrond gebracht. Intussen na 10 jaar weer in staat om een leven op te bouwen.
Gelukkig wel mensen om mij heen die weten hoe het echte verhaal in elkaar steekt.
De hoop opgegeven dat de vader dochters relatie hersteld wordt.
Maar het touwtje hangt bij mij uit de brievenbus. Ze kunnen altijd naar binnen. Naar hun vader, die net zo belangrijk is als hun moeder maar het niet kan en mag zijn.
Macht over mensen en kinderen uitoefenen is slecht, heel slecht met een enorme niet te overziene psychische tot gevolg.
Ongewild week je je zelf los van het verleden, jouw kinderen want het leven gaat door hoe rot dit ook is.
Een uitermate pijnlijk proces wat in mijn geval nog niet afgerond is.
Slechte nachten, dromen, spontane huilbuien komen nog steeds voor en ik hoop dat deze nog lang blijven want dan ben ik nog steeds vader!
Een vader die geen vader mag zijn……
Monique
Heel verdrietig om te lezen Chris. Geef echter de hoop niet op en blijf vooral die berichtjes sturen/plaatsen, ook al komt er geen reactie. Volwassen vervreemde kinderen die – vaak na vele jaren – weer in contact komen met hun verloren ouder, zeggen allemaal hoe belangrijk die ‘tekenen van leven’ waren. Veel sterkte! Monique
Michel Proost
Beste Chris ,
Precies zelfde mee moeten maken , en je staat machteloos . Dat zelfs een oma zo slecht en zonder gevoel is om de achternaam ( mijn achternaam ) van mijn dochters te laten veranderen in de achternaam van de stief opa. Zieke mensen lopen er veel op deze planeet helaas.
Een oma hoort het juist aan te sporen dat kinderen met beide ouders omgaan.
Laurent
Beste Chris
Ik maak dit nu mee en na 1 jaar geen contact met mijn 2 kinderen van 18 en 22 jaar.. slaap er niet meer van en het is en hel om door te gaan met het leven.
Ik weet niet of ooit goed komt en dat ze weer kan zien is mij grooste wens
M
Staat er ook ergens iets over contact herstel mogelijkheden. Ik zie mijn dochter niet meer vanaf haar 14de , ze is nu bijna 22 en ik zou denken dat een volwassen brein mogelijk anders werkt, ik kan nergens artikelen hierover vinden
Monique
Beste M., Het is een logische gedachte dat je dochter op deze leeftijd met een meer volwassen blik naar de situatie zou kijken en mogelijk openstaat voor contactherstel. Echter door de jarenlange manipulatie en beïnvloeding heeft het negatieve beeld van haar moeder zich heel stevig vastgezet in haar brein. Tegelijkertijd heeft het onafhankelijk en zelfstandig denken bij vervreemde (volwassen) kinderen zich dikwijls onvoldoende kunnen ontwikkelen. Deze kinderen zijn – zonder zich daarvan bewust te zijn – ook als volwassene psychisch afhankelijk van de dominante ouder. Daarnaast spelen nog allerlei andere factoren een rol in welke mate jouw dochter eventueel openstaat voor contact met jou of daarin wellicht zelf het initiatief neemt. Deze factoren verschillen per situatie.
In mijn boek Emotioneel gevangen ga ik wel dieper in op deze en andere aspecten van ouderverstoting.
Houd moed!
Milena
Hallo,
Ik zelf doe de opvoeding van mijn eigen dochter al vanaf geboorte alleen, contact vader ging moeizaam, mediation liep stroef eindigde tot 2x tot een rechtzaak. Mijn dochter was net 3 jaar toen de eerste rechtszaak kwam, jeugdzorg en de kinderbescherming kwam met frequent contact 1x in de week een dag, de rechter bepaalde zaterdag op zondag 1x in de twee weken, wel eens waar eerst een opbouw van 2x 2uurtjes, 2x 4 uurtjes, 2x 6 uurtjes daarna blijven slapen. Het bleef eerst bij de 2x 2 uurtjes en kwam weer tot een rechtszaak, daarna werd alsnog gestart met de opbouw.
Mijn ex heeft het krap aan een jaar volgehouden en liet zijn advocaat een brief aan mijn toen 4 jarige dochter sturen dat het beter was dat ze bij mij bleef omdat wij teveel ruzie zouden maken, ik haar tussen anderen en hem inzette enz enz. Terwijl ik mij juist over onze issues heen heb gezet zodat zij haar vader kan leren kennen, zijn vriendin had daar blijkbaar moeite mee en het contact stopte…
Nu ze 13 jaar is en hij via via gehoord zou hebben dat ze contact met hem wou en hij dat ook graag wil, is hij al op onderzoek uit gegaan, een mediator in mijn woonplaats benaderd en die is bereid ons te helpen, hij er vanuit ging ik geen rechtszaak zou willen mede vanwege de kosten ervan. Hij het niet over het verleden wil hebben, alleen zijn dochter wil leren kennen. Ik ben van mening dat hij dat vertrouwen bij haar terug moet winnen en dat kan niet zonder het 1 en ander uit te hebben gesproken, helemaal nadat er bijna 10 jaar geen contact is geweest.
Ook zei hij en ach ze is nu 13 dus zij zelf mag beslissen, hij en ik eigenlijk geen contact hoeven te hebben. Ik heb om een mail adres gevraagd om mijn mening hierover te mailen ook dat wij nog bezig zijn met ggz, hij maar contact met hun moet opnemen waarom het nu beter voor haar is om nog even geen contact te hebben.. Wat doet hij, hij benaderd haar via messenger, dat hij er voor haar wil zijn, waarop zij zei, er voor mij willen zijn, waar was je de afgelopen jaren dan? Waarop hij zei je moeder hield dat tegen. Gelukkig kwam ze naar me toe hiermee en ze: hij denkt niet aan wat er voor nu goed is voor mij en volgt weer alleen zijn eigen kop. Ik wil hiermee zeggen dat het ook anders kan zijn gelopen, dan dat er 1 ouder voor zorgt het kind een ouder niet meer wil zien.
Mijn huidige partner zit nu wel in een situatie dat hij zijn jongens niet meer ziet, loyaliteit richting moeder en haar vriend die de kids in materiële zin omkoopt, ik kan hier nu niet veel over zeggen omdat zij nu een rechtszaak heeft aangespannen om hem uit zijn ouderlijke macht te zetten, terwijl zij de kinderen bij hem vandaan houdt en hij er toch altijd voor zijn jongens was…Zij met plezier bij mij thuis kwamen en ineens niet meer… Graag zou ik tips voor mijn vriend willen, waar hij rekening mee kan houden in zo’n rechtszaak. Vriendelijke groet een bezorgde bonus moeder (Milena)
M
Zal wel zijn dat ik als ouder heb gefaald, dat de kinderen mij geen mama meer noemen, niet meer mag knuffelen, ik word uitgescholden en middelvingers naar mij worden opgestoken. Ik mag wel met ze naar een pretpark, maar mis mijn kinderen om mij heen en wil ze graag knuffelen. Maar ik kan ze nooit bieden wat hun vader ze biedt. Ik ben de ‘boevrouw’. Zal het wel verdiend hebben om geen moeder meer te zijn. Als ik mijn kinderen geen stress en zorgen meer geef, dan doe ik dat om geen deel meer van hun leven uit te maken. Gewoon omdat ik van ze hou en het beste voor ze wil.
Monique
Beste M., Maak jezelf geen verwijten dat jouw kinderen zich tegen je keren. Dit is geen natuurlijk gedrag van kinderen en – hoewel ik jouw situatie verder niet ken – lijkt het erop dat zij door je ex onder druk worden gezet om afstand van jou te nemen. Je bent en blijft altijd moeder van jouw kinderen. Veel ouders die hetzelfde meemaken als jij vinden veel herkenning en steun in mijn boek Emotioneel gevangen. Ik wens je veel sterkte en wijsheid!
Hartelijke groet, Monique
Rahana
Hai, mijn naam is Rahana Soebrati. Ook slachtoffer van ouderverstoting. Ik ben bezig met slachtoffer hulp om lotgenoten met elkaar te verbinden en te helpen. Je mag me ook mailen op rahanasoebrati29@gmail.com.
Céline
Ik herken de horror en het patroon.
Mijn moeder heeft mijn vader wijsgemaakt om het contact met zijn ouders te verbreken. Vervolgens heeft ze contact tussen mijn zusje en mij met onze vader dwars gelegen en er voor gezorgd dat wij hem gingen verstoten na hun scheiding.
Mijn ex-man is mijn kinderen gek gaan maken en heeft ze weken en soms maanden bij mij weg gehouden. Dit allemaal onder de neus van Jeugdzorg omdat ik gesmeekt heb om hulp bij de Raad voor Kinderbescherming en er een Onder Toezichtstelling is gekomen.
Echter kan niemand iets doen omdat vader geen gezag heeft. Dit is een foutje in het rechtssysteem wat tergend is. Hij is inmiddels nauwelijks meer in staat om voor zichzelf te zorgen, maar krijgt het wel voor elkaar om de negativiteit over mij in stand te houden. Gesteund door mijn familie die mij verbannen hebben en opdracht gegeven hebben aan andere familie-leden om mij volledig buiten te sluiten.
Over leven en dood hoor ik via via. Mijn tweelingzusje schijnt verhuisd te zijn. Geen idee waar naar toe. Ik heb weer eens aan haar gevraagd om mij toe te laten in de nichten- en neven app, maar geen reactie. Mijn vader heeft zijn huis verkocht. Waar hij nu is? Geen idee.
Ik hoorde dat mijn dochter zwanger was, zo’n vier weken voor haar bevalling. Men had afgesproken om mij niets te vertellen.
Het is een wespennest bol staat van totaal uit contact gaan, gesprek weigeren, op afstand oordelen, roddelen, verstoten, straffen, en een totaal onvermogen om aan een relatie te werken lijkt wel. Een dikke streep er door en weg stoppen is een methode die blijkbaar werkt voor hun, maar totaal vernietigend is voor een normale en gezonde (sociale- en familiaire) ontwikkeling van mijn kinderen.
En de hulpverleners zeggen allemaal dat ze niets kunnen doen, vinden het heel erg en wensen mij vervolgens sterkte, tot aan de edelachtbaren en de Rechtbank aan toe.
Maar ik blijf geloven in zuiverheid en dat zurigheid en een ander het licht in de ogen niet gunnen zal leiden tot vergiftiging van degene die zo in het leven staat.
Ik moet wel. Al wens ik een ander ondanks alles het beste.
Het leven is (te) kort.
Beleefdheid en zachtheid zou eigenlijk geen moeite hoeven zijn, maar dat geld niet voor iedereen heb ik ervaren. Ik voel mij soms een kapstok waar een aantal emotioneel-beperkten hun waandenkbeelden aan proberen op te hangen.
Joke
Ik ben een verstoten moeder van 2 volwassen kinderen. Het contact met de volwassen kinderen wil maar niet goed gaan. Heb ik weer contact met dochter, stiekem omdat vader anders lastig gaat doen. Zolang hij het niet weet gaat het goed. Komt ex erachter zie ik de afgang en stopt het weer. Zoon heeft gekozen voor zijn vader. Houdt wel contact met verjaardagen via appjes, meer niet. Toen dochter ging scheiden ben ik ingesprongen. Papa kon en wilde niet helpen, dus ben ik gebeld.
Kortom zolang de narcistische ex leeft komt het niet goed tussen kinderen en mij. Inmiddels al 30 jaar. Kleinkinderen zie ik ook niet.
Ben er intussen wel klaar mee. Leef mijn leven met man en maak er het beste van. Mijn tranen zijn op…
Brenda
Dit lijkt erg veel op mijn verhaal, mijn tranen zijn er nog steeds, ik geen pijn en verdriet maar soms beheerst het mijn dag. Sterkte allemaal. 💕
Maria
Hallo Joke, zo herkenbaar. Ik heb mijn dochter ook al 20 jaar niet gezien. Ik ben destijds gestopt met ruziemaken, rechtszaken en heb me teruggetrokken. Dat werd gezien dat ik haar in de steek heb gelaten. Alle berichten en kaarten werden nooit beantwoord. Ze heeft nooit gevraagd naar mijn kant van het verhaal. Inmiddels is ze zelf behoorlijk jong moeder geworden en heeft de nodige relatie’s achter de rug. Dus ik hoop dat bij haar eerdaags het kwartje gaat vallen. Ze heeft genoeg kaartjes en berichtjes gehad met de boodschap dat ze welkom is. Het is niet meer aan mij. Het heeft mijn hart gebroken, heb moeten leren om voor mezelf te leven. Dat mijn ex en/of aanhang haar gebruikt hebben in hun spel, zal vroeg of laat boven water komen. In zo’n situatie kan je geen goede beslissing nemen. Iemand die je dwars wil zitten, vind altijd weer een andere weg om z’n zin door te zetten. Ik dacht als ik me zou terugtrekken haar rust zou geven. Echter ze hebben haar daarmee juist gemanipuleerd. In mijn tijd waren de hulpverleners nog niet op de hoogte van ouderverstoting. Iedereen heel veel sterkte en wijsheid.
Esther
Ik zit in een soortgelijke situatie. Alleen de andere partij zijn de schoonouders van mijn dochter. Mijn dochter is volwassen, maar heeft een beperking. Overal sta ik met mijn rug tegen de muur…. Dit is de grootste nachtmerrie van mijn leven. Mijn dochter was 8 maanden zwanger toen ze wegliep en mijn kleindochter is nu 4 maanden.
Lotte vd Meulen
Dag Monique, ik ben een moeder van twee kinderen van 20 en 17 in dezelfde positie. Mijn oudste kind (dat bij vader woont) heb ik al 2 jaar niet gezien, hij blokkeert alle contact. Ik begrijp dat jij een boek hebt geschreven over dit onderwerp? Graag kom ik met lotgenoten in contact. Lotte
Coen Kooij
Goedemorgen,
Graag kom ik in contact met ouders die in dezelfde situatie zitten en hoe daar mee om te gaan.
Wens iig. iedereen die zich hierin bevindt sterkte en wijsheid toe.
Met vriendelijke groet
Coen
Ron legemaate
Hoi Coen,
Ik geef je het adres van mijn man . Wij zitten hier al 10 jaar in helaas mijn naam is Daphne. Maar ik vul mijn man zijn naam in. Sterkte !
Afke
Hallo Monique,
Hier ook een verstoten moeder…wist het alleen niet en had steeds nog hoop dat hij terug zou komen, inmiddels al 12 jaar. Ik ben me aan het inlezen over hoe dit ontstaan is. Hoe meer ik erover lees hoe meer kwartjes vallen.
Het schuldgevoel wat ik al deze jaren had, is nu veranderd in ongeloof, verbijstering.
Mijn zoon is volwassen en heeft zelf 2 kinderen,14 en 9 jaar. Is vorig jaar gescheiden nadat zijn vrouw een hersenbloeding kreeg en blijvend letsel heeft. Heb dit alles vernomen uit 2e hand via mijn zoon zijn inmiddels ex-schoonmoeder.
Mijn ex is daar volop in beeld en de geweldige vader en opa.
Nu gebeurt hetzelfde lijkt het, de oudste dochter wil niet meer naar haar moeder en heeft het contact met de oma al verbroken.
Alle alarmbellen staan aan bij mij….
Ik heb hulp nodig voor mezelf, mijn zoon, mijn kleinkinderen.
Heb voor mezelf al hulp aangevraagd via maatschappelijk werk om dit te handelen en overeind te blijven, mijn leven staat op zijn kop.
Annelies
We ( mijn huidige partner en ik) zijn op dit moment je boek aan het lezen en stuiten op veel herkenbare situatie omschrijvingen.
Vraag is; hoe vlieg ik deze ingewikkelde situatie op de juiste wijze aan?
Monique
Fijn te horen dat je jullie herkenning vinden in mijn boek Annelies. Hoe je een situatie aanvliegt is afhankelijk van heel veel factoren. Een eenduidig antwoord is er helaas niet, het blijft maatwerk.
Sanne
Ik wil mijn commentaar nog even aanscherpen: het kind komt in een triangulatie terecht en VERVANGT uiteindelijk de verstote ouder. Het kind, in dit geval de dochter, neemt een aanvullende rol over als dé betere partner voor papa, bovendien van eigen vlees en bloed. Het kind wordt de handlanger van de machthebbende ouder om aan de „zwakkere part“ wraak te nemen en deze uit alle functies te verdringen, ook als mens. Diep triest. Psychopathie viert hoogtij.
R
Beste Sanne,
Bizar hè hoe een kind, in mijn geval ook een dochter die de rol als partner/verstoten ouder overheeft genomen. Parentificatie met een symbiotische relatie als gevolg.
In mijn geval is mijn ex partner laag geletterd en zonder werk. Blijft hij hulpbehoevend om zo de volwassen kinderen bij zich te houden, die na mijn vertrek bij hun vader zijn blijven wonen.
Hij heeft mij niet uit kunnen kopen omdat zijn inkomen niet toereikend was. De oplossing onze dochter heeft samen met vader de hypotheek op zich hebben genomen.
Sanne
Ik wil me aansluiten bij River en Scott McMillan, dat er veel subtielere vormen zijn van manipulatie en sadisme door de machthebbende ouder. En dat er tot nu toe door het 80/20% verhaal te weinig aandacht voor moeders is.
De oorzaak van ouderverstoting begint niet pas in aanloop naar de scheiding. Is een van de ouders een narcist of psychopaat begint de hersenspoeling al van begin aan, heel laagdrempelig, heel subtiel van het huwelijk. Het is een lange proces. Verder wordt het een vicieuze cirkel omdat de hechtingsstornis van het kind weer een reactie uitlokt bij de „zwakkere“ ouder. De negativiteit versterkt zich wederzijds en de kind-ouder-relatie komt in een neerwaartse spiraal en uiteindelijk in de hel van de echtscheidingsprocedure terecht die door het Nederlandse rechtssystem en de machtsrol van rechters nog versterkend werkt op de verstote ouder.
Narcisstische, psychopathische ouders (en advocaten) weten (narcistische, psychopathische) rechters heel goed te misleiden en triomferen in de rechtszaal. De verstote ouder wordt dan op alle niveau‘s denigreerd: financieel, juridisch, psychisch én sociaal. Eigenlijk vindt er moord plaats.
Onderbelicht is ook het thema hoe psychopathie soms epigenetisch wordt overgedragen. Machtsongelijkheid tussen ouderen en een tekort aan respect werken dan hand in hand met genetische predispositie.
Vaak speelt ook de psychische historie van beide ouders en hun ouders hierin een rol over generaties heen.
Ook ik zou graag in contact willen komen met vrouwen die deze vorm van mishandeling -ik noem het bewust sadisme – ervaren, bv met Annelies.
Ik heb mijn enig kind „kwijt geraakt“ in een ongelukkig huwelijk en in een monstrueus lange echtscheidingsprocedure van meer dan 10 jaar.
Katarina
Hoi Sanne,
Ik maak dit nu mee. Ik heb geen kracht om het hele verhaal te tippen maar ik wil graag met jou in contact komen om ervaringen uit te wisselen.
Loes
Dag Sanne,
Ik ben in die situatie en in overlevingsmodus. Mijn kinderen negeren mij, pesten, blijven weg, de verblijfsregeling wordt niet nageleefd, ze lachen er mee, gaan volledig voorbij aan de signalen die ik blijf geven dat ik dit niet wil en hen vaker wil zien. Het is een machtsspel opgezet door mijn ex al 15 j non stop bezig. Het is afmattend en destructief. Alle hulpverlening faalt. Ben ten einde raad.
Veel sterkte aan iedereen die dit meemaakt. Dank je om aandacht te geven aan de 80/20 verhouding. Op social media praatgroepen zitten veel vrouwen. Psychopathie is gevaarlijk en wordt niet herkend.
Hoe meer hulp ik zoek, hoe meer ellende.
Tascha
Hallo Sanne,
Ik maak het ook al jaren mee. Tot op heden waarbij we op 21 juli weer naar de rechtbank moeten omdat kind op dit moment wonend bij vader (al een jaar) aangeeft depressief te zijn omdat ik twee straten verder woon en hij daarom niet meer over straat durft omdat hij het gevoel heeft te worden gecontroleerd door mij. Ik weet wel waar dat vandaan komt en neem het hem persoonlijk niet kwalijk. Maar ik hoop dat ik niet uit het dorp en mijn huis verjaagd wordt. Geen idee of de rechter zover gaat. Alles is natuurlijk opgelost inclusief het wangedrag op school en game gedrag als ik maar accepteer dat ‘kind’ bij vader wordt ingeschreven. Want dat lost alles natuurlijk op. Inclusief nooit meer contact met mij. Wat een hel alle beschuldigingen en BJZ die daar klakkeloos in mee gaat. Ondanks alle bewijzen. Ik heb er nu 7 jaar opzitten een groot deel vrienden kring en alle familie banden kwijt. Financieel leeggezogen. En hoe vader het voorelkaar krijgt kan ik echt niet volgen maar hij komt letterlijk overal mee weg. En maar blijven pushen dat ik toch de verstandigste moet zijn en accepteren dat sinds ‘kind’ bij vader woont hij mij niet meer wil zien. En vader blijft maar voeden.
Ik zou ook heel graag praten met mensen die dit ook meemaken. Want je bent zo diep geraakt en verdrietig en voelt je ondanks dat ik best weet wat wel en niet mijn aandeel is intens schuldig. En wat je ook doet of voorstelt niets wordt geaccepteerd. Ik kan geen kant op. Sta al jaren op overlevens modus. Ben net als jullie ten einde raad.
Astrid
Dag Sanne,
Sinds kort realiseer ik mij ook dat ouderverstoting niet na de scheiding begint. Het brainwashen gebeurt al veel eerder. Het begon al toen de kinderen klein waren dat er door hun vader de negatieve kanten van mij werden uitvergroot en de positieve kanten onder het kleed werden geveegd. Ik was de strenge moeder van wie zogenaamd niets mocht en hij de lieve vader die altijd in was voor de leuke dingen. Bij zijn familie was ik niet welkom want ik was volgens hen niet goed genoeg voor hem. Zelf heb ik geen familie dus steun had ik niet. Doordat hij mijn dochters wel een familie kan bieden trokken ze steeds meer naar hem toe. Door hem en zijn familie werd er op mijn dochters ingepraat dat ik geen goede moeder was. Als ik ergens tegen in ging hing hij het slachtoffer uit. Na 32 jaar volgde een vechtscheiding. Sinds kort ben ik door een nichtje van zijn kant achter -de enige die met mij contact durft te houden- dat mijn dochters van 31 en 32 achter mijn rug al jarenlang minachtend over mij praten. En dat terwijl ik altijd voor ze heb klaar gestaan. Voor leuke dingen nodigen zij hun vader uit, voor vervelende dingen wisten ze mij te vinden. Ik hoopte altijd dat wanneer ze ouder zouden zijn, ze zouden inzien hoe narcistisch en manipulatief hun vader is, maar die hoop is vervlogen. Ik word iedere dag wakker met het gemis van mijn 2 dochters en mijn 4 kleinkinderen die ik ook niet meer zie en iedere avond ga ik naar bed met de wetenschap dat mijn dochters mij niet in hun leven willen.
Graag zou ik in contact komen met lotgenoten.
Marian
Hoi Astrid, ik herken mij zelf in jouw verhaal en weet dat het veel pijn doet. Ik ben gescheiden toen mijn dochter anderhalf jaar jong was, vanwege huiselijk geweld en nog veel meer.
Mijn ex kwam niet opdagen bij de rechtbank voor een bezoekersregeling, dus daar begon het al mee.
Inmiddels is mijn ex al samen met zijn 3e vrouw en derde setje kinderen en heeft al de afgelopen jaren mij zwart gemaakt bij mijn dochter. Ik ben alleen gebleven na mijn scheiding en had een baan en de opvoeding voor haar.
Ik zag al vanaf het begin, dat mijn dochter onzeker werd en dit is alleen maar erger geworden, ik begrijp dat het te maken heeft met het hechtingsproces tussen haar en mij. Ik heb mijn best gedaan om haar zo goed mogelijk op te voeden en regelmaat te geven, maar door tussenkomst van haar vader en vrouwen en nieuwe kinderen was dit heel moeilijk. Ik vond het erg dat ik geen groot gezin had voor mijn kind en liet haar derhalve regelmatig naar haar vader gaan, omdat ik dacht dat ze daar graag was en ook het contact met haar vader wilde stimuleren.
Ik ben van mijn ex gescheiden omdat hij drugs (coke) belangrijker vond en ons niet. Ik weet dat hij nog steeds gebruikt en om een lang verhaal kort te maken: ik ben er achter gekomen dat hij en mijn dochter samen in die handel zitten en ook samen gebruiken.
Ik vind het vreselijk, dat het na al die jaren van vechten voor mijn dochter om haar op het rechte pad te houden, alsnog voor niets is geweest.
Ik heb ook een kleindochter van 7 en die lijdt ook onder het gedrag van mijn dochter, vanwege de stemmingswisselingen en woede aanvallen die ze heeft.
Mijn dochter heeft al een tijd een nieuwe vriend die 12 jaar jonger is en van Marokkaanse afkomst en opeens een godsdienst fanaat is.
Hij heeft haar op dr hoofd neergeslagen en toen ze op de grond lag ook nog geschopt. Ik zei je moet ermee kappen, want dit wordt je dood.
Ze is echter zo kwaad op mij, dat ik dat gezegd heb, ze heeft me nu gezegd, dat ik haar moeder niet meer ben en dat ik nog gekker ben dan mijn eigen moeder.
Ik ga eronder gebukt en de pijn is nauwelijks te verdragen. Ik heb ook niet het idee dat dit nog goedkomt, ze heeft wel contact met haar vader, tegen hem heb ik ook gezegd dat die vriend haar slaat, maar ja dat heeft hij vroeger bij mij ook gedaan, dus hij zal het wel minder erg vinden dat zijn dochter klappen krijgt?
Het is net alsof je bij je roots uit het leven getrokken wordt en alsof je opeens geen verleden meer hebt, dat je niet geleefd hebt.
Annelies
Graag kom ik in contact met ouders die te maken hebben met ouderverstoting. Zelf heb ik hier sinds 3 jaar mee te maken. Mijn twee volwassen kinderen hebben goed contact met hun vader en willen geen contact meer met mij. Hoewel we altijd een warme, liefdevolle en (h)èchte band hadden.
Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar ervaringen. En hoe te varen in deze ingewikkelde en ontzettend pijnlijke situatie.
Alvast bedankt.
Annelies
Ingrid
Hoi Annelies
Ik zit in hetzelfde schuitje
Ben ook op zoek naar iemand om mee te praten die t begrijpt
Gr ingrid
Monique
Ingrid, Annelies en Sanne: als jullie hiervoor openstaan kan ik jullie met elkaar in contact brengen. Laat me weten of je dat wil door te reageren op dit bericht. Die worden uiteraard niet hier gepubliceerd. Afhankelijk van wat jullie aangeven zal ik jullie achter de schermen per mail met elkaar in contact brengen.
Ik hoor het graag. Hartelijke groet, Monique Meulemans
Marielle
Hoi,
Hier helaas het zelfde aan de hand.
3 van de 4 kinderen zie ik al 18 maanden niet meer (leeftijd tussen 14 en 20).
Je mag me mailen: marielleroeleveld@gmail.com
Tascha
Hallo,
Ik maak het ook al jaren mee. Tot op heden waarbij we op 21 juli weer naar de rechtbank moeten omdat kind op dit moment wonend bij vader (al een jaar) aangeeft depressief te zijn omdat ik twee straten verder woon en hij daarom niet meer over straat durft omdat hij het gevoel heeft te worden gecontroleerd door mij. Ik weet wel waar dat vandaan komt en neem het hem persoonlijk niet kwalijk. Maar ik hoop dat ik niet uit het dorp en mijn huis verjaagd wordt. Geen idee of de rechter zover gaat. Alles is natuurlijk opgelost inclusief het wangedrag op school en game gedrag als ik maar accepteer dat ‘kind’ bij vader wordt ingeschreven. Want dat lost alles natuurlijk op. Inclusief nooit meer contact met mij. Wat een hel alle beschuldigingen en BJZ die daar klakkeloos in mee gaat. Ondanks alle bewijzen. Ik heb er nu 7 jaar opzitten een groot deel vrienden kring en alle familie banden kwijt. Financieel leeggezogen. En hoe vader het voorelkaar krijgt kan ik echt niet volgen maar hij komt letterlijk overal mee weg. En maar blijven pushen dat ik toch de verstandigste moet zijn en accepteren dat sinds ‘kind’ bij vader woont hij mij niet meer wil zien. En vader blijft maar voeden.
Ik zou ook heel graag praten met mensen die dit ook meemaken. Want je bent zo diep geraakt en verdrietig en voelt je ondanks dat ik best weet wat wel en niet mijn aandeel is intens schuldig. En wat je ook doet of voorstelt niets wordt geaccepteerd. Ik kan geen kant op. Sta al jaren op overlevens modus. Ben net als jullie ten einde raad.
Brigitte Kikkert
Hoi Annelies, ik heb twee volwassen zoons die me niet meer willen zien sinds nu bijna drie jaar. Door de oudste (26) ben ik geblokkeerd op telefoon, facebook etc. waardoor ik hem ook geenberichtjes kan sturen. Mijn jongste (23) heeft mij afgelopen zomer een bericht gestuurd en daarna geen contact meer.
Voel me nog steeds degene die iets heel erg mis heeft gedaan. Als kinderen hun moeder niet willen zien moet dat wel aan haar liggen. Al weet ik verstandelijk dat ik niets heb misdaan, anders dan scheiden van hun vader.
Scott McMillan
Sad fact is that it has not very much to with gender.. this is a problem with Cluster B personality disorders and a an uneducated system with no diagnostic skills, a mountain of unresolved traumas themselves blinding them to the trauma they too inflict.. an inability to see never mind admit their mistakes and a huge profit margin … The pathogen IN the system. With too much unaccountable power.. power corrupts and absolute power corrupts absolutely… throw a massive verdienmodel in that mix and viola .. you have what we have today..There are many other social, financial and political factors which have given rise to this form of abuse, but the core problem us the rise in Cluster B personality disorders ( narcissistic) which are not being recognised and are in fact being hidden and assisted by the uneducated system. A system with many of the disorders in it itself..
We are now living in a society where more than 50% have grown up without fathers.. the generation before was a little less but not by much.
Raised by women and taught predominately by women in schools also.. and the results of thus is that the role of men/father is missed so much that society has become what it has become.
Empathy is being stripped from us day by day, through tv, radio, advertisements, social media, hate campaigns , propaganda, etc etc..
Alienation is a symptom of a broken society.. a broken disordered society who’s numbers ARE growing..
Alienators are undiagnosed Cluster B personality disordered individuals. Alienation is the cross generational transference of their own childhood trauma being projected onto their ex and child(ren).
And then you have a system with an ego you would say SIR to, who does not want to be told they are getting things wrong.. who believes the calm compulsive lying abuser who sits like butter would not melt in their mouths , they will believe them even so far as to actually hide and whitewash evidence of child abuse in photo and film.. they will even go as far as to hide partner violence, psychological issues and diagnosis’s for decades about the alienator too.. they will also hide things like fraud and decades of taking heavy psychoactive mind altering drugs..
Even when there is hard evidence of thus and much more , these authorities( rvdK) will actively hide it in favour of painting the alienator as the innocent victim .. all to hide their own mistakes ..
They need to be stopped..They need to be seen for the incompitant enablers that they are.
Marianne
De cijfers wijzen kennelijk uit dat ouderverstoting meer voorkomt bij vaders dan bij moeders. In mijn geval is de vader de verstoter en werkt het in mijn nadeel als te vaak de nadruk wordt gelegd op het feit dat moeders over het algemeen de boosdoeners zijn. Immers, mijn ex-partner beticht mij ook van ouderverstoting…. Ik wil graag alle, zeer waardevolle, informatie (jouw website) als bron vermelden in mijn strijd om mijn kind te redden maar heb dus grote moeite met dit aspect.
Monique
Ik begrijp wat je zegt Marianne, maar ouderverstoting overkomt vaders én (steeds meer) moeders. Feit is dat het meer vaders overkomt dan moeders om allerlei redenen (dat komt in mijn boek aan de orde), maar dat doet aan het fenomeen an sich niets af. Ik zou me daar verder niet zoveel van aantrekken en vooral de gedragingen (en uitspraken) van je ex beschrijven. Een tijdslijn van relevante gebeurtenissen/feiten kan veel inzicht geven, voor jezelf en professionals, rechtbank etc. Laat vooral ook zien hoe het voor de scheiding was; hoogst waarschijnlijk had je ex geen enkele kritiek op jouw ouderschap. Waarom nu ineens wel? Literatuur waar je misschien iets aan hebt (Engelstalig): ‘Understanding Parental Alienation – Learning to Cope, Helping to Heal’ van Karen Woodall en Nick Woodall (mogelijk lastig te krijgen) en/of: ‘Divorce Poison’ van Dr. Richard A. Warshak. Beide boeken zijn gericht op ouders die vervreemd worden van hun kind(eren). Heel veel sterkte Marianne, hartelijke groet Monique
Annelies
Hi Marianne
Ik kwam “toevallig” hier bij jouw reactie terecht. Ik heb als moeder sinds 3 jaar te maken met ouderverstoting. Ik zou graag met je in contact komen.
River
Misschien bestaat het idee dat ouderverstoting meer voorkomt bij vaders dan bij moeders, toch zou ik er voor willen pleiten dat er meer objectiviteit wordt nagestreefd.
Er bestaan ook.meer subtielere vormen van ouderverstoting die minder zichtbaar zijn maar daardoor minstens zoveel schade toebrengen. Hartelijke groet, Monique
Monique
Beste River, Uit (recent) onderzoek blijkt dat, hoewel het steeds meer moeders treft, in zo’n 80% van de gevallen de vader na een scheiding het contact met zijn kinderen verliest. Uitzonderingen daar gelaten, is er meestal sprake van ouderverstoting. Mijn boek gaat specifiek over ouderverstoting tijdens of na een scheiding, waarbij het kind door een ouder wordt beïnvloed om de andere ouder te denigreren en uiteindelijk te ‘verstoten’. Dit is een zeer geraffineerd proces, net zo onzichtbaar en even zo schadelijk als wat jij noemt.