Misleidende emoties

geplaatst in: Valse beschuldiging | 13

Een ouder die na een scheiding categorisch de omgang dwarsboomt, is meestal niet zomaar een wraakzuchtige ex. Het zit veel dieper en dikwijls is er sprake van een psychische problematiek. Daardoor kan deze ouder niet omgaan met de emoties die horen bij het beëindigen van een relatie. Om het gekwetste ego te compenseren wordt alle schuld voor de relatiebreuk bij de ex-partner gelegd. Die kan plotseling niets meer goed doen, niet als mens en al helemaal niet als ouder. Heel geraffineerd wordt hij of zij uit het leven van de kinderen gewerkt, waarbij valse beschuldigingen niet worden geschuwd.

Zij had vreselijk veel spijt en had er alles voor over om het goed te maken. Hij wilde niet verder met een vrouw die vreemdging en zette een punt achter de relatie. De kinderen bleven bij hem wonen en zagen hun moeder bijna dagelijks. Maar zij wilde de kinderen en achter zijn rug vertelde ze aan vrienden en kennissen het ‘ware’ verhaal achter de scheiding. Ze zou in doodsangst zijn gevlucht uit een beklemmende relatie waarin hij haar kleineerde, domineerde en sloeg. De kinderen moest ze noodgedwongen bij hem achterlaten en zij vreesde voor hun leven.

Dit vertelde ze ook in de buurt, op school, tegen de huisarts, haar psycholoog, andere hulpverleners en de politie. Zij doet meerdere (vale) aangiften tegen de vader van haar kinderen. Eerst van mishandeling, daarna van seksueel misbruik en zelfs van verkrachting. Hij wordt gearresteerd en later gemotiveerd vrijgesproken, maar zijn kinderen zag hij nooit meer.

Hoe een alledaagse scheiding ontspoort

Jaren later analyseert de Universiteit Maastricht het dossier. De onderzoekers tonen aan dat de aangiften ontegenzeggelijk vals waren, maar laten tegelijkertijd zien hoe een alledaagse scheiding totaal uit de hand kan lopen als professionals zich niet bewust zijn van ouderverstotings­problematiek. Hoe gemakkelijk zij zich laten misleiden door de leugens en het gespeelde slachtoffergedrag van de pathogene ouder laten de volgende passages zien.

In een van haar aangiften zegt zij:

Op [datum] rond 21.30 uur heeft hij mij het huis letterlijk uit geslagen. De kinderen lagen op bed. Ik heb de beslissing moeten nemen om mijn kinderen achter te laten. Ik kon ze niet meenemen en had zoiets van: ‘Ik wil niet meer terug’ en ‘Ik kan niet meer terug’ en van ‘Ik ga niet meer terug want die man vermoord mij!’

Ze ging echter niet meteen naar de politie, maar wachtte twee weken met het doen van aangifte. Ze ging ook niet naar de dokter of het ziekenhuis om de gevolgen van de mishandeling  te laten verzorgen. In plaats daarvan ging ze naar haar moeder en in de tussentijd ging ze haast dagelijks vrijwillig terug naar haar ex-man over wie ze eerder nog had gezegd: ‘Ik kan niet meer terug’ en ‘(…) die man vermoord mij’.

Moeder laat kinderen bij potentiële moordenaar

Uit haar aangiften blijkt dat zij vanwege praktische bezwaren besloot om de kinderen bij hem te laten. Haar angst dat hij een potentiële moordenaar was en zij de kinderen achterliet in een levensbedreigende situatie, speelde blijkbaar geen rol. Ze verklaarde:

‘Als ik weer een eigen woning heb, wil ik mijn kinderen fatsoenlijk, fulltime, onderdak bieden.’

‘Ik heb dat gedaan omdat ik er op dit moment niet kan zijn voor mijn kinderen en niet de verantwoording voor mijn kinderen kan nemen.’

‘Ik wil het liefst zo snel mogelijk weer mijn kinderen bij mij hebben. Ik weet dat ik zelf capabel genoeg ben om voor hen te zorgen. Het probleem op dit moment is dat ik geen eigen woonruimte heb en in de woning van mijn moeder is geen ruimte voor twee jonge kinderen.’ 

Haar moeder legde ook een verklaring af bij de politie over de ‘penibele’ situatie van haar dochter en kleinkinderen, ze zegt:

‘Ik vrees nog steeds voor het leven van mijn dochter. Wij zijn erg bezorgd over onze kleinkinderen, maar wij kunnen hen niet in huis nemen. Wij rijden dagenlang rond om te kijken voor een woning voor mijn dochter, zodat de kinderen uit het huis van haar ex-man gehaald kunnen worden.’

Psycholoog voorspelt familiedrama

Intussen is ook de psycholoog ‘bijgepraat’ en die verklaart in een rapportage aan de politie dat ze zich grote zorgen maakt om de veiligheid van haar cliënte én de kinderen. De psycholoog vreest – op basis van de verhalen van haar cliënte – dat de ex-man een familiedrama zal aanrichten. Kennelijk was de psycholoog er niet van op de hoogte dat haar cliënte dan al maanden bij haar moeder woont en de kinderen zelf bij haar ex heeft achtergelaten.

Zodra de belastende rapportage bij de politie ligt, verbreekt cliënte het contact met de psycholoog. Dit terwijl de behandelingen nog niet waren afgerond. De psycholoog verklaarde daarover:

‘Kort daarna heb ik haar voor het laatst gezien. Mevrouw stond toen met een doos bonbons bij mij op de stoep. Later stuurde ik haar uitnodigingsbrieven en een brief met de vraag of ze het dossier wilde sluiten. Op die brieven heb ik nooit een reactie gekregen.’

Als de psycholoog haar eigen rapport had geloofd, zou haar cliënte ook om het leven kunnen zijn gebracht door haar ex-man. Toch informeerde ze niet bij de politie naar het welzijn van haar cliënte.

Voor de politie was de alarmerende rapportage van de psycholoog dé aanleiding om de ex-man van haar cliënte te arresteren en de kinderen over te dragen aan hun moeder. Dit trouwens pas nadat de politie haar eerst aan een huis had geholpen en vervolgens twee maanden geduldig met de arrestatie wachtte tot zij de nieuwe stek voor haar en de kinderen had ingericht.

Systeem faciliteert ouderverstoting

Nietsontziend zoekt de pathogene ouder naar medestanders die van nut kunnen zijn bij het verwoesten van de relatie tussen het kind en de andere ouder. Bewust wordt steun gezocht bij autoriteiten zoals (huis)artsen, scholen, professionals in de geestelijke gezondheidszorg, jeugdbeschermers, advocaten en rechters. In de veronderstelling een ouder te helpen hun kind(eren) te beschermen werken zij zonder het te beseffen mee aan kindermishandeling en ex-partnergeweld.

Ouderverstoting is niet het resultaat van het gedrag en de inspanningen van één ouder. Dit verschijnsel kan alleen uitgroeien tot de zwaarste vorm in een omgeving waar het (rechts)systeem faciliteert dat één ouder zich ongestraft de exclusieve zorg en controle over de kinderen kan toe-eigenen.


Bronnen:
  • Rapport Een Relatie, een Geslachtsziekte en haar Nasleep, André De Zutter, Robert Horselenberg, Peter van Koppen, Universiteit Maastricht, 28 mei 2012
  • An understudied form of child abuse and intimate terrorism: Parental Alienation, Anne Manning, Colorado State University, 27 november 2018

13 reacties

  1. eric

    I seek some advise on how to proceed in a terrible situation of deliberate parental alienation and a psychological warfare by the mother (esp the grand mother) where my daughter is being used as the pon in this fight for justice and the truth.

    It all started when my ex through the means of an unscrupulous lawyer commenced a divorce without informing me and hiding the recommended court letters from me. After the hearing where I obviously wasn’t present a decision was taken without my knowledge consent and influence. The subsequent court-ruling was also hidden from me and hence the window of appeal (10 days) had passed and I lost everything in the process.

    Fighting back has been painful as once I started to try to correct this via a team of lawyers it opened up a pandora’s box. Multiple accusations first of molestation, physical harm, kidnapping, drug and alcohol abuse and finally of sexual misconduct were issued in under 6 months. Despite my name being cleared in the most pronounced way..The Prosecutor writes in his opening line of the 7 page appendix ”We question why madame has denounced monsieur when she knew him to be innocent”. As a result I have not seen my daughter for 18 months.

    However despite my innocence through an Ordonnance de Classement on all accounts the accusations continue unabated and are repeated to amongst others: my daughters school, the civil court and social workers etc etc. To protect myself I have a total of 16 criminal pursuits outstanding as the accusations are so extreme. I have received death threats and notified the police but so far to no avail..

    Finally a forensic psychological analyses is now, after 4 years later, initiated by the civil court. I hope they will use the MASIC questionnaire to finally expose the truth and correct the tremendous harm done.

    Does anyone have experience with this ? What are typically the results? What are the chances of ”slipping through the net” by fooling the forensic psycholog with a continuation of cunningly playing the victim card ?

  2. Michael Schmidt

    Herkenbaar stuk.
    Expert op dit gebied Dr Craig Childress.
    In zijn attachment model legt hij uit hoe het hechtingstrauma van de verstotende ouder verantwoordelijk is voor het niet kunnen maken van de transitie in de familie. Transitie is een gebeurtenis binnen de familie bijvoorbeeld een scheiding. De man en vrouw gaan uit elkaar maar de familie met kinderen zou moeten voortbestaan in een andere vorm. Bij een ouder met hechtingstrauma is dit onmogelijk deze ziet de ex man ook als ex vader, of ex vrouw als ex moeder. Het kind mag de authenticiteit van zijn liefde voor beide ouders niet meer tonen bij de verstotende ouder op straffe van. De verstotende ouder zal het kind door verleiding zijn kamp intrekken en het legendes aanpraten . De verstotende ouder verstopt zich achter het kind en schuift het kind naar voren. Het kind zal de uitwonende ouder nu verstoten en zelf gaan beschuldigen. In oplopende mate krijg je dan mishandelingsverhalen, seksueel kindermisbruik etc etc etc .
    Niet professionele hulpverleners richten zich nu op jou als de bad parent omdat ze niet in de gaten hebben dat ze met de buikspreekpop van de verstotende ouder praten. Jij gaat je verdedigen en zo lijkt de interne ouderstrijd het probleem. Waar in feite het niet mogen voelen van de liefde voor beide ouders het kind in een positie plaatst van psychologisch kindermisbruik door de verstotende ouder. Dit wordt niet herkend door hulpverleners of rechters.

  3. Leontien

    Herkenbaar , ik ben dochter (42 )van een moeder met ( blijvende) ernstige psychiatrische problematiek . Ook zij heeft het voor elkaar gekregen dat het contact met mijn vader wegviel. In mijn geval was de huisartspraktijk de aangewezen instantie geweest die had kunnen ingrijpen gezien haar psyché / echtscheiding / toewijzing . Men keek weg ….. Mijn vader heeft door deze strijd/haat het “loodje” gelegd . Net 50 jaar . Verstotende ouders zijn vaak zo slim en uitgekookt , een waar drama !! Fijn dat u zich vanuit eigen ervaring zo inzet om het probleem zichtbaar te maken en het huidige systeem ter discussie te stellen . Hopelijk zal dit bijdragen aan minder vaders /moeders die dit moeten meemaken . Maar ook de kinderen …… Uiteindelijk wordt een deel van deze kinderen wakker en besluit de band met de verstotende ouder alsnog te verbreken , karma . Misschien een stukje hoop voor al die vaders …. Of moeders . Ik ga uw boek zeker bestellen t.z.t

    • Monique

      Dank voor jouw reactie Leontien. Treurig om te lezen wat jou is overkomen, maar ook heel waardevol dat je dit deelt. Juist van de ervaringen van volwassenen die dit als kind meemaakten kan veel worden geleerd. Het ‘verholen’ gedrag van de verstotende ouder dat jij ook beschrijft, wordt nog te vaak niet herkend door professionals. Met alle gevolgen van dien… Wat leuk te horen dat je mijn boek gaat lezen :))

  4. Ineke kroon

    O mijn god , mijn zoon zit in dezelfde situatie als de vader in dit verslag. Valse aangiften en ook bewezen , 10 maanden geleden een meisje geboren maar het was van een ander terwijl mijn zoon al die tijd dacht dat hij een dochter kreeg. Jeugdzorg gaat gewoon door met alles kapot maken , mijn kleinzoon teun van 4 hing aan zijn vader zijn vader was alles.
    We hebben Teun nu bijna een jaar niet gezien.

    Wat doet dit pijn , het leven van mijn zoon en van mij wordt nooit meer zoals het was want elke dag denk je aan dat beschadigde verdrietige kind wat ooit zo gelukkig was en heel dicht bij je stond 😥

  5. Pien

    Vrijdag belde ik met Veilig Thuis. Ik werd gevraagd mijn vraag uit te leggen en dan zou ik worden teruggebeld. Mijn vraag was: wat weten jullie over ouderverstoting, ik zou graag met iemand die daarvan weet willen praten. Het liefst een ervaren medewerker.
    Ik werd teruggebeld door een maatschappelijk werkster, vrij jong. Ouderverstoting….ja, daarover had ze een cursus gevolgd. Dat heeft te maken met vechtscheidingen. O nee, toch niet, dat mogen we niet meer zeggen: het zijn complexe scheidingen.
    Op mijn vraag hoe ze ouderverstoting kan herkennen, aangezien dat heel erg lastig te zien als buitenstaander (hiermee vertel ik de experts die wij allen als verstoten ouder zijn niets nieuws), antwoordde zij dat er een Protocol is. Dat Protocol houdt in dat er op vrijwillige basis met alle betrokkenen wordt gesproken. De kinderen wel apart van de ouders.
    Hoe weet je dan of één van de ex-partners niet keihard aan het liegen is daar ouderverstoting veroorzaakt wordt door 1 pathogene ouder? Hoe weet je of de kinderen oprecht menen wat zij zeggen, of dat het voorgeprogrammeerde teksten zijn?
    ‘Pathogeen’ was al een lastig woord voor haar. Ik heb haar rustig wat meer uitleg gegeven en haar op diverse websites gewezen.
    Het kind wist niet beter.
    Veilig Thuis, de hele jeugdzorgketen: ga je bijscholen, en zeer grondig. Het is ongelooflijk keihard nodig.

    • Monique

      Dank voor het delen van deze (inderdaad herkenbare) ervaring Pien. Die maar weer eens laat zien dat het bij de instanties volstrekt ontbreekt aan kennis van ouderverstoting. Dit is toevallig Veilig Thuis, maar het is overal hetzelfde. Al jaren…

  6. Gerrie Hulshof

    Het gedrag is herkenbaar. Het heeft vele gedaantes, ook moeders kunnen verstoten worden. Het is niet gender gerelateerd. De onderliggende psychopathologie is de gemene deler, die onvoldoende herkend wordt door de hulpverleningsinstanties. Door mee te gaan met het slachtoffergedrag en de beschuldigingen wordt het een steeds ernstiger conflict, als olie op het vuur, die door onbekwaamheid van de hulpverlening, de politie de rechtbank etc (omdat deze niet de psychopathologie herkennen) juist erger wordt gemaakt, gefaciliteerd en gelegitimeerd wordt, wat leidt tot ernstige ouderverstoting, de hechting wordt hierdoor volkomen onderuit gehaald, met alle gevolgen vandien. Partnergeweld is hiervan een onderdeel. Het is voor mij onbegrijpelijk dat nog steeds niet beseft wordt dat er een hele andere aanpak nodig is, dat waarheidsvinding nodig is, het afnemen van de MASIC en deskundige hulpverlening, door opgeleide mensen met verstand van zaken, omdat er anders grote schade wordt aangericht met grote maatschappelijke gevolgen en groot leed.

    • Monique

      Volledig mee eens Gerrie. De casus die ik aanhaal in het blog speelde in 2005, in 15 jaar is er niets veranderd. Nog steeds worden (vooral) vaders en (steeds meer) moeders op deze manier uit het leven van hun kinderen gewerkt.

      • Mascha

        Hoe kunnen we dit toch veranderen? Hoe is het mogelijk dat dit tot op de dag van vandaag, alweer bijna een jaar later na deze post, is het nog steeds hetzelfde…

        Hier na een heel legioen aan hulpverleners, nu de zoveelste hulpverlener (van een huisartsenpraktijk waar mijn minderjarige zoon zonder mijn toestemming is ingeschreven door vader) die denkt “dit varkentje wel even te wassen”. Zonder enige waarheidsvinding, zonder enige ervaring, zonder de hele situatie te kennen of zich er ook maar voor te interesseren, zijn we na anderhalf jaar zo ver dat mijn “zoon aangeeft wel even te willen bellen met zijn moeder vanuit de praktijk”, weliswaar zonder dat deze hulpverlener erbij is, maar die wel na het gesprek meteen met hem erover kan praten en daarna? Weer terug naar vader die al anderhalf jaar enkel negatieve dingen, leugens en verwijten vertelt over mij en mijn partner…

        Als je het weigert, ben je de moeilijke ouder die voor de zoveelste keer niet meewerkt. Maar als ik het doe, wat zal daar het gevolg van zijn?

        Is er iemand die je advies kan geven op dit soort momenten?

  7. Edwin Dielessen

    Bij mij was het dan uiteindelijk niet zo heftig dat ik vastgezeten heb, of ergens voor veroordeeld ben maar de patronen zijn zo herkenbaar.

    tijdens het huwelijk was ik bij alles “een sukkel” eerst werd dat gezegd als grap, later bij het minst of geringste.
    Gingen we naar een ouderavond, dan was het altijd zodra we weer buiten stonden dat ik van die domme vragen had gesteld.

    Tijdens de scheiding:
    Vrienden/familie die wel eens kritische vragen zouden kunnen stellen werden direct geëlimineerd, en dan zodanig dat anderen werd wijsgemaakt dat dat aan die anderen lag.
    Bij politie werden gesprekken over mij gevoerd, ze was bang voor mij.
    diverse keren is haar geadviseerd aangifte te doen maar nooit gebeurd. Een notitie van een politieagente was dat mevrouw niet het achterste van haar tong liet zien maar desondanks stond er wel vermeld dat bij telefoontje direct actie ondernomen moest worden.
    moeder had 2 beveiligingscamera’s aan haar huis hangen want mama was bang dat papa de spullen weer weg zou komen halen, zo wist 1 van mijn dochters te vertellen. wat deze dochter niet weet is dat mama bijna niks mee heeft kunnen nemen, enkel troep.
    Moeder wilde zonder enig overleg het huis leeg halen, 5 man verhuizers en 3 man security, 3 man ex mariniers! als je mij ziet en kent begin je daar al om te lachen.
    ik zou haar hierbij zwaaiend met een kettingslot achterna hebben gezeten door de straat heen. Moet je nagaan, 8 getuigen, eventuele buren, mobiele telefoons die filmen. Mevrouw beweert dit van mij maar geen aangifte tegen mij!! niemand vindt dat vreemd. motivatie van haar bij de rechter: “ze wilde mijn toekomst niet in de weg staan!”

    Dochter krijgt een nieuwe scooter maar mag er niet mee naar papa. Hij kan daar gejat worden, slechte buurt.
    Dat oma 2 straten verderop woont, in dezelfde buurt is geen probleem voor de scooter.
    Dat ik in tegenstelling tot oma een terrein heb wat afgesloten is van de openbare weg word genegeerd.

    En zo meer, en zo meer.
    De patronen zijn hetzelfde, daarom een zogenaamde professional die nu nog steeds die patronen niet herkent is geen knip voor de neus waard en zou per direct ontslagen moeten worden. Een professional die actief blijft meewerken zou strafrechtelijk vervolgd moeten worden, dat gebeurt ook bij een vrachtwagenchauffeur (professional) die een ongeval heeft veroorzaakt waarbij letsel is ontstaan. Nu zijn die professionals heiligen!!!!!

    • Monique

      Dank voor je het delen van jouw verhaal Edwin. Het is onbegrijpelijk inderdaad dat ‘professionals’ deze patronen weigeren te herkennen. Terwijl ze zich voor hun neus voltrekken…

  8. Wouter Aalders

    Herkenbaar. Een keurmerk/bijscholing door meerdere betrokkenen lijkt mij op zijn plaats. Anno 2020, onvoorstelbaar

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.