Dat goed ouderschap na scheiding vooral betekent dat ex-partners alles samen moeten overleggen, is nergens op gebaseerd. Er bestaat geen onderzoek waaruit dit blijkt en ook niet dat dit in het belang zou zijn van de betrokken kinderen.
Opvallend genoeg is er wel wetenschappelijk onderzoek dat aantoont dat het voor het welzijn van kinderen belangrijker is dat elke ouder apart een goede ouder is, dan dat zij samen als ouders overleggen!
Druk op ouders én kinderen
Het is dan ook op zijn minst eigenaardig dat de hulpverlening in ons land dat ideaalbeeld van ‘samen ouderen’ zo hardnekkig blijft nastreven en dit zelfs door rechters wordt opgelegd. Dit legt een enorme druk op ouders. Als het niet lukt – om wat voor reden dan ook – wordt dat ervaren als falen. Als mens én als ouder.
Maar ook voor kinderen werkt het stigmatiserend. Zij denken dat er iets ernstig mis is met (een van) hun ouders als die niet aan het ideaalplaatje voldoen. Ze schamen zich als hun gescheiden ouders bijvoorbeeld niet samen naar het 10-minutengesprek op school willen komen.
Eén ouder werkt tegen
Daarbij wordt stelselmatig het feit genegeerd dat er in complexe scheidingen één ouder is die de boel consequent frustreert en het contact tussen het kind en de andere ouder onmogelijk maakt. Deze ouder houdt de ex-partner en de kinderen via dwingende controle in zijn of haar greep. Deze ernstige vorm van psychisch geweld, ook wel bekend als intieme terreur of coercive control, is lastig te herkennen omdat het zich uit het zicht van de buitenwereld en de hulpverlening voltrekt.
Diagnose is een must
Alleen al daarom zou een grondige diagnose, waaronder screening op huiselijk geweld voor ieder stel met kinderen dat uit elkaar gaat, de standaard moeten zijn.
Mensen gaan uit elkaar omdat de verschillen te groot zijn geworden. Door ze te dwingen tot ‘samen ouderen’ komen ex-partners niet los van elkaar en wordt het hen haast onmogelijk gemaakt om werkelijk een nieuw leven op te bouwen.
Slachtoffers staan alleen
Als er sprake is van dwingende controle of een ander vorm van huiselijk geweld, wat in een complexe scheiding zo goed als altijd aan de orde is, kan het zelfs gevaarlijk zijn als ex-partners moeten samenwerken als ouders. Op deze manier wordt de pleger gefaciliteerd om het geweld voort te zetten. En geen haan die ernaar kraait, want naar het slachtoffer wordt zelden geluisterd. Dit leidt natuurlijk nooit tot een oplossing, maar vergroot slechts de toch al ernstige problemen.
Ouderverstoting is meestal het trieste gevolg.
Bron: Lieve Cottyn, Complexe scheiding – Uit de maalstroom van conflict
Geef een antwoord