Dat goed ouderschap na scheiding vooral betekent dat ex-partners alles samen moeten overleggen, is nergens op gebaseerd. Er bestaat geen onderzoek waaruit dit blijkt en ook niet dat dit in het belang zou zijn van de betrokken kinderen.
Opvallend genoeg is er wel wetenschappelijk onderzoek dat aantoont dat het voor het welzijn van kinderen belangrijker is dat elke ouder apart een goede ouder is, dan dat zij samen als ouders overleggen!
Druk op ouders én kinderen
Het is dan ook op zijn minst eigenaardig dat de hulpverlening in ons land dat ideaalbeeld van ‘samen ouderen’ zo hardnekkig blijft nastreven en dit zelfs door rechters wordt opgelegd. Dit legt een enorme druk op ouders. Als het niet lukt – om wat voor reden dan ook – wordt dat ervaren als falen. Als mens én als ouder.
Maar ook voor kinderen werkt het stigmatiserend. Zij denken dat er iets ernstig mis is met (een van) hun ouders als die niet aan het ideaalplaatje voldoen. Ze schamen zich als hun gescheiden ouders bijvoorbeeld niet samen naar het 10-minutengesprek op school willen komen.
Eén ouder werkt tegen
Daarbij wordt stelselmatig het feit genegeerd dat er in complexe scheidingen één ouder is die de boel consequent frustreert en het contact tussen het kind en de andere ouder onmogelijk maakt. Deze ouder houdt de ex-partner en de kinderen via dwingende controle in zijn of haar greep. Deze ernstige vorm van psychisch geweld, ook wel bekend als intieme terreur of coercive control, is lastig te herkennen omdat het zich uit het zicht van de buitenwereld en de hulpverlening voltrekt.
Diagnose is een must
Alleen al daarom zou een grondige diagnose, waaronder screening op huiselijk geweld voor ieder stel met kinderen dat uit elkaar gaat, de standaard moeten zijn.
Mensen gaan uit elkaar omdat de verschillen te groot zijn geworden. Door ze te dwingen tot ‘samen ouderen’ komen ex-partners niet los van elkaar en wordt het hen haast onmogelijk gemaakt om werkelijk een nieuw leven op te bouwen.
Slachtoffers staan alleen
Als er sprake is van dwingende controle of een ander vorm van huiselijk geweld, wat in een complexe scheiding zo goed als altijd aan de orde is, kan het zelfs gevaarlijk zijn als ex-partners moeten samenwerken als ouders. Op deze manier wordt de pleger gefaciliteerd om het geweld voort te zetten. En geen haan die ernaar kraait, want naar het slachtoffer wordt zelden geluisterd. Dit leidt natuurlijk nooit tot een oplossing, maar vergroot slechts de toch al ernstige problemen.
Ouderverstoting is dan meestal het trieste gevolg.
Bron: Lieve Cottyn, Complexe scheiding – Uit de maalstroom van conflict
Liesbeth
Wat hebben wij als gescheiden ouders dit vaak meegemaakt in het verleden en is onderdeel geworden van de ouderverstoting / oudervervreemding.
Het belang van het kind was ondergeschikt.
Misschien dat de “deskundigen” eindelijk eens gaan stoppen met gescheiden ouders tegen elkaar uit te spelen. Dat zal veel rust gaan geven.
We zijn gescheiden van elkaar en niet van onze kinderen. Dat wordt vaak vergeten.
Liesbeth
Precies waar het misgaat.
Zowel de verstoten ouder als de kinderen moeten het verlies van een ouder maar accepteren. Een fictief overlijden terwijl allen nog leven.
Mijn gedachten blijven maar zoeken naar mijn vier kinderen. Welke “therapie” of “hulp” ik ook onderga……
Als ik het ter sprake breng, dan blijken veel gescheiden ouders hetzelfde mee te maken.
En allen ervaren een diep verdriet/gemis.
Alle “adviezen” hebben niet gewerkt.
mamamama
Ik, mama van één kind, een dochter, (na vele miskramen), ben door mijn dochter verstoten. Ze was 20 jaar en deelde de verstoting per E mail (!) mee aan mij en haar stiefvader. Dit is nu 6 jaar geleden. Ik ben en blijf kapot. Ze was en is mijn alles. Dochter is bij mij opgegroeid, de band was heel erg close. Voor haar biologische vader ben ik gevlucht toen ze 5,5 was. Naar een blijf van mijn lijf huis. Sindsdien, bio vader heeft veel geld, procedeert de bio vader tegen mij: ik zou alles verzinnen, hij had 15 getuigenissen van de buren en de lagere school. Zelfs de kinderbescherming vond de school te partijdig.
Toch moest mijn dochter naar haar vader toe (het is nou eenmaal de wet). Tijdens de bezoekregeling werd dochter door haar biologische vader mishandeld. Echter: bewijs dit maar eens. Een klein kind kan dingen verzinnen, ze had geen blauwe plekken.
Lang verhaal kort. Op haar 9de heeft dochter haar vader in een volle kamer tegen zijn been geschopt omdat vader zei: wat rijmt er op moeder: loeder..
Hulpverleners, waaronder een orthopedagoog en een kinderpsychiater zeiden: dit kind wordt door haar bio vader mishandeld. Dit moet stoppen. Vader procedeerde hen allebei kapot: ik neem je je titel af als je nog met mijn dochter praat.
Sprong in de tijd: op 20 jarige leeftijd kregen wij dus een mail dat dochter niet meer met ons om wilde gaan. Een psycholoog waar ze inmiddels bij was omdat ze 6 a 8 nachtmerries had per nacht, stelde vast dat ik, de moeder de schuldige was. Psycholoog heeft ons/mij nooit gesproken of gezien. Dochter loog inmiddels aantoonbaar tegen deze psycholoog.
Wij, mama en stiefvader mogen van dochter niet met haar praten. Zelfs niet met een neutrale derde. Ik geef het op. Ik ben mijn dochter kwijt. En ik ben voorgoed kapot. Heb geprobeerd, met de grootste moeite e.e.a. begrijpelijk op te schrijven. Sterkte voor allen die verstoten zijn. Stekte voor alle kinderen die een ouder moeten missen.
A.c Jasper jasper
Echt de spijker op zn kop