En waarom dat meestal niet gebeurt.
De ouder die na een scheiding zijn of haar kinderen niet meer ziet omdat de ex-partner de afspraken over zorg en omgang niet nakomt, moet van de rechter soms ‘een stapje terugdoen’. Ondanks dat de wetenschappelijke onderbouwing daarvoor ontbreekt, zijn professionals kennelijk in de veronderstelling dat deze ‘rust’ de betrokkenen goed zal doen.
Het tegendeel is waar. De praktijk laat zien dat het tijdelijk stopzetten van de omgang in situaties waar – vermoedelijk – sprake is van ouderverstoting, meestal definitief is. De beïnvloeding van het kind om steeds meer afstand te nemen van de ‘verstoten’ ouder gaat in de beslotenheid van het gezin van de controlerende ouder gewoon door.
Deur open voor ouderverstoting
Marcel ziet zijn drie zoons al jaren niet. Zijn ex-vrouw slaagde erin om hem op basis van het ‘klemcriterium’ uit de ouderlijke macht te laten zetten. Daarmee werd de deur wagenwijd open gezet om mij volledig van mijn kinderen te vervreemden, zegt Marcel. Het Hof – die de uitspraak bekrachtigde – vertelde hem dat ze dit niet deden omdat hij een slechte vader zou zijn. Dat bent u pertinent niet, benadrukte een van de raadsheren. Waarom die beslissing dan toch werd genomen en zijn ex-vrouw vrij spel kreeg, blijft voor Marcel een raadsel.
De goede en de slechte ouder
Het vertekende beeld dat de andere ouder niet van het kind houdt, niet geïnteresseerd en zelfs gevaarlijk, krijgt nu de gelegenheid zich nog steviger te verankeren in het brein van het kind. De verkapte boodschap is dat deze ouder niet langer een belangrijke gezagsfiguur is of iemand met wie het kind een speciale band heeft. De emotionele afstand tot de ‘slechte’ ouder wordt groter en groter.
De controlerende ouder daarentegen weet zichzelf neer te zetten als de meest liefdevolle, beschermende en betrokken ouder die een kind zich maar kan wensen. Het kind raakt ervan overtuigd dat het zonder deze ouder reddeloos verloren is en zal alles doen om het deze ‘favoriete’ ouder naar de zin te maken.
Kritisch denken uitgeschakeld
Dit zwart-witdenken of psychologische splitsing is een overlevingsstrategie van kinderen die te maken hebben met ouderverstoting. Het kind is zich daar niet van bewust en denkt dat het helemaal zelf tot de conclusie is gekomen dat zijn ene ouder perfect is en de andere niet. Het afwijzen van die ‘slechte’ ouder is in de ogen van het kind dan ook volstrekt gerechtvaardigd. Dat verklaart meteen het gebrek aan enig schuldgevoel wanneer vervreemde kinderen zich minachtend uitlaten over de verstoten ouder.
Verstoten ouders krijgen van de instanties nogal eens te horen dat ‘de kinderen vanzelf wel komen als ze oud genoeg zijn om te begrijpen wat er is gebeurd’. Dat wordt gezegd in de veronderstelling dat kinderen naarmate ze ouder worden leren zelfstandig te denken en hun eigen keuzes te maken. Maar dat gaat niet op voor vervreemde kinderen. Hun vermogen om kritisch en autonoom te denken is als gevolg van de emotionele mishandeling door de controlerende ouder zo goed als uitgeschakeld.
Opgroeien met een giftige ouder
Wanneer de verstoten ouder de omgang volledig wordt ontzegd en soms ook het gezag is ontnomen, bevestigen professionals de psychologische splitsing bij het kind. Het is verleidelijk om te denken dat het kind nu bevrijd is uit de schadelijke ‘strijd’ tussen de ex-partners en te hopen dat het later wel weer goed komt. Maar dat gebeurt meestal niet. Wat wel gebeurt is dat deze kinderen zijn veroordeeld op te groeien in een giftige omgeving. Zij zullen daar de rest van hun leven ernstige (psychische) schade van ondervinden en dit – onbewust – doorgeven aan de volgende generatie(s).
Dorothée
Wat ik lees bij Ingrid dat heb ik jarenlang ook zo gedacht. Ze zijn misleid en ze hebben het moeilijk gehad had dus wel contact door nabijheid, maar het geestelijke contact ontbrak helemaal. Ze behandelden mij alsof ik een gebruiksvoorwerp was.Precies zoals hun vader bij mij ook deed. Steeds ruzie zoeken en weer liep van na de scheiding op mn tenen. Het ging maar door. Gegeven moment begon i wel boos te worden. Ze werden ouder en er kwam een moment dat ik dacht en nu is het afgelopen. Dit is een levenslange mishandeling zonder einde. Dat was moeilijk. Tussen twee kwaden de minst kwade proberen te kiezen en dat was ophouden met contact. Ik ben er dus zelf mee gestopt net zoals Ingrid bij haar ex weggegaan was omdat ze de behandeling niet meer aankon ben opgehouden met mijn kinderen te zien. Hoe ging dat? Ik werd dus boos om hun behandeling en dat pikten ze niet merkt ik. En dus hoorde ik niks meer. Ik heb na jaren nog een brief geschreven, maar ze reageren er niet op. Ik heb nu gekozen oke het is wat het is: ik ga zo gezond als mogelijk is leven en mijn hoop is dat ik blijf leven en misschien de kleinkinderen kan ontmoeten als ze tenminste niet ook vol met haat gestopt zijn. Ik stuur bewust geen kaartjes met hun verjaardag, want dan kan juist weer de haat triggeren naar de kleinkinderen toe. Ik wacht tot ze volwassen zijn. Maar ik heb nu mijn dochters 45 en 43 zijn niet meer de hoop dat ze het licht gaan zien. Voor mij helpt het om toch op te houden te denken: ze kunnen er niets aan doen zoals Ingrid nog denkt. Ik ga het dan niet redden. Heb dat lang gedacht en ernaar gehandeld. Levert niks op dan alleen tranenen depressie. Ik denk nu liever: heb mn best gedaan en wil leven en laat mijn leven niet meer leiden door iets waar ik verder geen grip op heb. Ik leef en probeer er van te maken wat ik kan. Mijn ex is overleden in 2020 en of het corona was of de drank ik weet het niet, want kreeg het bericht van zijn en mijn pensioen. Ik denk nu: een kind wat aan de drugs is moet je ook loslaten en ik heb nu twee dochters die in feite geestelijk zo ongezond zijn dat ik er niet mee om kan gaan. Ik heb ze nog een brief geschreven waarop ze gewoonweg niet reageren, omdat ik natuurlijk fouten gemaakt zal hebben. MIjn ene dochter zei: mama nog 1 foutje. Welke dat weet ik dus niet. Ik zal ook best fouten hebben gemaakt of boos geworden zijn. Maar ik reken het mezelf niet meer aan. Het lijkt zo erg op het gedrag van mijn ex dat ik gewoonweg zo´n hekel aan hun gedrag heb gekregen dat ik niet eens meer wil. Ik wil niet weer kapot gemaakt worden. Ik zeg daar nee tegen. Heb 10 jaar nodig gehad om mezelf weer te vinden. Ik pik het NIET meer en voor INgrid zou het goed zijn denk ik om voor haarzelf te gaan kiezen. Natuurlijk draag je het altijd mee, maar het moet. Er zijn twee keuzes: of je blijft in deze toestand of je kiest voor jezelf en probeert leuke dingen voor jezelf te doen. Te wandelen met mensen, die zich gewoon normaal kunnen gedragen. Je hebt dan toch nog leuke dagen. ertussen of uurtjes. Misschien zien haar kleinkinderen haar ooit of ik mijn kleinkinderen of 1 van de kleinkinderen en en zien dan: allemensen wat heb ik een leuke oma. En natuurlijk hopen dat ze een beetje goed uit hun jeugd zijn gekomen.
Heleen
Beste Monique,
Ik schrik een beetje van je verwijzing naar Het Verdwenen Zelf. Dat komt doordat de verstotende ouder in mijn situatie gretig gebruikt maakt van deze club ‘professionals’ om haar beschuldigingen van jarenlang narcistisch misbruik door haar ex-partner (mijn vriend) te onderstrepen. Ze is in behandeling van meerdere mensen die haar van alles adviseren, zonder uiteraard haar ex-partner ooit gesproken te hebben. Feitelijk vertoont ze zelf alle ‘symptomen’ van narcisme/borderline en weet juist op die manier deze mensen voor haar kar te spannen. Mijn vriend ziet zijn dochters inmiddels sinds 5 maanden niet meer. Daar ging een hele weg aan vooraf. Ik heb contact opgenomen met Verdwenen Zelf om te vragen of ze zich ervan bewust zijn dat ze wijd open staan voor misbruik door de mensen voor wie ze de wereld in feite proberen te waarschuwen. Het antwoord is dat van hun professionals toch wel verwacht mag worden dat die dit zullen herkennen etc. Een club van 25 mensen op 30.000 psychologen in NL is geen ‘netwerk’. Een boek wat alleen in eigen beheer uitgegeven en verkocht wordt en niet vindbaar is op grote boekensites moet tot twijfel oproepen. “Ervaringsdeskundige” kan soms een heel mooi woord zijn voor ‘ik hoef verder geen verantwoording af te leggen want ik heb het toch zelf meegemaakt’ maar zegt helemaal niets over de mate van zelfinzicht en zelfregulatie (wat was mijn eigen rol). Mw. de ex deelt wekelijks blogs van Verdwenen Zelf op haar Facebook om er maar voor te zorgen dat haar eigen sociale netwerk toch wel echt genoeg medelijden met haar blijft houden en haar dus actief blijft ondersteunen in het ‘beschermen van haar dochters tegen haar narcistische ex’. Ik heb je boek besteld en ben erg enthousiast om het te gaan lezen. Ik hoop wel dat je zo objectief mogelijk durft te blijven op je website en daarbij ook zo objectief mogelijke literatuur zult blijven hanteren; ik weet goed hoe je je voelt als partner van de verstoten ouder omdat ik er zelf midden in zit; en dan is het makkelijk om steeds meer aan te grijpen. Maar dat is niet altijd even helpend, hoe jammer ook. Het punt met stichtingen zoals Verdwenen Zelf is dat, hoewel ze de beste bedoelingen hebben, ze hun eigen gang kunnen gaan. Daardoor zijn ze, zoals wij dus ervaren in onze situatie, ook enorm kwetsbaar. Juíst bij narcisme, waarbij je dus eigenlijk elke persoon die claimt narcistisch misbruikt te zijn in de eerste instantie met argusogen zou moeten bekijken omdat het omdraaien van de situatie misschien wel DE hallmark is van die aandoening.
Monique
Beste Heleen, Dat de ex-partner van jouw vriend zich laat bijstaan en/of adviseren door therapeuten die aangesloten zijn bij het Verdwenen Zelf en dat ze blogs van hen deelt, zegt natuurlijk niets over de stichting zelf of de aangesloten professionals. Wat je beschrijft is kenmerkend voor de toxische ouder / de verstotende ouder (die inderdaad 9 van de 10 keer een narcistische persoonlijkheidsstructuur heeft of kenmerken daarvan): ze shoppen van de ene naar de andere therapeut of psycholoog om die voor hun karretje te spannen. Ze doen het allemaal: daarover gaat hoofdstuk 5 in mijn boek ‘De noodzaak van medestanders’. Leuk dat je mijn boek gaat lezen; ik vermoed dat je er veel herkenning in zult vinden! Hartelijke groet, Monique
Ria
Ik maak dit als oma helaas ook mee.
Hier in Nederland zeggen ze alles in het belang van het kind 🤔 …..dus echt niet!!!!
Waardoor komt het dat onze huidige jeugd zo crimineel word?
Het word echt tijd dat er ingegrepen word.
Pak die moeders aan of plaats die kinderen in een pleeggezin.
Het is echt triest hier in Nederland, ik heb er geen woorden voor…..
Mascha
Het is verbazingwekkend, zeer pijnlijk en ongelooflijk te moeten beseffen hoe in Nederland het gebrek aan kennis, maar helaas ook het gebrek aan de wil/durf om zich er in te verdiepen, mensen tot wanhoop brengt en kinderen beschadigd worden…
Maar, WIE kan WEL helpen? WIE kan deze tot wanhoop gedreven ouders wel begeleiden met hun kennis, WIE kan wel tot rechters en hulpverleners doordringen? WIE?
Ik weet het niet… Elke keer maar weer te moeten horen, “jullie zitten beide in de strijd” en al die achterhaalde kortzichtige uitspraken. Elke keer gedaan door mensen die vervolgens wel de “macht” hebben die het kind (en de verstoten ouder) in deze giftige situatie houdt, met alle gevolgen van dien.
Het is heel frustrerend het idee te hebben dat je in een woestijn staat te roepen, dat je er alleen voor staat, dat je de enige bent die dit meemaakt, dat er niemand is in de kring van mensen die iets aan de situatie zouden kunnen veranderen die dit fenomeen doorziet…
Mascha
Ellen H
Er zijn ook ouders die hun kind niet meer willen ophalen…..
Deze kinderen lijken een vergeten groep
Milena
Mee eens, ik heb daar net op een andere blog hier mijn en dochters verhaal gepost..
Vriendelijke groet, Milena
Frank Kramer
Hallo, ik heb aandachtig het verhaal gelezen. Daarop aansluitend het volgende. Ik ben gescheiden in 2019. Ik heb 3 pleegkinderen waarvan we allebei de voogdij hebben. Verder zijn er 3 gezinshuis kinderen. Mijn ex wilde scheiden wat voor mij nogal onverwacht kwam omdat het gezinshuis dat we samen runden een zelfstandige onderneming werd. Mijn ex zette alles in om de scheiding te rechtvaardigen. Maar dan ook alles, zover dat zelfs naaste familie niets met mij te maken wilde hebben. We hebben in het eerste jaar welgeteld 19 hulpverleners gezien. In oktober 2019 heeft een rechtbank 2 toeziend voogden benoemt die als op dracht hadden om een fatsoenlijke contactregeling
voor elkaar te krijgen. Ze hadden daar 1 jaar voor. De voogden beslisten ook dat ik de kinderen niet mocht zien omdat ze eerst aan kindeigen problematiek moesten werken. Het zijn kinderen met autisme, hechtingsstoornis enz. Als gevolg daarvan zie ik 2 van de kinderen al 2 jaar niet meer. 1 kind mag ik sinds augustus 1 x in de 2 weken, een dagje zien. Ik moet aan allerlei eisen voldoen die door de voogden werden opgelegd. Ik mag niet bellen, appen, schrijven. Ik mag niet in de straat komen. Ik mag appen naar de voogden die dan beslissen of iets kan ja of nee. Dat is altijd nee. Ik heb al klachten ingediend bij de werkgever van de voogden (William Schrikker stichting). Afspraken zoals informatie naar mij toe, daar houden ze zich niet aan, afspraken worden niet nageleefd, er is geen mogelijkheid om te discussiëren over de gestelde regels. Op mails en vragen wordt niet of heel laat gereageerd. Als ik het er niet mee eens ben heb dan moet ik maar weer naar de rechter stappen. Ik heb het idee dat de voogden doelbewust precies doen wat mijn ex graag wil, dat er geen contact is tussen mij en de kinderen omdat zij het zo “zwaar” heeft. Ik weet via via dat de kinderen ook met mij contact willen onderhouden maar daarin begrensd worden. Een van de kinderen wil ook graag een kaartje sturen en daar hebben ze dan nu toestemming voor gegeven. Hoe diep kun je zinken als voogd. Als het maar lang genoeg duurt dat het wel verwaterd. Ik ben zelf een ervaren pedagogisch werker op een woongroep met pubers met psychische problematiek. Veel ervaring maar daar willen de voogden verder geen gebruik van maken. Je wordt behandeld als een dommerik die zijn mond moet houden. Mijn vraag is omdat ik toch weer naar de rechtbank stap. Volgens mij is het echt heel slecht voor de ouder en kinderen om ze uit elkaar te houden. Beter is het om contact te blijven houden en de ouder in te zetten om de negatieve ervaringen te verwerken en allebei de ouders een plek te geven in het leven van een kind. Ik weet dat kinderen altijd willen terugkeren naar beide ouders en welke problematiek er kan ontstaan als dit niet gebeurd. Zijn er er onderzoeken naar dit fenomeen? Waarbij voogden zich onderwerpen aan een van de ouders? Zijn er onderzoeken naar weghouden van kinderen bij een ouder? Ouders samenwerken na een scheiding? Zijn er mensen met meer van dit soort ervaringen? Veel vragen, ik weet het maar hoop toch op reacties want mijn gevecht is nog lang niet voorbij.
Monique
Beste Frank, Om maar direct antwoord te geven op jouw vragen: wat jij beschrijft gebeurt in Nederland aan de lopende band. In plaats dat de hulpverlening zich inzet om er na een scheiding voor te zorgen dat de kinderen goed contact houden met beide ouders, laten ze zich inpalmen door één kwaadwillende ouder waardoor de situatie escaleert en de andere ouder uit het leven van de kinderen verdwijnt. Het heeft ook een naam: oudervervreemding of ouderverstoting. In mijn boek Emotioneel gevangen staan alle antwoorden op de vragen die je hebt en nog veel meer.
Op Facebook vind je verschillende (besloten) groepen van vaders én moeders die hetzelfde overkomt. Als je zoekt op de term ouderverstoting en/of oudervervreemding kom je ze vanzelf tegen.
Veel sterkte en wijsheid gewenst. Hartelijke groet, Monique
Bart
Goedemiddag Ingrid,
Wat een verhaal zeg! Ik heb niet zoveel meer met ze komen wel. Weet helaas ook wel beter.
Het wordt tijd dat alle instanties eens mensen in dienst hebben met verstand van zaken.
Wens je veel sterkte toe.
Gr Bart
Muriel
Ik zou graag willen weten wat je tegen zo’n vrouw kunt zeggen, want ik zie het nu ook in mijn omgeving gebeuren en iedereen houdt zijn mond omdat ze vreselijk autoritair is. Ik sta op het punt aangifte te doen, of een brief naar de rechter te sturen. Maar hoe pak je zo’n vrouw in godsnaam aan?
Monique
Beste Muriel, Begrijpelijke vraag, maar niet een, twee, drie te beantwoorden. Nog los van de specifieke omstandigheden in de zaak, staan deze personen meestal niet open voor wat een ander zegt of vindt. Je zegt het zelf al, de dame in kwestie is autoritair, niemand durft iets te zeggen. Uitspraken van rechters worden vaak ook niet nageleefd. Aangifte doen levert, behalve veel frustratie, over het algemeen weinig op.
Verdiep je in de persoonlijkheidsproblematiek die vaak bij ‘verstoters’ speelt en benader professionals die daarmee (goed) bekend zijn. Misschien heb je iets aan deze website: https://verdwenenzelf.org/
Veel sterkte, Monique
Ingrid Joosten
Dit verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ik ben ook een verstoten ouder. Mijn 3 kinderen zijn bij mijn ex-man gebleven nadat ik bij hem weggegaan ben omdat ik niet meer tegen de ruzies en fysiek geweld kon. Steeds weer die strijd over de opvoeding, als ik nee tegen de kinderen zei dan zei hij ja tegen ze. Dat leidde tot ruzie tussen ons waarbij mijn ex fysiek geweld gebruikte en ik er tenslotte voor gekozen heb om te vertrekken nadat ik eerst nog voorgesteld had om in therapie te gaan om te proberen het huwelijk te redden. Maar daar stond hij niet voor open. Na mijn vertrek moest het huis verkocht dat wij gezamenlijk gekocht hadden en waar hij in wilde blijven wonen, verkocht worden omdat hij dat financieel niet kon opbrengen. Uiteraard werd ik door hem naar de kinderen afgeschilderd als de moeder die overal de schuld van had en dat het huis verkocht moest worden daar kreeg ik uiteraard ook de schuld van. Nadat het huis 5 jaar te koop had gestaan omdat mijn ex-man er alles aan deed om de verkoop te traineren, en het tenslotte beneden de prijs verkocht werd, hebben mijn 3 kinderen het contact met mij verbroken zonder opgaaf van reden. Ik begreep er niets van totdat mijn ene dochter 10 jaren later, op de zoveelste mail die ik gestuurd had, verklaardat dat hun vader hun verteld had dat ik vertrokken was omdat ik hun zat was. Groot was mijn verbazing die uiteraard veranderde in boosheid, want dat verhaal heeft ervoor gezorgd dat ik in de ogen van mijn kinderen hun in de steek gelaten had, terwijl dat niet het geval was. Ik heb mijn kinderen tijdens die hele scheidingsperiode niet bij de problematiek van de scheiding betrokken maar uit de mail van mijn dochter kon ik opmaken dat mijn ex-man zijn kinderen er wel bij betrokken had en mij afschilderde als een geldwolf terwijl het mij na afloop van het geheel niets opgeleverd heeft omdat mijn advocaat mij de 5 jaren van werk nog liet betalen van dat geld wat ik tenslotte moest ontvangen. Voor mij bleef er praktisch niets meer over Nu 15 jaar later nog steeds geen contact met mijn kinderen. Ik weet niet waar ze wonen, ik weet niet of ze al kinderen hebben en of ze getrouwd zijn, niets van dat alles. Met mijn ex-man heb ik sinds de scheiding in 2000 nooit meer contact gehad. Na de verklaring van mijn dochter in 2010 heb ik hem nog wel een brief gestuurd waarin ik aangegeven heb dat ik door mijn dochter op de hoogte was gesteld over het verhaal dat hij de kinderen had wijsgemaakt en dat hij daarmee wel de kinderen hun moeder had ontnomen en andersom. Dit is dus duidelijk ook emotionele mishandeling die hier plaatsgevonden heeft. Ondanks dat ik aan mijn dochter mijn hele kant van het verhaal gemaild heb, zodat ze ook mijn kant van het verhaal kende, heb ik geen contact meer gehad. Mijn jongste kind, een zoon, die is 1 jaar na mijn vertrek aan de drugs gegaan en volgens Jeugdzorg die mij daarover berichtte, was zijn vader daar akkoord mee en betaalde zelfs de drugs voor hem. Ik heb er slapeloze nachten van gehad, mijn kind van 13 jaar aan de drugs! Ik heb Jeugdzorg een brief gestuurd en gevraagd of ze mijn zoon dan bij een pleeggezin konden plaatsen zodat hij goed begeleid werd omdat mijn ex-man zich er verder niet druk over maakte zoals ik in het verslag van Jeugdzorg las. Nee in een pleeggezin plaatsen dat kon niet want dan moest het kind daar zelf mee akkoord gaan en hij wilde dat niet. Hij wilde bij zijn vader blijven waar hij alle vrijheid kreeg. Nu vele jaren verder kreeg ik onlangs van de gemeente een brief waarin mij gevraagd werd of ik wist wat zijn verblijfplaats was want hij was onvindbaar en woonde niet op het adres waar hij ingeschreven stond. Nu zal je begrijpen dat ik me heel erge zorgen maak of mijn zoon nog wel leeft of dat hij zwervend is en of hij nog steeds aan de drugs is? Ik weet het niet, hij is totaal onvindbaar en ook niet op social media te vinden. Mijn dochters die zitten wel op social media dus die leven nog, maar hoe het daar verder mee gaat weet ik ook niet. Volgens de pastor van mijn kerk moet ik er maar mee leren leven dat er geen contact meer zal zijn want dat ze dusdanig zijn gehersenspoeld door hun vader dat ze geen contact meer met mij willen. Ik heb jarenlang professionele hulp gehad om dit alles te verwerken en dan krijg je ook het advies om het maar los te laten, maar het zijn en blijven toch je kinderen die je 9 maanden in je buik hebt gedragen en waarvan je houdt. Dat zal nooit veranderen en ook al zijn er mensen die zeggen dat ik de hoop niet moet opgeven en dat ze wel weer een keer bij me terug zullen komen, maar na 15 jaar wordt die kans steeds kleiner en de drempel voor hun waarschijnlijk steeds hoger. Je moet ermee leren leven wordt ook vaak gezegd maar dat valt niet mee en steeds vaker betrap ik me erop dat ik mezelf steeds vaker de vraag stel: waar leef ik nog voor? Ik heb verder niemand meer, mijn ouders zijn inmiddels overleden en een partner heb ik ook niet, dus ik sta er verder helemaal alleen voor.
Bastiaan
Dag Ingrid,
Wat een vreselijk en heel erg herkenbaar verhaal. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt.
Ik ken ook de adviezen als “Laat het los” of “Ze komen wel als ze ouder worden”. Loslaten? Je eigen kinderen? Terwijl je jezelf recht kunt aankijken en wéét dat het uitsluitend is omdat je ex ze jarenlang voorgelogen heeft? En ze komen zomaar niet als ze ouder worden. Mijn kinderen zijn nu 18 en 21 en nog geen spoor van herstel. Ook al omdat het voor een kind ook steeds moeilijker wordt, na jaren van geen contact.
Je gaat er gewoon aan kapot. En je staat er alleen voor, vrijwel niemand snapt het.
Ik wens jou veel sterkte.
Lilian Wisse
Heel zorgwekkend! Mensen met een giftige persoonlijkheidsstoornis die de volledige en enige controle over de kinderen krijgen terwijl affectie en liefde voor de kinderen volledig ontbreekt. Hoe ziek is Nederland. Wat een gebrek aan kennis bij hulpverlenende en justitiële instanties. Ten hemel schreiend!!! Tijd voor betere (h)erkenning!!!!